Το Μοιρασμένο Φλουρί..Παύλος Νιρβάνας..Διήγημα..Logo-texnis Geo Stavrianea

Τὸ πρῶτο φλουρὶ τῆς βασιλόπιτας πού μου ’πεσε – ἕνα ἀληθινὸ φλουρί, γιατί ὁ πατέρας μου τὸν καιρὸ ἐκεῖνο, πρὶν φτωχύνει ἀκόμη, ὅπως φτώχυνε στὰ ὑστερνά του, συνήθιζε νὰ βάζει στὴ βασιλόπιτα τοῦ σπιτιοῦ μᾶς μιὰ χρυσὴ ἐγγλέζικη λίρα- βγῆκε μοιρασμένο. Πῶς ἔρχονται τὰ πράματα καμιὰ φορᾷ! Ὁ πατέρας μου, ὄρθιος μπροστὰ στὸ ἁγιοβασιλιάτικο τραπέζι, ἔκοβε τὴν πίτα, ὀνοματίζοντας κάθε κομμάτι ξεχωριστά, πρὶν κατεβάσει τὸ μεγάλο μαχαῖρι τοῦ ψωμιοῦ. Ἀφοῦ ἔκοψε τὸ κομμάτι τοῦ σπιτιοῦ, τῶν ἁγίων, τὸ δικό του καὶ τῆς μητέρας μου, πρὶν ἀρχίσει τὰ κομμάτια τῶν παιδιῶν, σταμάτησε σὰν νὰ θυμήθηκε κάτι. «Ξεχάσαμε» εἶπε «τὸ κομμάτι τοῦ φτωχοῦ. Αὐτὸ ἔπρεπε νὰ ’ρθει ὓστερ’ ἀπὸ τοὺς ἁγίους. Ἃς εἶναι ὅμως. Θὰ τὸ κόψω τώρα καὶὕστερα θ’ ἀρχίσω τὰ παιδιά. Πρῶτα ὁ φτωχός».