"Μετά τη γιορτή των Χριστουγέννων που περάσαμε με τον πατέρα μου, γυρίσαμε πίσω στο Καλούσι. Σε λίγο το 1943 θα μας αποχαιρετούσε, θα έμπαινε ο καινούργιος χρόνος το 1944. Ελπίζαμε και πιστεύαμε πως αυτός ο χρόνος θα' ταν καλύτερος από τον περσινό. Αν και μακριά απ' τον πατέρα μου ευχόμασταν να περάσουμε μια ήσυχη μοναχική πρωτοχρονιά. Ο καιρός ήταν κρύος, μα ένας χλωμός ήλιος μας ζέσταινε με τις αδύναμες ακτίνες του μέσα από τα σύννεφα. Μέχρι που σκεφτόμασταν ανήμερα την πρωτοχρονιά να βγούμε βόλτα στην πλατεία. Όμως, ξαφνικά, ο καιρός άλλαξε. Άρχισε να πέφτει ένα ψιλό χιόνι από το απόγευμα. Όλοι ήμασταν κλεισμένοι στα σπίτια μας γύρω από το τζάκι. Περιμέναμε να υποδεχτούμε τον νέο χρόνο, αν όχι χαρούμενα, τουλάχιστον ειρηνικά. Θυμάμαι - και απορώ πως κρατούν οι μνήμες μου τόσα χρόνια – εκεί κοντά στις εννιά το βράδυ μέσα στην απόλυτη ησυχία που κάποιες στιγμές την έσπαγαν οι θλιβερές φωνές του γκιόνη, ακούσαμε μια αναταραχή, μια αλλόκοτη βουή στην πλαϊνή μπασιά του χωριού Τρισάκι. Ήταν μια νύχτα πηχτή αυτή η τελευταία του Δεκέμβρη, μια ανάσα μακριά για να πεθάνει το 1943. Παντού περιπλανιόταν μια φοβέρα στον άνεμο, λες και να καραδοκούσε ο θάνατος, ο αφανισμός..."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου