ΕΝΑ ΣΚΟΤΕΙΝΟ ΑΙΝΙΓΜΑ..ΑΓΚΑΘΑ ΚΡΙΣΤΙ.. ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΥΣΤΗΡΙΟΥ..Logo-texnis Ge...

Είναι αδύνατο να δώσω οποιαδήποτε εξήγηση σ’ αυτή την ιστορία. θα σας την διηγηθώ απλώς, όπως συνέβη. Είναι η πιο παράξενη, μα και η πιο τραγική περιπέτεια της ζωής μου. Αυτή λοιπόν η ιστορία άρχισε το καλοκαίρι του 1914, λίγο πριν από τον πόλεμο, τότε ακριβώς που με φιλοξενούσε στο Μπαντζεγουόρθυ ο καλύτερος φίλος μου: Ο Νηλ Καρσλάικ. Εκείνο τον καιρό πάλι γνώρισα τη ΢υλβία, την αδερφή του φίλου μου, που είχε αρραβωνιαστεί λίγες μέρες πριν τον Σσαρλ Κρόλεϋ, έναν άντρα πολύ πιο μεγάλο από αυτήν, μα γεμάτο εξαιρετικά χαρίσματα και πλουσιότατο..

Ο Αΐ Βασίλης στο τμήμα-Άλκης Τροπαιάτης-ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΤΙΚΟ ΔΙΗΓΗΜΑ-ΕΛΛΗΝΙΚΗ...

"Στο τρίστρατο του συνοικιακού δρόμου είχε σταθεί ο Αϊ-Βασίλης, για να μοιράσει τα δώρα του, τους μποναμάδες που γέμιζαν την κόφα του. Ήταν ένας ψηλός ψηλός κι όμορφος Αϊ-Βασίλης, με κόκκινη ρόμπα, ίδιο κόκκινο σκούφο στο κεφάλι κι άσπρα, κάτασπρα σαν το μπαμπάκι και σαν το χιόνι, μαλλιά και γένια. Μα ήταν τόσο φυσικός, που ήταν των αδυνάτων αδύνατο να τον περάσεις για ψεύτικο. Θαρρούσες πως ήταν ο ίδιος ο Αϊ-Βασίλης, που μόλις είχε κατέβει απ’ την Καισάρεια. Κόσμος πολύς μικροί και μεγάλοι είχαν συναχτεί ολόγυρά του. Κι εκείνος δεν έκανε άλλο από το να βγάζει τα δώρα του από την κόφα του: κούκλες, αρκουδάκια, καραμούζες, σιδεροδρομάκια κι αεροπλανάκια, μπάλες και μπαλόνια και τι δεν είχε η «μαγική» του κόφα... και να τα μοιράζει, γελαστός γελαστός, στα χέρια που απλώνονταν από παντού για να τα πάρουν. Και θα ’πρεπε να είναι στ’ αλήθεια μαγική εκείνη η κόφα του, γιατί, παρόλο που έβγαιναν συνέχεια από μέσα τα διάφορα δώρα, αυτή δεν έλεγε να σωθεί, να στερέψει. Μυστήριο πράγμα, μα την αλήθεια!..."

Η Χιονάτη της Πάρνηθας-Ηλίας Βενέζης-Διήγημα-ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ- Λόγος ...

Η μικρή Άννα είναι πια τώρα σε θέση να καταλαβαίνει τη μεγαλοπρέπεια του κόσμου. Δεν κάθεται να κοιτάζει με απορία όταν περνούν τα σύννεφα, όταν αστράφτει σαν πέφτει βροχή. Έγινε φίλη και με τα δέντρα. Τα δέχτηκε σαν πλάσματα που ήρθαν στη γη μονάχα για να την ευχαριστούνε: να της κάνουν σκιά άμα έχει ήλιο, ή να σαλεύουν τα φύλλα τους όταν φυσά τ' αγέρι, για να παίζει. Μονάχα σαν ήρθε το χιόνι, αυτό ήταν πολύ νέο και η Άννα γοητεύτηκε. Κόλλησε το πρόσωπο της στο τζάμι του παραθύρου κι έμεινε ώρα κοιτάζοντας την άσπρη μαγεία που έπλεε στην ατμόσφαιρα. Το φως, στα γαλάζια μάτια της ανακατεύτηκε τότε παράξενα με το άσπρο φως του χιονιού. Ήταν σα να ήρθε αφρός και κύματα, σα να ήρθε Αιγαίο μες στον χειμωνιάτικο κλειστό χώρο του δωματίου.Η Άννα είδε το χιόνι, πλημμύρισε τα μάτια της από χιόνι, κι έπειτα: — Τι είναι αυτό; ρώτησε τη μητέρα της. — Χιόνι είναι, Άννα. Το λένε χιόνι..."

Θείον Όραμα-Ανδρέας Καρκαβίτσας-ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΔΙΗΓΗΜΑ-ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΟΓΟΤ...

"— Δε λέτε, παιδιά, τίποτα να ζεσταθούμε; Και με τον λόγο εφάνηκε μαύρος όγκος στην ανοικτή θυρίδα, εκύλισεν από τη σκάλα κάτω στην πλώρη Κώστας ο θερμαστής, βαρυτυλιγμένος στην πατατούκα του. Έκανε κρύο δυνατό. Βοριάς εξύριζε τα πέλαγα, επάγωνε τ’ ακρογιάλια, εκρυστάλλιαζε τα στοιβαγμένα χιόνια των βουνών. Και το πλήρωμα, ναύτες και θερμαστές, συναγμένοι ολόγυρα στην ψυχρή θερμάστρα, εφρόντιζαν να ζεσταθούν ρουφώντας φασκομηλιά και τρώγοντας μαχαιροκοφτό ψωμοτύρι. Ο λύχνος καρφωμένος στη μέση ενός στύλου έρριχνε λάμψι και καπνό μαζί στα περίγυρα εσωθέματα, με θλιμμένο και μονότονο ενατίναγμα. Διπλά — τριπλά τα κρεβάτια κολλημένα στις πλευρές, με τα μαύρα τους στρωσίδια εθύμιζαν νεκροθήκες στ’ ανήλιαστα βάθη της γης ταφιασμένες. Κοντά η καμαρούλα του ναύκληρου ανοιχτόπορτη έδειχνεν άλλο κρεβάτι στρωμένο, δυο — τρεις φωτογραφίες παλιές, μια χρωμολιθογραφία χανούμισας, χρυσοφορεμένης και ξαπλωμένης ράθυμα σε πουπουλένια προσκέφαλα..."

Χριστουγεννιάτικη Ιστορία... Κάρολος Ντίκενς .. Παγκόσμια Λογοτεχνία..Lo...

Ωδή στον Έρωτα-Γιάννης Ρίτσος-ΠΟΙΗΜΑ-ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ #ποίηση#poetry #poe...

Χριστούγεννα στο μέτωπο-Χ.Βασιλογιώργης-ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΔΙΗΓΗΜΑ-ΕΛΛΗΝΙ...

"Προφυλακὲς Ὀλύτσικα Ἠπείρου, 24 Δεκεμβρίου 1912. Ὅλοι ὑπερήφανοι. Ξαστεριά· κλαράκι δὲν κουνιέται. Τὸ φεγγάρι φωτίζει καθαρά, κατακάθαρα τὰ βουνὰ τῆς Μανωλιάσας καὶ τοῦ Ὀλύτσικα, ποὺ τέτοια ὥρα μᾶς φαίνονται διπλὰ στὸν ὄγκο καὶ στὸ ὕψος. Μπορεῖ κανεὶς νὰ διακρίνη τὶς προφυλακές μας ἐπάνω σ’ αὐτά, σωροὺς ἀπὸ φαντάρους ριγμένους τὸν ἕνα ἐπάνω στὸν ἄλλο, νὰ ξεκουράζωνται στὴν ἀστροφεγγιά, ποὺ εἰναι γι’ αὐτοὺς πολύτιμη· γιατὶ δὲν ἀφήνει τοὺς Ἀρβανίτες νὰ μεταχειριστοῦν ἕναν ἀπὸ τοὺς φοβεροὺς τρόπους ποὺ ξέρουν, τὸν αἰφνιδιασμό, γιὰ νὰ φτάσουν στὴ γραμμὴ καὶ νὰ τοὺς ἐπιτεθοῦν. Θ’ ἀναπαυτοῦν ἀπόψε. Ποῦ καὶ ποῦ κανένας ἀπὸ τοὺς στρατιῶτες μας πετιέται ξαφνικὰ καὶ δός του ἐπάνω κάτω νὰ ζεστάνη λίγο τὸ παγωμένο του κορμί. Τὸ δυνατὸ κρύο μᾶς περονιάζει τὰ κόκκαλα καὶ κάνει τὴ μέση μας καὶ τὶς πλάτες νὰ πονοῦν..,"

"O αιώνιος διάλογος"Τάσος Λειβαδίτης-ΠΟΙΗΜΑ-ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ- Λόγος με te...

Χώρος, Γιάννης Ρίτσος, ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ- Λόγος με tempo

Ένα παράθυρο ανοιχτό. Ανασαίνει βράδυ. Γαλανός ατμός ανασηκώνει τα έπιπλα. Το τραπέζι πλέει στην κάμαρα. Μπορεί να φύγει απ’ το παράθυρο – μα είναι μεγάλο – ν’ ανεβαίνει στον ουρανό με τις τέσσερις άκρες του τραπεζομάντιλου λίγο λοξές στον αέρα. Στο τζάμι σβήνει το τριανταφυλλί αντιφέγγισμα κι η εικόνα του αντικρινού φράχτη. Είσαι μόνος. Ο ουρανός σε τυλίγει από παντού, καθώς κι ο καθρέφτης της ντουλάπας γίνεται ουρανός, λίγο πιο αστραφτερός, και τ’ άλλα λείπουν. Έξω στο δρόμο μια φωνή:

- Καλά, μητέρα, έρχουμαι.

Καπετάνιος Αγιογράφος-Φώτης Κόντογλου-ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΔΙΗΓΗΜΑ-ΕΛΛΗΝΙΚΗ...

"Σαν σήμερα, Χριστούγεννα, στα 1864, έκανε μεγάλη φουρτούνα με χιονιά. Στ’ αγριεμένο πέλαγο δεν φαινότανε πουθενά πανί. Μοναχά ένα μικρό καΐκι πάλευε με το χάρο ανοιχτά από την Τήνο. Ήτανε ενός καπετάν Γιώργη από τη Νάξο, φορτωμένο κρασιά από τη Σαντορίνη. Όλη τη μέρα αγαντάριζε στον αγέρα, μα σαν σκοτείνιασε, ο βοριάς σκύλιαξε κι’ έσπασε τ’ άρμπουρο, έβγαλε και το τιμόνι από τα βελόνια. Οι άνθρωποι προφτάξανε και ρίξανε τη βάρκα στη θάλασσα και μπήκανε μέσα..."

Αξίζεις μια αγάπη-Φρίντα Κάλο-ΠΟΙΗΜΑ-ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΠΟΙΗΣΗ-Λόγος με tempo-Βάν...

Τα κόκκινα λουστρίνια-Ειρήνη Μάρρα-ΔΙΗΓΗΜΑ-ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ- Λόγος με...

"Το είχε βάλει από καιρό στο μάτι. Ήταν ένα κομμάτι κόκκινο γυαλιστερό λουστρίνι, καθάριο και αστραφτερό. Ήξερε, βέβαια, πως κόστιζε πολλά, μα κι αυτός είχε κάνει το κουμάντο του από νωρίς. Σύναζε λεφτά κρυφά κι απόκρυφα, χωρίς να φανεί, γιατί φοβόταν πως θα τον παίρναν στο μεζέ αν μάθαιναν τι είχε κατά νου να κάνει.Περίμενε τη μέρα που το αφεντικό θα τον έστελνε στον ταμπάκη για πανωπέτσια. Του είχε εμπιστοσύνη, βλέπεις, κι όλο αυτόν έστελνε να ψωνίσει, γιατί χώρια που γνώριζε καλά δέρματα και προβιές, ήτανε και παζαριτζής και πάντα πετύχαινε σκόντο, που ’καναν το αφεντικό να τον κερνάει καφέ.Ως λίγο καιρό πριν, τον κερνούσε γκαζόζα, γιατί τ’ αφεντικό δεν το ’χε προσέξει πως ήταν μεγαλωμένος κάπως πια… Τον είδε όμως που κρυφοκάπνιζε μια μέρα κι από τότε το μπαξίσι του παζαριού έγινε ο γλυκύς βραστός..."

Ο ΜΠΑΡΜΠΑ ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΙ Ο ΓΑΔΑΡΟΣ ΤΟΥ.. ΑΡΓΥΡΗΣ ΕΦΤΑΛΙΩΤΗΣ..ΔΙΗΓΗΜΑ..Logo-t...

Κατάντησε μπαρμπα-Γιάννης και Ψαρός να είναι ένα πράμα. Μαζί τρώγανε, μαζί περπατούσανε, μαζί κοιμούνταν. Έξω, έξω στην άκρη του χωριού, ο μπαρμπα-Γιάννης στο καλύβι ολομόναχος, ο Ψαρός στην αυλή. Έβγαινε ο μπαρμπα-Γιάννης στην πόρτα του πρωί πρωί, κι η πρώτη του καλημέρα ήτανε στον Ψαρό. Γύριζε τότες ο Ψαρός το κεφάλι κατά τον αφέντη του, σάλευε τ’ αυτιά του με λαχτάρα κι αγάπη, και τον κοίταζε με μάτια πανώρια, μάτι που μπορούσε κι η πιο μαυρομάτα κοπέλα να τα ζουλέψει.

Όμως ο μπαμπάς δεν ερχόταν-Έλλη Αλεξίου-ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΔΙΗΓΗΜΑ-ΕΛΛΗΝΙ...

"Αγγελικούλα, μόλις άνοιξε τα μάτια της το πρωί, ξαναθυμήθηκε τη χθεσινή κουβέντα της μαμάς τους, ακριβώς όπως τους τα είχε πει αποβραδίς: «...γιορτές και να μη με ζητήσουν μήτε για πλύσιμο... μήτε για άσπρισμα... άλλο πια δεν έχει. Θα πάω να σταθώ στην οδός Αιόλου,* να διακονέψω*...». Πάντα της ξενοδούλευε, γιατί ο άντρας της -πλανόδιος ντενεκετζής που ήταν- τι να βγάλει, και πού να φτάσουν, μα τώρα που είχε απομείνει μονάχη, ακόμα χειρότερα. «Θα σταθώ στην οδός Αιόλου... και θα σας πάρω και σας. Τα σκολειά κλειστά είναι. Θα χαζέψετε και τον κόσμο... Θα δείτε τα πράματα που θα 'χουν απλωμένα από δω κι από κει... μπορεί να βρεθεί και κανείς χριστιανός να σας δώσει και καμιά δεκάρα...»

EΡΩΤΑΣ ΣΤΑ ΧΙΟΝΙΑ..ΑΛ.ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ..ΔΙΗΓΗΜΑ..Logo-texnis Geos Stavrianea..

 

..Τὴν ἄλλην βραδιάν, τὴν τελευταίαν, νύκτα, μεσάνυκτα, ἐπανῆλθε μεθυσμένος πλειότερον παράποτε. Δὲν ἔστεκε πλέον εἰς τὰ πόδια του, δὲν ἐκινεῖτο οὐδ' ἀνέπνεε πλέον. Ηὗρε τὸν δρόμον, τὸν ἀνεγνώρισεν. Ἐπιάσθη ἀπὸ τὸ ἀγκωνάρι. Ἐκλονήθη. Ἀκούμβησε τὶς πλάτες, ἐστύλωσε τὰ πόδια. Ἐμορμύρισε: − Νὰ εἶχαν οἱ φωτιὲς ἔρωτα!… Νὰ εἶχαν οἱ θηλιὲς χιόνια…

Ο Άγγελος που απόμεινε στη γη..Γ.Γρηγοριάδου..Χριστουγεννιάτικο Διήγημα....

Το παιδί ζούσε έξω από τη Βηθλεέμ σε ένα χάνι. Ο άγγελος ζούσε το πρωί σε μια ηλιαχτίδα, το βράδυ σε μια ασημένια κλωστή του φεγγαριού. Ο άγγελος ήταν καλός. Καλός σαν άγγελος. Το παιδί ήταν ένα κακό παιδί. Τίποτε άλλο, ένα κακό παιδί. Και οι δύο εργάζονταν αυτόν τον καιρό πάρα πολύ. Το κακό παιδί με γκρίνια. Ο άγγελος με τραγούδι.

Χριστούγεννα Πίσω από τα κάγκελα.. Ποίημα ενός φυλακισμένου παιδιού..

Ερωτικό κάλεσμα-Μενέλαος Λουντέμης-ΠΟΙΗΜΑ-ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ- Λόγος με tempo

Νύχτα των Θεοφανείων-Μ.Αλεξανδρόπουλος-ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΔΙΗΓΗΜΑ-ΕΛΛΗΝΙΚ...

"Νύχτα των Θεοφανείων. Οι δρόμοι είχαν ερημώσει από νωρίς. Όλη τη μέρα ψιλόβρεχε και η ατμόσφαιρα ήταν φορτωμένη υγρασία.Ήταν και σκοτάδι. Στο καφενείο του Γιώργη έσβησε το τελευταίο φως. Βγήκαν δύο, στάθηκαν λιγάκι στο πεζοδρόμιο, ύστερα πέρασαν την Ακαδημίας και ανηφόρισαν σε κάποια πάροδο. Στο βάθος του δρόμου ακούστηκε ένα ακορντεόν. Μέσα στη σιωπή ο γνώριμος σκοπός δεν κρατούσε τίποτα από τις παλιές ρομαντικές συγκινήσεις. Ήρθε βαρύς, σαν υπόκρουση σε κάποια καταθλιπτική ιστορία. Το όργανο κράτησε κάμποσο τα ακομπανιαμέντα και ύστερα άρχισε η τετραφωνία. Τράβηξε πρώτος την κορώνα του ο τενόρος: ― Κελαϊδήστε!Ακολούθησαν κι οι άλλοι:― Ωραία μου, πουλάκια, κελαϊδήστε…Όλα ήταν στη θέση τους: οι τενόροι, τα σεκόντα, τα βαρύτονα και οι μπασαδούρες. Δεν έλειπαν και οι γυναικείες φωνές. ― Αυτοί είναι! Είπε ο ένας από τους δύο. Και πού το διαλέξαν οι διαβόλοι το τραγούδι; Πόσοι να ’ναι; ― Ολόκληρη ορχήστρα πνευστών και εγχόρδων. ― Σε μια ώρα υπολογίζω να τελειώνουμε!... ― Ο δρόμος είναι μικρός. Από την εκκλησία και κάτω θα είναι άλλο συνεργείο. ― Από ποιους; ― Δεν ξέρω. Ο Τηλέμαχος είπε πως από την εκκλησία και κάτω θα είναι άλλοι…"

Τα θλιμμένα Χριστούγεννα του Γιασίν.. Ελληνική Λογοτεχνία.. Γεωργία Στ...

Τις μέρες των Χριστουγέννων όλα για κείνον ήταν βαριά και στενάχωρα. Τα στολίδια ,η χαρά των ανθρώπων, οι μυρωδιές από τους φούρνους που καίγονταν ψήνοντας χριστόψωμα και γλυκά, το οικογενειακό τραπέζι, oι καμπάνες που χτυπούσαν με χαρούμενο ήχο, οι ψαλμωδίες, η Άγια Νύχτα, το έλατο τα κάλαντα.. Όλα.. Όλα.. Όλα αυτά που γίνονταν τις γιορτινές μέρες προβάλλονταν μπροστά του σαν τεράστια μαύρα βουνά που του πλάκωναν την ψυχή. Δεν έφταιγε το σκούρο του δέρμα, ούτε η φτώχεια που ήταν πλέον ένα με το πετσί του. Είχε συμφιλιωθεί με το πεπρωμένο του εδώ και χρόνια.

Παραμονή Χριστούγεννα-Φώτης Κόντογλου-ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΔΙΗΓΗΜΑ-ΕΛΛΗΝΙΚΗ...

"Κρύο τσουχτερό έκανε, παραμονή Χριστούγεννα. Ο αγέρας σαν να τα ‘νε κρύα φωτιά κι έκαιγε. Μα ο κόσμος ήτανε χαρούμενος, γεμάτος κέφι. Είχε βραδιάσει κι ανάψανε τα φανάρια με το πετρέλαιο. Τα μαγαζιά στην αγορά φεγγοβολούσανε, γεμάτα απ’ όλα τα καλά. Ο κόσμος μπαινόβγαινε και ψώνιζε· από το ‘να μαγαζί έβγαινε, στ’ άλλο έμπαινε. Κι όλοι χαιρετιόντανε και κουβεντιάζανε με γέλια, με χαρές. Οι μεγάλοι καφενέδες ήτανε γεμάτοι καπνό από τον κόσμο που φουμάριζε. Ο καφενές τ’ Ασημένιου είχε μεγάλη φασαρία, χαρούμενη φασαρία. Είχε μέσα δυο σόμπες και τα τζάμια ήτανε θαμπά, απ’ έξω έβλεπες σαν ίσκιους τους ανθρώπους. Οι μουστερήδες είχανε βγαλμένες τις γούνες από τη ζέστη, κόσμος καλός, καλοπερασμένοι νοικοκυραίοι..."

Η Ελληνική γλώσσα-Νικηφόρος Βρεττάκος-ΠΟΙΗΜΑ-ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ

ΠΛΟΥΤΟΣ ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΙΑ..ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΞΕΝΟΠΟΥΛΟΣ.ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΔΙΗΓΗΜΑ..Logo...

-Γιαγιά, άλήθεια άπόψε άνοίγει ό ούρανός; -Ναί, παιδάκι μου, γιατί ξημερώνουν τ’ άγια Θεοφάνεια. Καί όποιος άγρυπνήση καί προφτάση σ’ έκείνη τήν άπόκρυφην ώρα.. -Τό ξέρω, γιαγιά μου, τό ξέρω μπορεί νά ζητήση ό,τι θέλει άπ' τό Θεό καί τού γίνεται. -Ναί, μά φτάνει νά ζητήσης ένα πράμα μονάχα. Τό παιδάκι άποφάσισε ν' άγρυπνήση, Κοντά στήν κάμαρά του άπάνω ψηλά ήταν ή πόρτα πού έβγαινε στό λιακωτό. Χωρίς νά τό ίδή κανείς, κουκουλώθηκε μέ τό παπλωματάκι του, πήρε τό προσκεφάλι του καί πήγε νά ξαπλωθή έκεί έξω. Δεν είχε φόβο κανένα. Ο παπάς είχε βγή έκείνη τήν ήμέρα μέ τήν άγιαστούρα του καί είχε διώξει όλους τούς καλικαντζάρους, πού περπατούσαν στή χώρα καί παίρναν τά παιδιά. Στή χειμωνιάτικη νύχτα τό ζέσταινε τό πάπλωμα καί ή έλπίδα. αφήγηση:Γεωργία Σταυριανέα

Πρωτοχρονιά στον Αη Λιά-Σ.Ανδρικοπούλου-ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΔΙΗΓΗΜΑ-ΕΛΛΗΝΙ...

"Μετά τη γιορτή των Χριστουγέννων που περάσαμε με τον πατέρα μου, γυρίσαμε πίσω στο Καλούσι. Σε λίγο το 1943 θα μας αποχαιρετούσε, θα έμπαινε ο καινούργιος χρόνος το 1944. Ελπίζαμε και πιστεύαμε πως αυτός ο χρόνος θα' ταν καλύτερος από τον περσινό. Αν και μακριά απ' τον πατέρα μου ευχόμασταν να περάσουμε μια ήσυχη μοναχική πρωτοχρονιά. Ο καιρός ήταν κρύος, μα ένας χλωμός ήλιος μας ζέσταινε με τις αδύναμες ακτίνες του μέσα από τα σύννεφα. Μέχρι που σκεφτόμασταν ανήμερα την πρωτοχρονιά να βγούμε βόλτα στην πλατεία. Όμως, ξαφνικά, ο καιρός άλλαξε. Άρχισε να πέφτει ένα ψιλό χιόνι από το απόγευμα. Όλοι ήμασταν κλεισμένοι στα σπίτια μας γύρω από το τζάκι. Περιμέναμε να υποδεχτούμε τον νέο χρόνο, αν όχι χαρούμενα, τουλάχιστον ειρηνικά. Θυμάμαι - και απορώ πως κρατούν οι μνήμες μου τόσα χρόνια – εκεί κοντά στις εννιά το βράδυ μέσα στην απόλυτη ησυχία που κάποιες στιγμές την έσπαγαν οι θλιβερές φωνές του γκιόνη, ακούσαμε μια αναταραχή, μια αλλόκοτη βουή στην πλαϊνή μπασιά του χωριού Τρισάκι. Ήταν μια νύχτα πηχτή αυτή η τελευταία του Δεκέμβρη, μια ανάσα μακριά για να πεθάνει το 1943. Παντού περιπλανιόταν μια φοβέρα στον άνεμο, λες και να καραδοκούσε ο θάνατος, ο αφανισμός..."

Οι ήχοι της καμπάνας-Ανδρ.Καρκαβίτσας-ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΔΙΗΓΗΜΑ-ΕΛΛΗΝΙΚΗ...

"Το χωριό γίνεται ανάστατο μεμιάς. Μέσα απ’ τον αγέρα, που σαλεύει με θόρυβο τα δένδρα και μέσα απ’ τα κεραμίδια, σιγά – σιγά δυναμώνουν και φτάνουν στην αρχή σαν όνειρο κι έπειτα σαν πραγματικότητα στ’ αυτιά του κοιμισμένου χωρικού. Αυτός όμως είναι τόσο καλά μέσα στο καλύβι του, αισθάνεται τέτοια ζέστη κάτω από τα μάλλινα σκεπάσματά του, που δυσκολεύεται ν’ αλλάξει τη ζεστασιά του με το κρύο της νύχτας. Αλλά κι οι ήχοι της καμπάνας του φέρνουν τέτοια χαρά στην καρδιά, του χύνουν τόση γαλήνη στην ψυχή, του ξυπνούν τη θρησκευτική του πίστη, που η φαντασία του παρουσιάζει μπροστά του το εκκλησάκι, που λαμποκοπάει μες στην ομορφιά και στη δόξα..."

Τα Χριστούγεννα του Τεμπέλη.. Διήγημα..Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης..Logo-t...

Στὴν ταβέρνα τοῦ Πατσοπούλου, ἐνῷ ὁ βορρᾶς ἐφύσα, καὶ ὑψηλὰ εἰς τὰ βουνὰ ἐχιόνιζεν, ἕνα πρωί, ἐμβῆκε νὰ πίῃ ἕνα ρώμι νὰ ζεσταθῇ ὁ μαστρο-Παῦλος ὁ Πισκολέτος, διωγμένος ἀπὸ τὴν γυναῖκά του, ὑβρισμένος ἀπὸ τὴν πενθεράν του, δαρμένος ἀπὸ τὸν κουνιάδον του, ξωρκισμένος ἀπὸ τὴν κυρα-Στρατίναν τὴν σπιτονοικοκυράν του, καὶ φασκελωμένος ἀπὸ τὸν μικρὸν τριετῆ υἱόν του, τὸν ὁποῖον ὁ προκομμένος ὁ θεῖός του ἐδίδασκεν ἐπιμελῶς, ὅπως καὶ γονεῖς ἀκόμη πράττουν εἰς τὰ «κατώτερα στρώματα», πῶς νὰ μουντζώνῃ, νὰ βρίζῃ, νὰ βλασφημῇ...

Το Μοιρασμένο Φλουρί..Παύλος Νιρβάνας..Διήγημα..Logo-texnis Geo Stavrianea

Τὸ πρῶτο φλουρὶ τῆς βασιλόπιτας πού μου ’πεσε – ἕνα ἀληθινὸ φλουρί, γιατί ὁ πατέρας μου τὸν καιρὸ ἐκεῖνο, πρὶν φτωχύνει ἀκόμη, ὅπως φτώχυνε στὰ ὑστερνά του, συνήθιζε νὰ βάζει στὴ βασιλόπιτα τοῦ σπιτιοῦ μᾶς μιὰ χρυσὴ ἐγγλέζικη λίρα- βγῆκε μοιρασμένο. Πῶς ἔρχονται τὰ πράματα καμιὰ φορᾷ! Ὁ πατέρας μου, ὄρθιος μπροστὰ στὸ ἁγιοβασιλιάτικο τραπέζι, ἔκοβε τὴν πίτα, ὀνοματίζοντας κάθε κομμάτι ξεχωριστά, πρὶν κατεβάσει τὸ μεγάλο μαχαῖρι τοῦ ψωμιοῦ. Ἀφοῦ ἔκοψε τὸ κομμάτι τοῦ σπιτιοῦ, τῶν ἁγίων, τὸ δικό του καὶ τῆς μητέρας μου, πρὶν ἀρχίσει τὰ κομμάτια τῶν παιδιῶν, σταμάτησε σὰν νὰ θυμήθηκε κάτι. «Ξεχάσαμε» εἶπε «τὸ κομμάτι τοῦ φτωχοῦ. Αὐτὸ ἔπρεπε νὰ ’ρθει ὓστερ’ ἀπὸ τοὺς ἁγίους. Ἃς εἶναι ὅμως. Θὰ τὸ κόψω τώρα καὶὕστερα θ’ ἀρχίσω τὰ παιδιά. Πρῶτα ὁ φτωχός».

Δώρο Χριστουγέννων-Δημοσθένης Βουτυράς-ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΔΙΗΓΗΜΑ-ΕΛΛΗΝΙΚ...

Από τη συλλογή Είκοσι διηγήματα (1924) "Σε κάθε χτύπημα που τούδινε ο άνεμος σα να ζητούσε να το γκρεμίσει, το παλιόσπιτο έτρεμε, όπως κι εμείς μαζεμένοι εκεί μέσα. Είχαμε φράξει, όσο μπορούσαμε, τις διάφορες τρύπες. Στα σπασμένα τζάμια του παραθύρου είχε κολλήσει ο Παδούλης χοντρό χαρτί μπλε, αλλ΄ απ΄ τις σχισμάδες της μισοσπασμένης πόρτας ενιώθαμε την παγωμένη πνοή του θηρόυ που μούγκριζε έξω, να μας έρχεται. μα ήταν αδύνατο να ζεσταθεί κείνη η κάμαρα!… Κάμαρα!… Ένα είδος σταύλου μακρόστενου, με χώμα κάτω, αντί για σανίδια, ένα χώμα μαύρο, μαύρο και σχεδόν πάντα υγρό. Ένα παράθυρο είχε, και αυτό στην αυλή έβλεπε, στην αυλήν τη γεμάτη από σωρούς πετρών τετράγωνων, μαυρισμένων και από ξύλα παλιά. Προς το δρόμο υπήρχε και άλλο δωμάτιο, λίγο καλύτερο απ΄ αυτό· αλλ΄ ο κύριος του σπιτιού έβαζε παλιοσίδερα και διάφορα άλλα παλιοπράγματα..."

Ο ΞΕΝΟΣ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ-ΣΤΕΦ.ΔΑΦΝΗΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΔΙΗΓΗΜΑ-ΕΛΛΗΝΙΚΗ...

"Με τα παιδιάτικα μάτια μου, έβλεπα πίσω από το τζάμι, τη σημαία του Παλαμηδιού, του κάστρου τ’ Αναπλιού ψηλά και το σκοπό τυλιγμένο στο μανδύα του, να πηγαινοέρχεται στην τάπια με το τουφέκι στον ώμο. Στο φόντο του ουρανού η σιλουέτα του γραφόταν τεράστια, επιβλητική. Κάμποσες οριές πιο κάτω σάλευαν χαμόκλαδα, φραγκοσυκιές πρασίνιζαν κρεμασμένες στο βάραθρο.Εκείνη η μέρα, η γκρίζα η βουβή, ήταν τα Χριστούγεννα.

Το καντηλάκι μέσ'στο"Φτωχικό"-Ναπολέων Λαπαθιώτης-ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ-Λό...

Το διήγημα Το καντηλάκι μέσ'στο "Φτωχικό" είναι το πέμπτο στη συλλογή ΝΕΟΙ ΔΙΗΓΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΙ, ΔΙΑΛΕΧΤΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ. Εκδόθηκε από τον οίκο Μ. Σαλίβερου με πιθανή ημερομηνία έκδοσης το 1926. Ο Ναπολέων Λαπαθιώτης ( 31 Οκτωβρίου 1888-7 Ιανουαρίου 1944)είναι ένας απ' τους σημαντικότερους Έλληνες ποιητές και πεζογράφους. Θεωρείται ένας απ' τους κορυφαίους ποιητες της νεοσυμβολιστικής και νεορομαντικής σχολής.

… Ένα βραδάκι πνιγηρό του Νοεμβρίου (κατά τις πέντε, λίγο πριν νυχτώσει, ήταν πεσμένη μια ψιλή ψιλή βροχούλα, μα ύστερα δε βάσταξε πολύ), μες στην ταβέρνα του μπαρμπα-Θανάση, είχαν ανταμώσει τρεις νομάτοι: ο Βάθρακας, δεινός μανιταρτζής[1], ο επικαλούμενος και Σταύρακας, ο Νίκος ο Ζαμπόχος –η Αλάνα– κι η αλεπού, ο Γιάννης τ’ Αξιωτάκι. Καθόσανε στο ίδιο το τραπέζι, και κρυφομιλούσαν επί ώρες, με ζωηρές και χαμηλές φωνές, μ’ εκφραστικά παιχνίδια του προσώπου, με μισοκλεισίματα ματιών, με μυστηριώδεις, ξαναμμένες και κάπως νευρικές χειρονομίες.

Τα Χριστούγεννα του Τα Κι Κο.. Διήγημα..Ειρήνη Μάρρα.. Logo-texnis Geo S...

O Τα Κι Κο ήταν ένα Κινεζάκι με χρυσαφένιο δέρματια. O Τα Κι Κο ήταν ένα Κινεζάκι με χρυσαφένιο δέρμα και σκιστά ολόμαυρα μάτια. Ο μόνος του μπελάς ήταν τα μαλλιά του. Ίσια σαν πρόκες δε στεκόντουσαν ποτέ σε μια μεριά κι όλο τα έβρεχε και τα χτένιζε. Γιατί στον Τα Κι Κο άρεσε πολύ να είναι περιποιημένος. Ο αξιότιμος πατέρας του κι η αξιαγάπητη μητέρα του ένα πρωί του ανήγγειλαν πως σύντομα θα ταξίδευαν στην Ευρώπη. — Αυτήν την εποχή, του είπαν, γιορτάζουν μια μεγάλη γιορτή. Τη γέννηση του Χριστού. Θα πάμε να περάσουμε αυτές τις μέρες εκεί με φίλους που είχαν την ευγενική δ μόνος του μπελάς ήταν τα μαλλιά του. Ίσια σαν πρόκες δε στεκόντουσαν ποτέ σε μια μεριά κι όλο τα έβρεχε και τα χτένιζε. Γιατί στον Τα Κι Κο άρεσε πολύ να είναι περιποιημένος. Ο αξιότιμος πατέρας του κι η αξιαγάπητη μητέρα του ένα πρωί του ανήγγειλαν πως σύντομα θα ταξίδευαν στην Ευρώπη. — Αυτήν την εποχή, του είπαν, γιορτάζουν μια μεγάλη γιορτή. Τη γέννηση του Χριστού. Θα πάμε να περάσουμε αυτές τις μέρες εκεί με φίλους που είχαν την ευγενική διάθεση να μας καλέσουν.