"Ταξίδι μέσα σ΄ένα φιλί"Το φιλί μέσα απ' τους ποιητές-ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ-Λό...

Ο Σαρλό και το αθάνατο νερό του Ντίνου Δημόπουλου-ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ-Λό...

"Ο Πέτρος δεν κοιμήθηκε καθόλου τη νύχτα από την αγωνία του. Το ’πε αποβραδίς στη μάνα του πως αύριο, Δευτέρα, είναι καλεσμένος του κυρίου τελώνη να πάνε στην Άρτα, στον κινηματόγραφο, να δούνε τον Μπουκ-Τζόνες κι η μάνα του όλο το πρωί τον ετοίμαζε. Του σιδέρωνε τα ναυτικά του, του γυάλισε τα παπούτσια, του μαντάρισε τις ριγέ του τις κάλτσες και να τονε τώρα θρονιασμένος, καμαρωτός, στο πίσω κάθισμα της «Σεβρολέτ» δίπλα στην Ανθούλα και στη μητέρα της κι η καρδιά του να χτυπάει από ανυπομονησία και να ξεροκαταπίνει και να μπερδεύει τα λόγια του, τόση ήταν η λαχτάρα του που θα 'μπαινε σε κινηματόγραφο για πρώτη φορά στη ζωή του..."

ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΙΑΣ ΔΡΑΧΜΗΣ.. ΧΑΝΣ ΚΡΙΣΤΙΑΝ ΑΝΤΕΡΣΕΝ..ΔΙΗΓΗΜΑ..Logo-texnis.Geo ...

Μεταφράστηκε το 1873 από τον Δ.Βικέλα για χάρη των ανιψιών του και εκδόθηκε στη Λειψία της Γερμανίας...

Το πιθάρι-Λουΐτζι Πιραντέλλο-Λόγος με tempo-Βάνα Σμπαρούνη

"ΓΕΜΑΤΕΣ ΟΙ ΕΛΙΕΣ και τούτη τη χρονιά. Γερά δέντρα, προκομμένα, φορτωμένα πέρσι, ξανακάρπισαν φέτος όλες, παρά το χιόνι που τις βρήκε στον ανθό.Ο Τζίραφα έκανε ένα γύρο στα κτήματά του από το Κότε ως το Πριμοσόλε, και προβλέποντας πως δε θα έφταναν τα πέντε παλιά κιούπια που είχε στην αποδοχή για το λάδι, της καινούριας σοδιάς, παράγγειλε στην ώρα του ένα άλλο πιο μεγάλο ακόμα στο Σάντο Στέφανο της Καμάστρα, εκεί που τα έφτιαχναν. Ψηλό κοντά ένα μπόι, χώρια το κεφάλι, γερό, φαρδύ, το καλύτερο απ’ όλα.Είχε στήσει γερό καβγά με τον καμινά γι’ αυτό το πιθάρι. Μα και με ποιον δεν τα ’βαζε ο ντον Λολό Τζίραφα; Για το καθετί, το παραμικρό, για ένα πετραδάκι που έπεφτε από το φράχτη, για ένα άχυρο, φώναζε να του σελώσουν τη φοράδα να τρέξει στην πόλη να κάνει μήνυση. Έτσι με τα παράβολα, τα δικαστικά έξοδα και τις αμοιβές των δικηγόρων, κόντευε να καταστραφεί.Λέγανε πως ο νομικός του σύμβουλος βαρέθηκε να τον βλέπει μπροστά του δυο τρεις φορές την εβδομάδα, και για να τον ξεφορτωθεί του χάρισε ένα βιβλιαράκι σαν σύνοψη. Ήταν ο κώδικας για να ψάχνει και να βρίσκει μόνος του, αν είχαν νομική βάση οι αγώνες που σκόπευε ν’ αρχίσει..."

Ελλάς- Όσκαρ Ουάϊλντ-Παγκόσμια Ποίηση-Λόγος με tempo-Βάνα Σμπαρούνη

Η ποιητική περιγραφή του ταξιδιού του Όσκαρ Ουάιλντ στην Ελλάδα. Την επισκέφθηκε για πρώτη φορά τη 1η Απριλίου του 1877 σε ηλικία 23 χρονών...!

"Σαν το ζαφείρι ήταν της θάλασσας το χρώμα κι έμοιαζε οπάλιο πυρωμένο τ’ ουρανού το δώμα. Σηκώσαμε πανιά... Και πρίμο φύσαγε τ’ αγέρι, στις ανατολικές γαλάζιες χώρες να μας φέρει..."

Το σημειωματάριο-Αζίζ Νεσίν-Διήγημα-Λόγος με tempo-Βάνα Σμπαρούνη

"ΒΡΗΚΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ, κάτω απ’ το τραπέζι, ένα σημειωματάριο. Ρώτησα τους σπιτικούς μην ήταν δικό τους. Δεν ανήκε σε κανέναν. Ήταν ένα όμορφο και κομψό σημειωματάριο με μπλε εξώφυλλο και χρυσά γράμματα. Άρχισα να το ξεφυλλίζω, για να καταλάβω ποιανού ήταν. Ξαφνιάστηκα κιόλας απ’ το κοίταγμα της πρώτης σελίδας. Ήταν γραμμένο τ’ όνομα ενός υψηλού προσώπου, η διεύθυνση του σπιτιού του, ο αριθμός τηλεφώνου. Γύρισα τη δεύτερη σελίδα, κι εκεί, το ένα κάτω από το άλλο, τα ονόματα τριών προσωπικοτήτων, με τη διεύθυνση του σπιτιού τους και τον αριθμό του τηλεφώνου. Όσο γύριζα τις σελίδες, τόσο μεγάλωνε και η έκπληξή μου. Το σημειωματάριο ήταν γεμάτο με τις διευθύνσεις γνωστών ανωτέρων κυβερνητικών υπαλλήλων, οικονομολόγων και άλλων. Ο κατώτερος βαθμός της κρατικής ιεραρχίας, ανάμεσά τους, ήταν ο βαθμός του Γενικού Διευθυντή... Πρόσεξα και κάτι άλλο: στο σημειωματάριο αυτό, ήταν καταχωρισμένα τα ονόματα των πιο δυναμικών πολιτικών του τόπου μας.Όποιος και να ’ταν στη θέση μου, θα δοκίμαζε την ίδια μ’ εμένα αμηχανία. Το σημειωματάριο αυτό με τις διευθύνσεις σημαινόντων προσώπων μοιάζει σαν μπόμπα έτοιμη να σκάσει. Το δίχως άλλο θα το άφησε σπίτι μου κρυφά κάποιος εχθρός μου. Με κυρίεψε ένας ανεξήγητος φόβος..."

ΟΙ ΣΚΛΑΒΟΙ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ..ΚΝΟΥΤ ΧΑΜΣΟΝ ..Logo -Texnis Geo Stavrianea

Γραμμένο από μένα. Γραμμένο σήμερα για να

ξαλαφρώσω την καρδιά μου. Έχασα τη θέση μου στο

καφενείο κ’ έχασα τις χαρούμενές μου μέρες. ΋λα τα ‘χασα.

Και το καφενείο ήταν το Καφέ-Μαξιμιλιάν.

Ένας νέος κύριος με γκρίζα ρούχα ερχόταν κάθε βράδυ με

δυο άλλους φίλους του και καθότανε σ’ ένα απ’ τα τραπέζια

μου. Ερχόντανε πολλοί κύριοι, όλοι είχαν να μου πουν από

‘ναν καλό λόγο ― αυτός τίποτα. Ήταν ψηλός και λιγνός, είχε

μαλακά μαύρα μαλλιά και γαλανά μάτια, που με κοίταζαν

κάποτε – κάποτε. ΢τ’ απάνω του αχείλι άρχιζε να φυτρώνει ένα

λεπτό μουστακάκι.

Ναι, στην αρχή είχε κάτι τις μαζί μου, αυτός ο άνθρωπος.

Μιαν ολόκληρη βδομάδα ερχότανε κάθε μέρα. Σον είχα

συνηθίσει και τον αναζητούσα σα δεν ερχότανε. Μια βραδιά

δεν ήρθε. Έφερα βόλτα το καφενείο ψάχνοντας μη τον δω·

επιτέλους τον ανακάλυψα δίπλα σε μια απ’ τις μεγάλες

κολόνες, απ’ το μέρος της αλληνής εισόδου· καθότανε μαζί

με μια γυναίκα του ιπποδρομίου. 

ΤΟ ΑΓΟΡΙ ΠΟΥ ΖΩΓΡΑΦΙΖΕ ΓΑΤΕΣ.. Μια Ιστορία από την ΙΑΠΩΝΙΑ..Logo-Texnis ...

Πριν από πολλά πολλά χρόνια , σε ένα μικρό χωριό της Ιαπωνικής υπαίθρου, ζούσε ένα φτωχός αγρότης με τη γυναίκα του, ήταν πολύ καλοί άνθρωποι. Είχαν όμως πολλά παιδιά και δυσκολεύονταν να τα θρέψουν όλα. Ο μεγαλύτερος γιός αν και δεκατεσσάρων μόλις ετών, ήταν αρκετά δυνατός για να βοηθήσει τον πατέρα του, όμως το τελευταίο παιδί, ένα μικρό αγόρι, δεν φαινόταν να τα βγάζει πέρα με τη σκληρή δουλειά.

Μια παρτίδα σκάκι-Άγγελος Τερζάκης-Διήγημα- Λόγος με tempo-Βάνα Σμπαρούνη

" Τα σπίτια τους ήταν αντικριστά, κι όμως δεν έτυχε ποτέ να γνωριστούνε. Κάπου δεκαπέντε χρόνια θα κάθονταν κι οι δυο τους στον ίδιο τούτο δρόμο, ο Βριλάκος στη μεσημβρινή πλευρά, ο Μπερεκίδης στη βορινή. Κάθε πρωί, τον καλόν καιρό σαν άνοιγε ο Βριλάκος το παράθυρό του, σκούρα και τζαμιλίκια, για να πάρει τις βαθιές ανάσες που του είχε συστήσει ο γιατρός, θα ‘βλεπε τον Μπερεκίδη με τα μανικοπουκάμισα να πηγαινοέρχεται στην κάμαρά του και σύγκαιρα να ρίχνει κλεφτές, πονηρές ματιές αντίκρυ. Μό­λις ένιωθε πως τον κοίταζε ο Βριλάκος, λόξευε, κρυβόταν πίσω απ’ τη χον­τρή στόφα της βυσσινιάς κουρτίνας, κι από κει, ασάλευτος με το ρουφηγμένο μούτρο του ισκιωμένο, παραμόνευε. Παράξενος άνθρωπος μα την αλήθεια, τούτος ο Μπερεκίδης..."

Ο ΚΑΖΑΚΟΣ .. ΑΝΤΟΝ ΤΣΕΧΟΦ.. ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ.. Αφήγηση: ΓΕΩΡΓΙΑ ΣΤΑΥ...

.Ο Καζάκος σήκωσε το βλέμμα του και κοίταξε με τα κουρασμένα, άρρωστα μάτια του τον Μαξίμ, τη γυναίκα του και το άλογο. «Έρχεστε από την Ανάσταση;» «Κατευθείαν από την εκκλησία!» «Εμένα με βρήκε η Ανάσταση στο δρόμο. Δεν πρόλαβα να φτάσω μέχρι την εκκλησία. Δεν έχω δυνάμεις. Καλοί μου χριστιανοί, δώστε μου λίγο απ’ το λειτουργημένο τσουρέκι σας να αρτυθώ κι εγώ!» «Θες τσουρέκι;», ρώτησε ο Σορτσακώφ. Υυσικά, μια στιγμή, περίμενε!» Ο Μαξίμ έψαξε τις τσέπες του, κοίταξε τη γυναίκα του και είπε: «Δεν βρίσκω τον σουγιά μου! Κρίμα θα’ναι να το κόψω με τα χέρια. Θα το χαλάσω. Για κοίτα μήπως έχεις κανένα μαχαιράκι πάνω σου! Ο Καζάκος σηκώθηκε με τα χίλια ζόρια και άρχισε να ψάχνει στη σέλα του. «Αυτό μας έλειπε!», είπε η γυναίκα του θυμωμένη. «Δεν σ’ αφήνω να μου τα καταστρέψεις! Με τι μούτρα θα τα πάω σπίτι κομμένα; Που ακούστηκε να τρώνε τα λειτουργημένα οι άνθρωποι μες στο δρόμο; Να πας στο χωριό να βρεις φαί να καταλύσεις εκεί την νηστεία!»

Νινέτ - Ζώρζ Σαρή- Νεανικό Μυθιστόρημα-Απόσπασμα-Λόγος με tempo-Βάνα Σμπ...

Ζωρζ Σαρή, ηθοποιός και συγγραφέας κυρίως νεανικής και παιδικής λογοτεχνίας. Στο απόσπασμα αυτό από το ομότιτλο και βραβευμένο βιβλίο της η Νινέτ μαζί με τη μητέρα της Έμμα και τον θείο της Προσπέρ βρίσκεται σε ένα τρένο με προορισμό το Παρίσι. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού η Έμμα εξομολογείται στον αδερφό της πως νιώθει ενοχές για την απόφασή της να συνεχίσει η Νινέτ τις σπουδές της στο κολέγιο. . .. Καλή ακρόαση...!

"Ξημέρωνε. Tο τρένο πλησίαζε στο Παρίσι. Tα περίχωρά του διαγράφονταν όλο και πιο καθαρά. Eικόνες μιας γρήγορης βουβής ταινίας. Σπίτια ομοιόμορφα με κεραμιδένιες δίριχτες σκεπές, καμινάδες να καπνίζουν κι ο ψηλόλιγνος καπνός τους να σμίγει με την πρωινή ομίχλη. Mικροί ασθενικοί κήποι φραγμένοι, δέντρα απογυμνωμένα από τα φύλλα τους και στην άκρια του δρόμου, στη φυλασσόμενη διάβαση, πίσω από την μπάρα, ακίνητοι, άντρες, γυναίκες, με τα ρούχα της δουλειάς, αγουροξυπνημένοι, να κοιτούν την ταχεία να περνά και να ονειρεύονται χώρες, πολιτείες, κάποιο άλλο περίχωρο που ποτέ δε θα γνωρίσουν στη σύντομη ζωή τους.

O Προσπέρ χτύπησε διακριτικά την πόρτα του βαγκόν λι και μπήκε. H Έμμα είχε κιόλας σηκωθεί, ήταν ντυμένη και χτένιζε τα μαλλιά της.

— Πώς κοιμηθήκατε;, τη ρώτησε φιλώντας την τρυφερά.

H αδελφή του ακούμπησε το δείχτη του χεριού της πάνω στα χείλη της:

— Σσσς…, του ψιθύρισε. Kοιμάται ακόμη η καημενούλα, ήταν τόσο κουρασμένη. Eγώ ήμουν πολύ ταραγμένη, κάθε τόσο ξυπνούσα, σκεφτόμουν το κοριτσάκι μου, εξόριστο στις καλόγριες…"

Το Αηδόνι και το Τριαντάφυλλο..ΟΣΚΑΡ ΟΥΑΙΛΝΤ.. ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ.. ...

«Ο νέος ήταν ακόμα σωριασμένος πάνω στο χορτάρι, όπου τον είχε αφήσει, και τα δάκρυα δεν είχαν ακόμα στεγνώσει στα μάτια του. «Να είσαι χαρούμενος!» του φώναξε το Αηδόνι. «Να είσαι χαρούμενος! Θα έχεις το κόκκινό σου τριαντάφυλλο. Θα το φτιάξω μοναχό μου με μουσική στο φεγγαρόφωτο και θα του δώσω χρώμα από το αίμα της καρδιάς μου. Το μόνο που σου ζητώ γι’ αντάλλαγμα είναι να μείνεις πάντα αυτός που αγαπάει αληθινά, γιατί ο Έρωτας είναι σοφότερος απ’ τη Φιλοσοφία και ισχυρότερος από τη Δύναμη. Έχει φτερά στο χρώμα της φωτιάς και φλόγινο είναι το κορμί του. Γλυκά είναι τα χείλη του σαν μέλι και σαν θυμίαμα η πνοή του».»

Ο Δημοτικός Κήπος του Ταξιμιού.. Γεώργιος Θεοτοκάς..Ελληνική Λογοτεχνία..

O αφηγητής, πίσω από τον οποίο κρύβεται ο ίδιος ο συγγραφέας, μας μεταφέρει στις αρχές του 20ού αιώνα στην πολυεθνική Κωνσταντινούπολη απ’ όπου αντλεί υλικό και μοιράζεται νοσταλγικά μαζί μας τις νεανικές αναμνήσεις του. Παράλληλα όμως αναπαριστάνει το κλίμα της πόλης και της εποχής αυτής, καθώς και τον ελληνικό χαρακτήρα της, μέσα από τα έθιμα, τις σχέσεις των ανθρώπων, τους κοινούς χώρους, τα αξιοθέατα και τα ιδρύματά της...

Ο ΚΑΠΕΤΑΝ ΚΥΡ ΛΑΖΑΡΟΣ .. ΛΑΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ..Αφήγηση: Γεωργία Σταυριανέα ..

«Μωρέ» λέγει ο κυρ Λάζαρος Τέτοιο παλληκάρι να είμαι και να περιμένω να ζήσω μπαλωματής! Κρίμα στα νιάτα σου, κρίμα στη λεβεντιά σου κυρ Λάζαρε, κρίμα στις εξυπνάδες σου. Αφού τόσο καιρό δεν ένοιωσες τι αξίζεις. Να πως οι εχθροί πολλές φορές καταντούν χρησιμότεροι από μερικούς φίλους. Νους μόνο χρειάζεται και στόχαση να ξεύρει κανείς να ωφελείται από την κουταμάρα του καθενός…»

Ο Μπαλάφας στον παράδεισο - Δημοσθένης Βουτυράς - Λόγος με tempo-Βάνα Σμ...

Δημοσθένης Βουτυράς ένας από τους σημαντικότερους διηγηματογράφους και πεζογράφους της ελληνικής λογοτεχνίας του Μεσοπολέμου. Το διήγημα Ο Μπαλάφας στον παράδεισο είναι από τη συλλογή Μέσα στους ανθρωποφάγους, 1927...Καλή ακρόαση...

"Ύστερα από τόσα βάσανα και κόπους που κατόρθωσε ο Μπαλάφας να κάνει παπούτσια, κάτι γιγάντιες αρβύλες, πέθανε. Ίσως απ’ την πολλή χαρά του που θα φορούσε κι αυτός μια φορά, καινούρια παπούτσια το έπαθε αυτό. Όταν η ψυχή του άφησε το βρώμικο σαρκίο του και το πιο βρώμικο μικρό δωμάτιό του, που ήταν δίπλα σ’ ένα πλυσταριό, πέταξε ελεύθερη να πάει σε άλλους κόσμους. Αλλά καθώς ανέβαινε ψηλά και περνούσε τα σύννεφα θυμήθηκε τα παπούτσια του.Η επιθυμία να τα πάρει του ήρθε με τέτοια ορμή, που μία δύναμη που τον έσερνε στα ύψη, όπως το σίδερο ο μαγνήτης, έπαψε να τον σέρνει, σταμάτησε. Και ο Μπαλάφας τότε γύρισε γρήγορος πίσω του αφήνοντας στον αέρα μια γραμμή φωτεινή. Άφησε και μια λάμψη μεγάλη που κατατρόμαξαν οι άνθρωποι. Ο Μπαλάφας που τους είδε έσκασε στα γέλια..."

Το θέλγητρο της Ανδαλουσίας-Κώστας Ουράνης-Λόγος με tempo-Βάνα Σμπαρούνη

...Ανδαλουσία! Ανδαλουσία! ... Ανθισμένα πάτιος γεμάτα αρωματισμένη σιγή·..." Ο Κώστας Ουράνης ως φύση μελαγχολική αλλά και φιλοπερίεργη έκανε πολλά ταξίδια. Έτσι μέσα απ' τα ταξιδιωτικά βιβλία του διέσωσε τις εμπειρίες αποτυπώντας πάνω στο χαρτί την ψυχή όλων των τόπων που κατα καιρούς επισκέφτηκε πάντα ως ένας ταξιδευτής.

Αν η Καστίλλια είναι μια καθολική αρχόντισσα που ζει σ’ ένα μελαγχολικό πύργο μια ζωή μονότονη, αυστηρή κι αποτραβηγμένη, όλη περηφάνια για τα περασμένα της και περιφρόνηση για τα τωρινά, η Ανδαλουσία είναι μια νέα γυναίκα του λαού, κρουστή και μελαψή, με κόκκινα χείλια και φλογερό βλέμμα, που αγαπάει τη ζωή, το χορό και το τραγούδι· μια γυναίκα όλη χυμούς και ζωτικότητα, αγράμματη μα γεμάτη θέλγητρα, που έχει προλήψεις, πιστεύει στη χαρτομαντεία, στολίζει τα μαλλιά της μ’ ένα τριαντάφυλλο, περνάει τις περισσότερες ώρες της στο κατώφλι του σπιτιού της παρά στην κουζίνα της, δίνει ερωτικές συνεντεύξεις μέσα στις εκκλησίες, έχει ένα θερμό και γλυκό αίμα, αγαπάει τα χτυπητά φορέματα και τα φανταχτερά κοσμήματα, έστω και ψεύτικα, και περνάει μέσα από τη ζωή μ’ ένα λικνιστικό, χορευτικό περπάτημα...”

Το προσφυγόπουλο του ουρανού.. Παύλος Νιρβάνας.. Ελληνική Λογοτεχνία.. ...

...Ὁ μικρός σπουργίτης, μολονότι δὲν εγνώριζεν την γλῶσσαν τῶν ἀνθρώπων, ἐκατάλαβε πολύ καλά τί ἔλεγεν ἡ δεσποινίς, διότι ἡ γλῶσσα τῆς ἀγάπης εἶναι μία γιὰ ὅλα τα πλάσματα τοῦ Θεοῦ. Καὶ ἔσπευσε νὰ εὐχαριστήση τὴν δεσποινίδα μ’ ἕνα γλυκύτατον τσίου-τσίου. Δύο τρυφερὰ χεράκια ἐπῆραν τὸν μικρὸν πτερωτὸν πρόσφυγα, τοῦ ἔδεσαν τὸ ποδαράκι του, τὸν ἐτάισαν, τὸν ἐπότισαν καὶ ὕστερα τὸν ἐτοποθέτησαν σὲ μιὰ ζεστὴ καὶ μαλακὴ φωλίτσα. Ἦτο καὶ αὐτὸς ἕνα προσφυγόπουλο τοῦ οὐρανοῦ, ὅπου ἡ κακία τῶν ἀνθρώπων φθάνει κάποτε ἀγρία καὶ τρομερά, ὡς νὰ μὴν τῆς ἔφθανε γιὰ νὰ χορτάση αὐτὴ ἡ μεγάλη καὶ ἀπέραντη Γῆ..

"Ευτυχείς..."τέως" -Δημήτρης Ψαθάς-Αφήγημα- Λόγος με tempo- Βάνα Σμπαρούνη

"Να είσαι τέως είναι μια θλίψη διότι τέως σημαίνει τέως όχι νυν κάτι δηλαδή που ανάγεται στο παρελθόν και δεν έχει ούτε μέλλον ούτε και καμιά ελπίδα μέλλοντος. Τέως πρόεδρος, τέως διοικητής τέως διευθυντής τέως κυβερνήτης, τέως βουλευτής, τέως υπουργός και τέλος πάντων τέως. Χθες ήσουν παντοδύναμος, σούζα μπροστά σου όλοι, κλαρίνο ο σοφέρ της λιμουζίνας σου και τεμενάδες από δω, τεμενάδες από εκεί, Ω! Κύριε Υπουργέ, Α! Κύριε διοικητά, Ω! Κύριε κυβερνήτα, απροσμέτρητη η γλύκα της εξουσίας και ο απολαμβάνων γέρνει τον ώμο προς τα κάτω τον δεξιό ή τον αριστερό ανάλογα με το πού τον βαραίνει περισσότερο η δόξα. .."

Ο ΧΑΜΕΛΑΙΩΝ.. ΑΝΤΟΝ ΤΣΕΧΟΦ..ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ..αφήγηση: Γεωργία Σταυρ...

TΖΙΛ ΒΛΑΡΤΑΡ.. ΙΟΥΛΙΟΣ ΒΕΡΝ..ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ.. αφήγηση: Γεωργία Στα...

Θα ήταν εφτακόσιοι και πάρα πάνω, χαμηλοί στο μπόι Αλλά ρωμαλέοι και ευκίνητοι… Και πηδούσαν εύθυμα κάτω από τις τελευταίες αχτίδες του ηλίου, που βασίλευε πίσω από την κλιμακωτή σειρά των βουνών των υψωμένων δυτικά στον όρμο. Σε λίγο ο ήλιος είχε εξαφανισθεί και το σκοτάδι άρχισε να απλώνεται… Τι περίεργο πλάσμα ο αρχηγός εκείνος! Ψηλός στο μπόι, φορούσε τριχωτή δορά πιθήκου, είχε τα μαλλιά άγρια και πεσμένα γύρω από τα μάγουλά του, ήταν γεμάτος γένια σαν αγκάθια και ξυπόλυτος με τα πόδια του σαν οπλές αλόγου… Η φρουρά της πόλεως καθώς και ο Άγγλος στρατηγός κοιμόντουσαν ήσυχοι. Ποιος μπορούσε τάχα να απειλήσει το Γιβραλτάρ;

Ο Γιαννάκης ο Βρανάς και η γκάφα του-Ναπολέων Λαπαθιώτης-Διήγημα- Λόγος ...

“Ο Γιαννάκης ο Βρανάς ήταν ένα πολύ καλό παιδί —ένας «άριστος» κι «ευφυέστατος» νέος, κατά την επίσημη φρασεολογία των προϊσταμένων του, «πλήρης υποσχέσεων δια το μέλλονκαι θα εξακολουθούσε να μένει τέτοιος, αν δεν του συνέβαινε εκείνη η αλησμόνητη πανωλεθρία, τον καιρό της δίκης του Καβάσιλα, που του χαντάκωσε οριστικά τη φήμη και του ματαίωσε τη σταδιοδρομία… Ακούστε την αυτήν την ιστορία και κρίνετε και μόνοι σας γι’ αυτό.»...το διήγημα αυτό του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη δημοσιεύθηκε στο περιοδικό ΜΠΟΥΚΕΤΟ-ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ στις 21 Μαίου 1936

"Ο Γιαννάκης μας λοιπόν, είχε αξιόλογα φυσικά προσόντα, για να γίνει αστυνομικός: μάτι ψυχρό, παρατηρητικό, διεισδυτικό σαν το τρυπάνι, γρήγορη αντίληψη των λεπτομερειών, λογική φινέτσα απ’ τις σπάνιες, φαντασία ψυχολογική — και, μαζί και τ’ απαραίτητο τσιμπούκι κρεμασμένο στην κόχη των χειλιών —«σήμα κατατεθέν» όλων των «ντέτεκτιβς»— και το εξίσου απαραίτητο κασκέτο… Είχε όλα, δηλαδή, όσα χρειάζονται για ν’ αποβεί ο κυριότερος μοχλός της αστυνομικής υπηρεσίας. Είχε όμως, —δυστυχώς γι’ αυτόν— και το μυαλό του παραφουσκωμένο από λογής-λογής διαβάσματα «αστυνομικής» φιλολογίας, απ’ της πιο καλογραμμένης και λεπτής ως της χοντρής και λαϊκής, που φιγουράρει με πολύχρωμα εξώφυλλα στις προθήκες των καπνοπωλείων… "

Των αστεριών τα λόγια...! Τα αστέρια στην Ελληνική Ποίηση- Λόγος με temp...

Μια περιπλάνηση στην ελληνική ποίηση με συντροφιά των αστεριών τα λογια,,,

"Κλείνω τα βλέφαρα / κάτω απ’ την ήρεμη νύχτα κι ακούω να κελαηδούν μυριάδες άστρα / εκεί όπου σύρθηκαν τα δάχτυλά σου πάνω στη σάρκα μου.Είμαι ο έναστρος ουρανός / του θέρους. Τόσο βαθύς κι ωραίος / τόσο μεγάλος έγινα απ’ την αγάπη σου..." Γιάννης Ρίτσος

Ο ΜΙΚΡΟΣ ΤΟΜΠΡΑΧ ..ΡΙΝΤΥΑΡ ΚΙΠΛΙΝΓΚ..ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ.. Logo-Texnis....

Η Ιστορία που θα σας διηγηθούμε εδώ συνέβη πριν από χρόνια σε ένα Ινδικό δικαστήριο των Ινδιών. Κατηγορούμενος ήταν ένα παιδάκι ιθαγενών που το κεφάλι του μόλις έφτανε ως το κιγκλίδωμα της αιθούσης  των συνεδριάσεων. Τα πρακτικά της δίκης ωστόσο δεν δημοσιεύτηκαν στις εφημερίδες για τον απλούστατο λόγο, ότι κανείς δεν έδινε μια πεντάρα για τη ζωή ή το θάνατο του μικρού  Τόμπραχ , όπως λεγόταν ο κατηγορούμενος…

Ο Ζητιάνος... ΑΝΤΟΝ ΤΣΕΧΟΦ...ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ...Logo-Texnis..Geo Sta...

Καλέ μου κύριε, φανείτε καλός και δώστε προσοχή σ’ ένα δυστυχισμένο που πεινάει. Τρείς μέρες είμαι νηστικός… δεν έχω ούτε μια πεντάρα για να πάω στο νυχτερινό άσυλο, μάρτυς μου ο Θεός… ¨ήμουν οκτώ χρόνια δάσκαλος σε μια αγροτική περιοχή και έχασα τη θέση μου γιατί με συκοφάντησαν… ΄Έγινα θύμα μιας καταγγελίας… Ένα χρόνο τώρα είμαι χωρίς δουλειά.! Ο δικηγόρος Σκβορτσώφ κοίταξε την πελδινή όψι του ανθρώπου που του ζητούσε ελεημοσύνη, τα θολά μάτια του μάτια μέθυσου τις κόκκινες βούλες που είχε στα μάγουλα του, και του φάνηκε πως το είχε ξαναδεί κάπου αυτό το υποκείμενο, με τον παράξενο σκούφο στο κεφάλι… αφήγηση: Γεωργία Σταυριανέα

Ο ΚΑΚΟΜΗΣ.. Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης.. Ελληνική Λογοτεχνία..

Εἶχεν ἰδεῖ πολλὰς καμήλους ὁ Ἀποστόλης ὁ Κακόμης, ἐπειδὴ εἶχε διατρίψει καιρόν τινα εἰς τὴν Αἴγυπτον· καὶ ὄχι μόνον εἰς τὴν Αἴγυπτον, ἀλλὰ καὶ εἰς ἄλλα μέρη εἶχε διατρίψει, ὅπως εἰς τὴν Σμύρνην, τὴν Σαλονίκην, σιμὰ εἰς τοὺς Ἑβραίους καὶ εἰς τὴν Ντούνα πάνω (τὸν Δούναβιν), ὅπως ἔλεγεν. Ἦτο σχεδὸν κοσμογυρισμένος. Ἤξευρε ξένας γλώσσας. Ὄχι μόνον τουρκικά, ἀλλ᾽ ἀράπικα, βλάχικα, κ᾽ ἑβραίικα. Ἤξευρε «τσίτσι φάτσι; γκίνε», καὶ «ἄλτρος κάβος κονταρέμους» καὶ «γιά τάλε γιά μαξούρα» καὶ τόσα ἄλλα. Ὅλοι οἱ συνάδελφοί του τὸν εἶχον ὡς σοφόν.

"Τα φαντάσματα"Μαρία Ιορδανίδου-Αύτοτελές επεισόδιο απ'το βιβλίο της Η α...

Μαρία Ιορδανίδου (1897 - 6 Νοεμβρίου 1989) Ελληνίδα πεζογράφος.'Τα φαντάσματα' είναι ένα μικρό αυτοτελές επεισόδιο απ' το βιβλίο 'Η αυλή μας” Εδώ η συγγραφέας προσπαθεί να παρουσιάσει με πολύ χιούμορ τις αντιφάσεις της ψυχής καθώς και την συνάντηση αλλά και τη σύγκρουση του ανθρώπου όχι μόνο με τα μυστήρια της φύσης αλλά και με το υπερφυσικό...Καλή ακρόαση..

"Όταν σπάσεις, λέει, καθρέφτη, περίμενε εφτά χρόνια γρουσουζιάς. Τι πρέπει να κάνεις για να φέρεις εφτά χρόνια χαράς και ευδαιμονίας; Να σας το πω εγώ. Ν’ ανοίξεις νηπιαγωγείο στην αυλή σου.Κοντεύει χρόνος που εγκαινιάσαμε το νηπιαγωγείο στην αυλή μας και από κείνη την ημέρα άλλος αέρας, θαρρείς, φύσηξε μέσα στην αυλή μας. Έπαψαν τα κλάματα των παιδιών, η νευρικότητα των μανάδων. Σηκώνουνται τα πουλάκια μου το πρωί και τρέχουν χαρούμενα στο σχολειό τους. Πηγαίνουν ν’ ανταμώσουν την Αννούλα, που τα περιμένει με ανοιχτή αγκαλιά. Εγώ από τώρα άρχισα να σκέφτουμαι τι πρέπει να κάνω όταν τελειώσουν αυτά τα ευτυχισμένα εφτά χρόνια, για να παρατείνω την ευτυχία μας.Τώρα θα μου πεις, γιατί εφτά χρόνια; Μα εφτά ήταν τα χρόνια με τις ισχνές και τις παχιές αγελάδες στο όνειρο του Φαραώ. Εφτά ήταν τα χρόνια της πείνας και της αφθονίας που ακολούθησαν. Αυτοί οι σημαδιακοί αριθμοί δεν είναι τυχαίοι..."

Μονόλογος ενός ευαίσθητου ανδρός- Εμμανουήλ Ροΐδης-Ελληνική Λογοτεχνία....

Μεγάλη πρέπει νὰ εἶναι ἡ ἀναισθησία καὶ ἐκείνων ὅπου δανείζουν εἰς τοὺς φίλους των χρήματα, χωρὶς νὰ συλλογισθοῦν ὅτι ἐνδέχεται νὰ μὴ δυνηθῆ νὰ τὰ ἀποδώση εἰς τὴν προθεσμίαν, νὰ τοὺς ἐντρέπεται καὶ νὰ τοὺς ἀποφεύγῃ. Τοῦτο ἠμπορεῖ νὰ φανῆ μικρὸν κακὸν εἰς ὅσους δὲν ἔχουν καρδιάν, ἀλλ᾿ ἡ ἰδική μου θὰ ἐῤῥαγίζετο, ἂν παλαιός μου φίλος, μ᾿ ἀπαντοῦσεν εἰς τὸν δρόμον καὶ ἐκαμώνετο πὼς δὲν μὲεἶδεν. Αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος ποὺ μ᾿ ἔκανε νὰ πάρω τὴν ἀπόφασιν νὰ μὴ δανείσω ποτὲ εἰς φίλον μου ἑκατὸ δραχμᾶς, ἔστω καὶ ἂν πρόκειται νὰ σωθῆ μὲ αὐτὰς ἡ τιμὴ καὶ ἡ ζωή του. Παρὰ νὰ τῶν ἰδῶ ἀχάριστον, καλύτερα νὰ τὸν κλάψω ἀποθαμένον, ἀφοῦ μάλιστα θὰ μ᾿ ἐμπόδιζεν ἡ εὐαισθησία μου νὰ ὑπάγω εἰς τὴν κηδείαν του (...)

Αγάπη - Λιλίκα Νάκου - Διήγημα- Λόγος με tempo - Βάνα Σμπαρούνη

— Δέν περνάς έξω μια στιγμή στο διάδρομο να περιμένεις ; της είπε όταν μπήκαν στο δωμάτιο οι δύο φίλοι του. Θα συζητούσανε πολιτικά ίσως καί νά εϊχανε και ιδιαίτερα.. . Ή Έλενα μάζεψε βιαστικά το τσαντάκι της, τό καπέλο της,—ώ. ναί, να μην ξεχάσε και τά χαρτιά της. Κουβαλούσε παντού, δπου και νά πήγαινε, κάποια μετάφραοη. Ί'ιποτα σπουδαίο. Ήταν για χάποιο λαΐκό περιοδικό. μήπως βγάλει κανένα κατοσιαριο. .. Είπε λοιπον γλήγορα: «χαίρετε», και γελαστή τράβηξε κατά την πόρτα...Όμως κάτι τέτοια γιομίζανε την ψυχή της απελπισία. Πού να πήγαινε; Μπορούσε εκατό φορές την ημέρα να πηγαινοέρχεται ως εδώ;Ήταν ξενοδοχείο αυτού που καθότανε ο φίλος της, κι οι λακέδες την κοιτάζανε που μπαινόβγαινε...

Μονόλογος ενός ευαίσθητου ανδρός... Εμμανουήλ Ροΐδης... Ελληνική Λογοτρε...

Μεγάλη πρέπει νὰ εἶναι ἡ ἀναισθησία καὶ

ἐκείνων ὅπου δανείζουν εἰς τοὺς φίλους των χρήματα, χωρὶς νὰ συλλογισθοῦν ὅτι

ἐνδέχεται νὰ μὴ δυνηθῆ νὰ τὰ ἀποδώση

εἰς τὴν προθεσμίαν, νὰ τοὺς ἐντρέπεται

καὶ νὰ τοὺς ἀποφεύγῃ.

Τοῦτο ἠμπορεῖ νὰ φανῆ μικρὸν κακὸν εἰς ὅσους δὲν ἔχουν

καρδιάν, ἀλλ᾿ ἡ ἰδική μου θὰ ἐῤῥαγίζετο, ἂν παλαιός μου φίλος, μ᾿ ἀπαντοῦσεν εἰς τὸν δρόμον καὶ ἐκαμώνετο πὼς δὲν μὲεἶδεν.

 Αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος ποὺ μ᾿ ἔκανε νὰ

πάρω τὴν ἀπόφασιν νὰ μὴ δανείσω ποτὲ

εἰς φίλον μου ἑκατὸ δραχμᾶς, ἔστω καὶ ἂν

πρόκειται νὰ σωθῆ μὲ αὐτὰς ἡ τιμὴ καὶ ἡ

ζωή του. 

Παρὰ νὰ τῶν ἰδῶ ἀχάριστον, καλύτερα νὰ τὸν κλάψω ἀποθαμένον, ἀφοῦ μάλιστα θὰ μ᾿ ἐμπόδιζεν ἡ εὐαισθησία μου νὰ ὑπάγω εἰς τὴν κηδείαν του (...)

Ο παράδεισος των γάτων.. Εμίλ Ζολά... Παγκόσμια Λογοτεχνία... Logo-Tex...

Σε ηλικία δυο ετών ήμουνα ο παχύτερος και ο απλοϊκώτερος των γάτων. Είχα όλη την έπαρση του ζώου που περιφρονεί τι ανέσεις του σπιτιού. Κι όμως πόσο έπρεπε ν ευχαριστώ τη Θεία Πρόνοια που με έριξε στης θείας σου τα χέρια. Η καλή γυναίκα με ελάτρευσε. Είχα μέσα σε μια ντουλάπα, σωστή κρεβατοκάμαρα, με κουβέρτες και προσκέφαλο μαλακό… Εκαλοπερνούσα και από τροφή. Το νωπό και αιματοστάλαχτο πλεμόνι ποτέ δε μου έλειπε…

Οι τελευταίες στιγμές της Μαρίας Στιούαρτ-Στέφ.Τσβάιχ-Ιστορικό διήγημα-Λ...

Οι τελευταίες στιγμές της Μαρίας Στιούαρτ, της βασίλισσας της Σκοτίας λίγο πριν οδηγηθεί στις 7 Φεβρουαρίου 1587 στο ικρίωμα. Το κόκκινο φόρεμα, τα κόκκινα γάντια που φόρεσε κάτω από το εξωτερικό ένδυμά της σίγουρα κάτι συμβόλιζαν, οι δύο δήμιοί της που ζήτησαν τη συγχώρεσή της, το σκυλί της που ξεπήδησε κάτω απ' το ένδυμά... Ένα ιστορικό διήγημα με τη γλαφυρή και δυνατή πένα του αυστριακού συγγραφέα Στέφαν Τσβάιχ.

"ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΜΟΥ ΘΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΡΧΗ ΜΟΥ». Αυτή τη φράση είχε κεντήσει κάποτε επάνω σ’ ένα ύφασμα η τραγική βασίλισσα της Γαλλίας και της Σκωτίας Μαρία Στούαρτ. Τώρα, η προφητεία της αυτή θα πραγματοποιούνταν. Ο δραματικός θάνατός της θα την εξιλέωνε στα μάτια των μεταγενέστερων για τα νεανικά της σφάλματα και θ’ αποτελούσε πραγματικά την αρχή της δόξας της. Γι’ αυτό, η Μαρία Στούαρτ, η οποία ήξερε ότι η τρομερή αντίζηλός της βασίλισσα της Αγγλίας Ελισσάβετ, που είκοσι ολόκληρα χρόνια την κρατούσε αιχμάλωτό της, θα τη θανάτωνε μια μέρα, προετοιμαζόταν για την ύστατη αυτή δοκιμασία..."

"Η μάνα του αγωνιστή"της Διδώς Σωτηρίου- Λόγος με tempo-Βάνα Σμπαρούνη

"Ένα μήνα τον βασάνιζαν τον Ζήση στην οδό Μέρλιν. Η μάνα του τριγυρνούσε ολομερίς εκεί γύρω μ’ ένα τενεκεδάκι φαγητό, μια κουβέρτα και μιαν αλλαξιά ρούχα. «Απαγορεύεται», της λέγαν, «Φερμπότεν»! Μα κείνη δεν το ’παιρνε απόφαση. Και ξαναγύριζε την άλλη μέρα, και σερνότανε στα σκαλοπάτια της Γκεστάπο βυθισμένη στις σκέψεις της: «Κάπου εδώ θα πάτησε και το παιδάκι μου. Πίσω απ’ αυτά τα παράθυρα θ’ ανασαίνει…». Μια μέρα δέχτηκαν ρούχα και φαγητό. Η κυρία Χαρίκλεια αναθάρρεψε: Δεν χάθηκαν ακόμα όλες οι ελπίδες, όχι δε χάθηκαν. Ήθελε τόσο να ελπίζει! Πίστευε κάθε πληροφορία, φτάνει να ’ταν αισιόδοξη. Της λέγαν : «Δεν θα εκτελεστεί αυτή η φουρνιά, γιατί…». «Τα γιατί» ήταν παράλογα. Μα η καρδιά τής μάνας τα μάζευε, τα ταχτοποιούσε και κει πάνω στήριζε τη δύναμη της αντοχής της. «Είναι και αυτή η υγρασία εκεί στα υπόγεια - έλεγε μέσα της. Θα του κάνει κακό στο κομμένο πόδι του και στα τρυπημένα πνευμόνια του». Και σκιαζόταν την υγρασία την ώρα που τα πυρωμένα σίδερα, τα στεφάνια και τα συρματόσχοινα των βασανιστών, του σακάτευαν το κουτσουρεμένο του κορμί..."

Η γάτα του παπά -Γρηγόριος Ξενόπουλος - Διήγημα - Λόγος με tempo-Βάνα Σμ...

Πέρασε ήσυχα η εβδομάδα. Η ψιψίνα σαν να κατάλαβε τη φοβέρα και τη συμβουλή, φυλάχθηκε να μην ξανακάνει «τα ίδια». Την Κυριακήν όμως την αυγή, μόλις σηκώθηκε ο παπα-Ζήσιμος κι έκανε την τουαλέτα του και την πρώτη του προσευχή στην καμαρούλα του, κάποιος του χτύπησε την πόρτα με χέρι βιαστικό και φοβισμένο. Τίποτα καλό δεν προμηνούσε αυτό το κτύπημα! O παπάς το φοβήθηκε αμέσως.«Ποιος είναι;», ρώτησε.«Εγώ, ο Χρήστος!», αποκρίθηκε η φωνή του κλαμπανάρου.«Έμπα μέσα… Τι είναι, παιδί μου;»O Χρήστος ο κλαμπανάρος μπήκε στην καμαρούλα χλωμός:«Πάλε τα ίδια, παπά μου!»«Ε;»«Η γάτα, πανάθεμά τη!…»«Ω, συμφορά μου!… Στο ίδιο μέρος;»«Όχι, στην Αγία Πρόθεση…»«Ω, μεγάλη συμφορά!… Ω, μεγάλη αμαρτία!… Ω, κατάρα!… ω, Θε μου και συχώρεσέ με!… ω!…»

Το Ανδρόγυνο... ΜΑΞΙΜ ΓΚΟΡΚΙ... Logo -Texnis Geo Stavrianea

...Κάθονται αντίκρυ στο τραπέζι, και ενώ σφυρίζει του σαμοβάρι, η γριά βάζει το τσάι.Αυτός με το δάχτυλο πάνω στο μακρόστενο βιβλίο, το γεμάτο ιερογλυφικά, με το μολύβι κάνει τους λογαριασμούς του, βυθισμένος σαν να πρόκειται να λύσει δυσκολότατο πρόβλημα… -Σαπούνι μισή λίτρα έξη καπίκια, καπνό προς τέσσερα καπίκια…δέκα.. σωστά, δηλαδή σήμερα δώσαμε εν όλω δυό ρούβλια και εξήντα καπίκια βερεσέ…