ξαλαφρώσω την καρδιά μου. Έχασα τη θέση μου στο
καφενείο κ’ έχασα τις χαρούμενές μου μέρες. λα τα ‘χασα.
Και το καφενείο ήταν το Καφέ-Μαξιμιλιάν.
Ένας νέος κύριος με γκρίζα ρούχα ερχόταν κάθε βράδυ με
δυο άλλους φίλους του και καθότανε σ’ ένα απ’ τα τραπέζια
μου. Ερχόντανε πολλοί κύριοι, όλοι είχαν να μου πουν από
‘ναν καλό λόγο ― αυτός τίποτα. Ήταν ψηλός και λιγνός, είχε
μαλακά μαύρα μαλλιά και γαλανά μάτια, που με κοίταζαν
κάποτε – κάποτε. τ’ απάνω του αχείλι άρχιζε να φυτρώνει ένα
λεπτό μουστακάκι.
Ναι, στην αρχή είχε κάτι τις μαζί μου, αυτός ο άνθρωπος.
Μιαν ολόκληρη βδομάδα ερχότανε κάθε μέρα. Σον είχα
συνηθίσει και τον αναζητούσα σα δεν ερχότανε. Μια βραδιά
δεν ήρθε. Έφερα βόλτα το καφενείο ψάχνοντας μη τον δω·
επιτέλους τον ανακάλυψα δίπλα σε μια απ’ τις μεγάλες
κολόνες, απ’ το μέρος της αλληνής εισόδου· καθότανε μαζί
με μια γυναίκα του ιπποδρομίου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου