Μεγάλη πρέπει νὰ εἶναι ἡ ἀναισθησία καὶ
ἐκείνων ὅπου δανείζουν εἰς τοὺς φίλους των χρήματα, χωρὶς νὰ συλλογισθοῦν ὅτι
ἐνδέχεται νὰ μὴ δυνηθῆ νὰ τὰ ἀποδώση
εἰς τὴν προθεσμίαν, νὰ τοὺς ἐντρέπεται
καὶ νὰ τοὺς ἀποφεύγῃ.
Τοῦτο ἠμπορεῖ νὰ φανῆ μικρὸν κακὸν εἰς ὅσους δὲν ἔχουν
καρδιάν, ἀλλ᾿ ἡ ἰδική μου θὰ ἐῤῥαγίζετο, ἂν παλαιός μου φίλος, μ᾿ ἀπαντοῦσεν εἰς τὸν δρόμον καὶ ἐκαμώνετο πὼς δὲν μὲεἶδεν.
Αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος ποὺ μ᾿ ἔκανε νὰ
πάρω τὴν ἀπόφασιν νὰ μὴ δανείσω ποτὲ
εἰς φίλον μου ἑκατὸ δραχμᾶς, ἔστω καὶ ἂν
πρόκειται νὰ σωθῆ μὲ αὐτὰς ἡ τιμὴ καὶ ἡ
ζωή του.
Παρὰ νὰ τῶν ἰδῶ ἀχάριστον, καλύτερα νὰ τὸν κλάψω ἀποθαμένον, ἀφοῦ μάλιστα θὰ μ᾿ ἐμπόδιζεν ἡ εὐαισθησία μου νὰ ὑπάγω εἰς τὴν κηδείαν του (...)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου