“Ο Γιαννάκης ο Βρανάς ήταν ένα πολύ καλό παιδί —ένας «άριστος» κι «ευφυέστατος» νέος, κατά την επίσημη φρασεολογία των προϊσταμένων του, «πλήρης υποσχέσεων δια το μέλλονκαι θα εξακολουθούσε να μένει τέτοιος, αν δεν του συνέβαινε εκείνη η αλησμόνητη πανωλεθρία, τον καιρό της δίκης του Καβάσιλα, που του χαντάκωσε οριστικά τη φήμη και του ματαίωσε τη σταδιοδρομία… Ακούστε την αυτήν την ιστορία και κρίνετε και μόνοι σας γι’ αυτό.»...το διήγημα αυτό του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη δημοσιεύθηκε στο περιοδικό ΜΠΟΥΚΕΤΟ-ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ στις 21 Μαίου 1936
"Ο Γιαννάκης μας λοιπόν, είχε αξιόλογα φυσικά προσόντα, για να γίνει αστυνομικός: μάτι ψυχρό, παρατηρητικό, διεισδυτικό σαν το τρυπάνι, γρήγορη αντίληψη των λεπτομερειών, λογική φινέτσα απ’ τις σπάνιες, φαντασία ψυχολογική — και, μαζί και τ’ απαραίτητο τσιμπούκι κρεμασμένο στην κόχη των χειλιών —«σήμα κατατεθέν» όλων των «ντέτεκτιβς»— και το εξίσου απαραίτητο κασκέτο… Είχε όλα, δηλαδή, όσα χρειάζονται για ν’ αποβεί ο κυριότερος μοχλός της αστυνομικής υπηρεσίας. Είχε όμως, —δυστυχώς γι’ αυτόν— και το μυαλό του παραφουσκωμένο από λογής-λογής διαβάσματα «αστυνομικής» φιλολογίας, απ’ της πιο καλογραμμένης και λεπτής ως της χοντρής και λαϊκής, που φιγουράρει με πολύχρωμα εξώφυλλα στις προθήκες των καπνοπωλείων… "
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου