ΕΝΑ ΣΚΟΤΕΙΝΟ ΑΙΝΙΓΜΑ..ΑΓΚΑΘΑ ΚΡΙΣΤΙ.. ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΥΣΤΗΡΙΟΥ..Logo-texnis Ge...

Είναι αδύνατο να δώσω οποιαδήποτε εξήγηση σ’ αυτή την ιστορία. θα σας την διηγηθώ απλώς, όπως συνέβη. Είναι η πιο παράξενη, μα και η πιο τραγική περιπέτεια της ζωής μου. Αυτή λοιπόν η ιστορία άρχισε το καλοκαίρι του 1914, λίγο πριν από τον πόλεμο, τότε ακριβώς που με φιλοξενούσε στο Μπαντζεγουόρθυ ο καλύτερος φίλος μου: Ο Νηλ Καρσλάικ. Εκείνο τον καιρό πάλι γνώρισα τη ΢υλβία, την αδερφή του φίλου μου, που είχε αρραβωνιαστεί λίγες μέρες πριν τον Σσαρλ Κρόλεϋ, έναν άντρα πολύ πιο μεγάλο από αυτήν, μα γεμάτο εξαιρετικά χαρίσματα και πλουσιότατο..

Ο Αΐ Βασίλης στο τμήμα-Άλκης Τροπαιάτης-ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΤΙΚΟ ΔΙΗΓΗΜΑ-ΕΛΛΗΝΙΚΗ...

"Στο τρίστρατο του συνοικιακού δρόμου είχε σταθεί ο Αϊ-Βασίλης, για να μοιράσει τα δώρα του, τους μποναμάδες που γέμιζαν την κόφα του. Ήταν ένας ψηλός ψηλός κι όμορφος Αϊ-Βασίλης, με κόκκινη ρόμπα, ίδιο κόκκινο σκούφο στο κεφάλι κι άσπρα, κάτασπρα σαν το μπαμπάκι και σαν το χιόνι, μαλλιά και γένια. Μα ήταν τόσο φυσικός, που ήταν των αδυνάτων αδύνατο να τον περάσεις για ψεύτικο. Θαρρούσες πως ήταν ο ίδιος ο Αϊ-Βασίλης, που μόλις είχε κατέβει απ’ την Καισάρεια. Κόσμος πολύς μικροί και μεγάλοι είχαν συναχτεί ολόγυρά του. Κι εκείνος δεν έκανε άλλο από το να βγάζει τα δώρα του από την κόφα του: κούκλες, αρκουδάκια, καραμούζες, σιδεροδρομάκια κι αεροπλανάκια, μπάλες και μπαλόνια και τι δεν είχε η «μαγική» του κόφα... και να τα μοιράζει, γελαστός γελαστός, στα χέρια που απλώνονταν από παντού για να τα πάρουν. Και θα ’πρεπε να είναι στ’ αλήθεια μαγική εκείνη η κόφα του, γιατί, παρόλο που έβγαιναν συνέχεια από μέσα τα διάφορα δώρα, αυτή δεν έλεγε να σωθεί, να στερέψει. Μυστήριο πράγμα, μα την αλήθεια!..."

Η Χιονάτη της Πάρνηθας-Ηλίας Βενέζης-Διήγημα-ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ- Λόγος ...

Η μικρή Άννα είναι πια τώρα σε θέση να καταλαβαίνει τη μεγαλοπρέπεια του κόσμου. Δεν κάθεται να κοιτάζει με απορία όταν περνούν τα σύννεφα, όταν αστράφτει σαν πέφτει βροχή. Έγινε φίλη και με τα δέντρα. Τα δέχτηκε σαν πλάσματα που ήρθαν στη γη μονάχα για να την ευχαριστούνε: να της κάνουν σκιά άμα έχει ήλιο, ή να σαλεύουν τα φύλλα τους όταν φυσά τ' αγέρι, για να παίζει. Μονάχα σαν ήρθε το χιόνι, αυτό ήταν πολύ νέο και η Άννα γοητεύτηκε. Κόλλησε το πρόσωπο της στο τζάμι του παραθύρου κι έμεινε ώρα κοιτάζοντας την άσπρη μαγεία που έπλεε στην ατμόσφαιρα. Το φως, στα γαλάζια μάτια της ανακατεύτηκε τότε παράξενα με το άσπρο φως του χιονιού. Ήταν σα να ήρθε αφρός και κύματα, σα να ήρθε Αιγαίο μες στον χειμωνιάτικο κλειστό χώρο του δωματίου.Η Άννα είδε το χιόνι, πλημμύρισε τα μάτια της από χιόνι, κι έπειτα: — Τι είναι αυτό; ρώτησε τη μητέρα της. — Χιόνι είναι, Άννα. Το λένε χιόνι..."

Θείον Όραμα-Ανδρέας Καρκαβίτσας-ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΔΙΗΓΗΜΑ-ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΟΓΟΤ...

"— Δε λέτε, παιδιά, τίποτα να ζεσταθούμε; Και με τον λόγο εφάνηκε μαύρος όγκος στην ανοικτή θυρίδα, εκύλισεν από τη σκάλα κάτω στην πλώρη Κώστας ο θερμαστής, βαρυτυλιγμένος στην πατατούκα του. Έκανε κρύο δυνατό. Βοριάς εξύριζε τα πέλαγα, επάγωνε τ’ ακρογιάλια, εκρυστάλλιαζε τα στοιβαγμένα χιόνια των βουνών. Και το πλήρωμα, ναύτες και θερμαστές, συναγμένοι ολόγυρα στην ψυχρή θερμάστρα, εφρόντιζαν να ζεσταθούν ρουφώντας φασκομηλιά και τρώγοντας μαχαιροκοφτό ψωμοτύρι. Ο λύχνος καρφωμένος στη μέση ενός στύλου έρριχνε λάμψι και καπνό μαζί στα περίγυρα εσωθέματα, με θλιμμένο και μονότονο ενατίναγμα. Διπλά — τριπλά τα κρεβάτια κολλημένα στις πλευρές, με τα μαύρα τους στρωσίδια εθύμιζαν νεκροθήκες στ’ ανήλιαστα βάθη της γης ταφιασμένες. Κοντά η καμαρούλα του ναύκληρου ανοιχτόπορτη έδειχνεν άλλο κρεβάτι στρωμένο, δυο — τρεις φωτογραφίες παλιές, μια χρωμολιθογραφία χανούμισας, χρυσοφορεμένης και ξαπλωμένης ράθυμα σε πουπουλένια προσκέφαλα..."

Χριστουγεννιάτικη Ιστορία... Κάρολος Ντίκενς .. Παγκόσμια Λογοτεχνία..Lo...

Ωδή στον Έρωτα-Γιάννης Ρίτσος-ΠΟΙΗΜΑ-ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ #ποίηση#poetry #poe...

Χριστούγεννα στο μέτωπο-Χ.Βασιλογιώργης-ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΔΙΗΓΗΜΑ-ΕΛΛΗΝΙ...

"Προφυλακὲς Ὀλύτσικα Ἠπείρου, 24 Δεκεμβρίου 1912. Ὅλοι ὑπερήφανοι. Ξαστεριά· κλαράκι δὲν κουνιέται. Τὸ φεγγάρι φωτίζει καθαρά, κατακάθαρα τὰ βουνὰ τῆς Μανωλιάσας καὶ τοῦ Ὀλύτσικα, ποὺ τέτοια ὥρα μᾶς φαίνονται διπλὰ στὸν ὄγκο καὶ στὸ ὕψος. Μπορεῖ κανεὶς νὰ διακρίνη τὶς προφυλακές μας ἐπάνω σ’ αὐτά, σωροὺς ἀπὸ φαντάρους ριγμένους τὸν ἕνα ἐπάνω στὸν ἄλλο, νὰ ξεκουράζωνται στὴν ἀστροφεγγιά, ποὺ εἰναι γι’ αὐτοὺς πολύτιμη· γιατὶ δὲν ἀφήνει τοὺς Ἀρβανίτες νὰ μεταχειριστοῦν ἕναν ἀπὸ τοὺς φοβεροὺς τρόπους ποὺ ξέρουν, τὸν αἰφνιδιασμό, γιὰ νὰ φτάσουν στὴ γραμμὴ καὶ νὰ τοὺς ἐπιτεθοῦν. Θ’ ἀναπαυτοῦν ἀπόψε. Ποῦ καὶ ποῦ κανένας ἀπὸ τοὺς στρατιῶτες μας πετιέται ξαφνικὰ καὶ δός του ἐπάνω κάτω νὰ ζεστάνη λίγο τὸ παγωμένο του κορμί. Τὸ δυνατὸ κρύο μᾶς περονιάζει τὰ κόκκαλα καὶ κάνει τὴ μέση μας καὶ τὶς πλάτες νὰ πονοῦν..,"

"O αιώνιος διάλογος"Τάσος Λειβαδίτης-ΠΟΙΗΜΑ-ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ- Λόγος με te...

Χώρος, Γιάννης Ρίτσος, ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ- Λόγος με tempo

Ένα παράθυρο ανοιχτό. Ανασαίνει βράδυ. Γαλανός ατμός ανασηκώνει τα έπιπλα. Το τραπέζι πλέει στην κάμαρα. Μπορεί να φύγει απ’ το παράθυρο – μα είναι μεγάλο – ν’ ανεβαίνει στον ουρανό με τις τέσσερις άκρες του τραπεζομάντιλου λίγο λοξές στον αέρα. Στο τζάμι σβήνει το τριανταφυλλί αντιφέγγισμα κι η εικόνα του αντικρινού φράχτη. Είσαι μόνος. Ο ουρανός σε τυλίγει από παντού, καθώς κι ο καθρέφτης της ντουλάπας γίνεται ουρανός, λίγο πιο αστραφτερός, και τ’ άλλα λείπουν. Έξω στο δρόμο μια φωνή:

- Καλά, μητέρα, έρχουμαι.

Καπετάνιος Αγιογράφος-Φώτης Κόντογλου-ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΔΙΗΓΗΜΑ-ΕΛΛΗΝΙΚΗ...

"Σαν σήμερα, Χριστούγεννα, στα 1864, έκανε μεγάλη φουρτούνα με χιονιά. Στ’ αγριεμένο πέλαγο δεν φαινότανε πουθενά πανί. Μοναχά ένα μικρό καΐκι πάλευε με το χάρο ανοιχτά από την Τήνο. Ήτανε ενός καπετάν Γιώργη από τη Νάξο, φορτωμένο κρασιά από τη Σαντορίνη. Όλη τη μέρα αγαντάριζε στον αγέρα, μα σαν σκοτείνιασε, ο βοριάς σκύλιαξε κι’ έσπασε τ’ άρμπουρο, έβγαλε και το τιμόνι από τα βελόνια. Οι άνθρωποι προφτάξανε και ρίξανε τη βάρκα στη θάλασσα και μπήκανε μέσα..."

Αξίζεις μια αγάπη-Φρίντα Κάλο-ΠΟΙΗΜΑ-ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΠΟΙΗΣΗ-Λόγος με tempo-Βάν...

Τα κόκκινα λουστρίνια-Ειρήνη Μάρρα-ΔΙΗΓΗΜΑ-ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ- Λόγος με...

"Το είχε βάλει από καιρό στο μάτι. Ήταν ένα κομμάτι κόκκινο γυαλιστερό λουστρίνι, καθάριο και αστραφτερό. Ήξερε, βέβαια, πως κόστιζε πολλά, μα κι αυτός είχε κάνει το κουμάντο του από νωρίς. Σύναζε λεφτά κρυφά κι απόκρυφα, χωρίς να φανεί, γιατί φοβόταν πως θα τον παίρναν στο μεζέ αν μάθαιναν τι είχε κατά νου να κάνει.Περίμενε τη μέρα που το αφεντικό θα τον έστελνε στον ταμπάκη για πανωπέτσια. Του είχε εμπιστοσύνη, βλέπεις, κι όλο αυτόν έστελνε να ψωνίσει, γιατί χώρια που γνώριζε καλά δέρματα και προβιές, ήτανε και παζαριτζής και πάντα πετύχαινε σκόντο, που ’καναν το αφεντικό να τον κερνάει καφέ.Ως λίγο καιρό πριν, τον κερνούσε γκαζόζα, γιατί τ’ αφεντικό δεν το ’χε προσέξει πως ήταν μεγαλωμένος κάπως πια… Τον είδε όμως που κρυφοκάπνιζε μια μέρα κι από τότε το μπαξίσι του παζαριού έγινε ο γλυκύς βραστός..."

Ο ΜΠΑΡΜΠΑ ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΙ Ο ΓΑΔΑΡΟΣ ΤΟΥ.. ΑΡΓΥΡΗΣ ΕΦΤΑΛΙΩΤΗΣ..ΔΙΗΓΗΜΑ..Logo-t...

Κατάντησε μπαρμπα-Γιάννης και Ψαρός να είναι ένα πράμα. Μαζί τρώγανε, μαζί περπατούσανε, μαζί κοιμούνταν. Έξω, έξω στην άκρη του χωριού, ο μπαρμπα-Γιάννης στο καλύβι ολομόναχος, ο Ψαρός στην αυλή. Έβγαινε ο μπαρμπα-Γιάννης στην πόρτα του πρωί πρωί, κι η πρώτη του καλημέρα ήτανε στον Ψαρό. Γύριζε τότες ο Ψαρός το κεφάλι κατά τον αφέντη του, σάλευε τ’ αυτιά του με λαχτάρα κι αγάπη, και τον κοίταζε με μάτια πανώρια, μάτι που μπορούσε κι η πιο μαυρομάτα κοπέλα να τα ζουλέψει.

Όμως ο μπαμπάς δεν ερχόταν-Έλλη Αλεξίου-ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΔΙΗΓΗΜΑ-ΕΛΛΗΝΙ...

"Αγγελικούλα, μόλις άνοιξε τα μάτια της το πρωί, ξαναθυμήθηκε τη χθεσινή κουβέντα της μαμάς τους, ακριβώς όπως τους τα είχε πει αποβραδίς: «...γιορτές και να μη με ζητήσουν μήτε για πλύσιμο... μήτε για άσπρισμα... άλλο πια δεν έχει. Θα πάω να σταθώ στην οδός Αιόλου,* να διακονέψω*...». Πάντα της ξενοδούλευε, γιατί ο άντρας της -πλανόδιος ντενεκετζής που ήταν- τι να βγάλει, και πού να φτάσουν, μα τώρα που είχε απομείνει μονάχη, ακόμα χειρότερα. «Θα σταθώ στην οδός Αιόλου... και θα σας πάρω και σας. Τα σκολειά κλειστά είναι. Θα χαζέψετε και τον κόσμο... Θα δείτε τα πράματα που θα 'χουν απλωμένα από δω κι από κει... μπορεί να βρεθεί και κανείς χριστιανός να σας δώσει και καμιά δεκάρα...»

EΡΩΤΑΣ ΣΤΑ ΧΙΟΝΙΑ..ΑΛ.ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ..ΔΙΗΓΗΜΑ..Logo-texnis Geos Stavrianea..

 

..Τὴν ἄλλην βραδιάν, τὴν τελευταίαν, νύκτα, μεσάνυκτα, ἐπανῆλθε μεθυσμένος πλειότερον παράποτε. Δὲν ἔστεκε πλέον εἰς τὰ πόδια του, δὲν ἐκινεῖτο οὐδ' ἀνέπνεε πλέον. Ηὗρε τὸν δρόμον, τὸν ἀνεγνώρισεν. Ἐπιάσθη ἀπὸ τὸ ἀγκωνάρι. Ἐκλονήθη. Ἀκούμβησε τὶς πλάτες, ἐστύλωσε τὰ πόδια. Ἐμορμύρισε: − Νὰ εἶχαν οἱ φωτιὲς ἔρωτα!… Νὰ εἶχαν οἱ θηλιὲς χιόνια…

Ο Άγγελος που απόμεινε στη γη..Γ.Γρηγοριάδου..Χριστουγεννιάτικο Διήγημα....

Το παιδί ζούσε έξω από τη Βηθλεέμ σε ένα χάνι. Ο άγγελος ζούσε το πρωί σε μια ηλιαχτίδα, το βράδυ σε μια ασημένια κλωστή του φεγγαριού. Ο άγγελος ήταν καλός. Καλός σαν άγγελος. Το παιδί ήταν ένα κακό παιδί. Τίποτε άλλο, ένα κακό παιδί. Και οι δύο εργάζονταν αυτόν τον καιρό πάρα πολύ. Το κακό παιδί με γκρίνια. Ο άγγελος με τραγούδι.

Χριστούγεννα Πίσω από τα κάγκελα.. Ποίημα ενός φυλακισμένου παιδιού..

Ερωτικό κάλεσμα-Μενέλαος Λουντέμης-ΠΟΙΗΜΑ-ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ- Λόγος με tempo

Νύχτα των Θεοφανείων-Μ.Αλεξανδρόπουλος-ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΔΙΗΓΗΜΑ-ΕΛΛΗΝΙΚ...

"Νύχτα των Θεοφανείων. Οι δρόμοι είχαν ερημώσει από νωρίς. Όλη τη μέρα ψιλόβρεχε και η ατμόσφαιρα ήταν φορτωμένη υγρασία.Ήταν και σκοτάδι. Στο καφενείο του Γιώργη έσβησε το τελευταίο φως. Βγήκαν δύο, στάθηκαν λιγάκι στο πεζοδρόμιο, ύστερα πέρασαν την Ακαδημίας και ανηφόρισαν σε κάποια πάροδο. Στο βάθος του δρόμου ακούστηκε ένα ακορντεόν. Μέσα στη σιωπή ο γνώριμος σκοπός δεν κρατούσε τίποτα από τις παλιές ρομαντικές συγκινήσεις. Ήρθε βαρύς, σαν υπόκρουση σε κάποια καταθλιπτική ιστορία. Το όργανο κράτησε κάμποσο τα ακομπανιαμέντα και ύστερα άρχισε η τετραφωνία. Τράβηξε πρώτος την κορώνα του ο τενόρος: ― Κελαϊδήστε!Ακολούθησαν κι οι άλλοι:― Ωραία μου, πουλάκια, κελαϊδήστε…Όλα ήταν στη θέση τους: οι τενόροι, τα σεκόντα, τα βαρύτονα και οι μπασαδούρες. Δεν έλειπαν και οι γυναικείες φωνές. ― Αυτοί είναι! Είπε ο ένας από τους δύο. Και πού το διαλέξαν οι διαβόλοι το τραγούδι; Πόσοι να ’ναι; ― Ολόκληρη ορχήστρα πνευστών και εγχόρδων. ― Σε μια ώρα υπολογίζω να τελειώνουμε!... ― Ο δρόμος είναι μικρός. Από την εκκλησία και κάτω θα είναι άλλο συνεργείο. ― Από ποιους; ― Δεν ξέρω. Ο Τηλέμαχος είπε πως από την εκκλησία και κάτω θα είναι άλλοι…"

Τα θλιμμένα Χριστούγεννα του Γιασίν.. Ελληνική Λογοτεχνία.. Γεωργία Στ...

Τις μέρες των Χριστουγέννων όλα για κείνον ήταν βαριά και στενάχωρα. Τα στολίδια ,η χαρά των ανθρώπων, οι μυρωδιές από τους φούρνους που καίγονταν ψήνοντας χριστόψωμα και γλυκά, το οικογενειακό τραπέζι, oι καμπάνες που χτυπούσαν με χαρούμενο ήχο, οι ψαλμωδίες, η Άγια Νύχτα, το έλατο τα κάλαντα.. Όλα.. Όλα.. Όλα αυτά που γίνονταν τις γιορτινές μέρες προβάλλονταν μπροστά του σαν τεράστια μαύρα βουνά που του πλάκωναν την ψυχή. Δεν έφταιγε το σκούρο του δέρμα, ούτε η φτώχεια που ήταν πλέον ένα με το πετσί του. Είχε συμφιλιωθεί με το πεπρωμένο του εδώ και χρόνια.

Παραμονή Χριστούγεννα-Φώτης Κόντογλου-ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΔΙΗΓΗΜΑ-ΕΛΛΗΝΙΚΗ...

"Κρύο τσουχτερό έκανε, παραμονή Χριστούγεννα. Ο αγέρας σαν να τα ‘νε κρύα φωτιά κι έκαιγε. Μα ο κόσμος ήτανε χαρούμενος, γεμάτος κέφι. Είχε βραδιάσει κι ανάψανε τα φανάρια με το πετρέλαιο. Τα μαγαζιά στην αγορά φεγγοβολούσανε, γεμάτα απ’ όλα τα καλά. Ο κόσμος μπαινόβγαινε και ψώνιζε· από το ‘να μαγαζί έβγαινε, στ’ άλλο έμπαινε. Κι όλοι χαιρετιόντανε και κουβεντιάζανε με γέλια, με χαρές. Οι μεγάλοι καφενέδες ήτανε γεμάτοι καπνό από τον κόσμο που φουμάριζε. Ο καφενές τ’ Ασημένιου είχε μεγάλη φασαρία, χαρούμενη φασαρία. Είχε μέσα δυο σόμπες και τα τζάμια ήτανε θαμπά, απ’ έξω έβλεπες σαν ίσκιους τους ανθρώπους. Οι μουστερήδες είχανε βγαλμένες τις γούνες από τη ζέστη, κόσμος καλός, καλοπερασμένοι νοικοκυραίοι..."

Η Ελληνική γλώσσα-Νικηφόρος Βρεττάκος-ΠΟΙΗΜΑ-ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ

ΠΛΟΥΤΟΣ ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΙΑ..ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΞΕΝΟΠΟΥΛΟΣ.ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΔΙΗΓΗΜΑ..Logo...

-Γιαγιά, άλήθεια άπόψε άνοίγει ό ούρανός; -Ναί, παιδάκι μου, γιατί ξημερώνουν τ’ άγια Θεοφάνεια. Καί όποιος άγρυπνήση καί προφτάση σ’ έκείνη τήν άπόκρυφην ώρα.. -Τό ξέρω, γιαγιά μου, τό ξέρω μπορεί νά ζητήση ό,τι θέλει άπ' τό Θεό καί τού γίνεται. -Ναί, μά φτάνει νά ζητήσης ένα πράμα μονάχα. Τό παιδάκι άποφάσισε ν' άγρυπνήση, Κοντά στήν κάμαρά του άπάνω ψηλά ήταν ή πόρτα πού έβγαινε στό λιακωτό. Χωρίς νά τό ίδή κανείς, κουκουλώθηκε μέ τό παπλωματάκι του, πήρε τό προσκεφάλι του καί πήγε νά ξαπλωθή έκεί έξω. Δεν είχε φόβο κανένα. Ο παπάς είχε βγή έκείνη τήν ήμέρα μέ τήν άγιαστούρα του καί είχε διώξει όλους τούς καλικαντζάρους, πού περπατούσαν στή χώρα καί παίρναν τά παιδιά. Στή χειμωνιάτικη νύχτα τό ζέσταινε τό πάπλωμα καί ή έλπίδα. αφήγηση:Γεωργία Σταυριανέα

Πρωτοχρονιά στον Αη Λιά-Σ.Ανδρικοπούλου-ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΔΙΗΓΗΜΑ-ΕΛΛΗΝΙ...

"Μετά τη γιορτή των Χριστουγέννων που περάσαμε με τον πατέρα μου, γυρίσαμε πίσω στο Καλούσι. Σε λίγο το 1943 θα μας αποχαιρετούσε, θα έμπαινε ο καινούργιος χρόνος το 1944. Ελπίζαμε και πιστεύαμε πως αυτός ο χρόνος θα' ταν καλύτερος από τον περσινό. Αν και μακριά απ' τον πατέρα μου ευχόμασταν να περάσουμε μια ήσυχη μοναχική πρωτοχρονιά. Ο καιρός ήταν κρύος, μα ένας χλωμός ήλιος μας ζέσταινε με τις αδύναμες ακτίνες του μέσα από τα σύννεφα. Μέχρι που σκεφτόμασταν ανήμερα την πρωτοχρονιά να βγούμε βόλτα στην πλατεία. Όμως, ξαφνικά, ο καιρός άλλαξε. Άρχισε να πέφτει ένα ψιλό χιόνι από το απόγευμα. Όλοι ήμασταν κλεισμένοι στα σπίτια μας γύρω από το τζάκι. Περιμέναμε να υποδεχτούμε τον νέο χρόνο, αν όχι χαρούμενα, τουλάχιστον ειρηνικά. Θυμάμαι - και απορώ πως κρατούν οι μνήμες μου τόσα χρόνια – εκεί κοντά στις εννιά το βράδυ μέσα στην απόλυτη ησυχία που κάποιες στιγμές την έσπαγαν οι θλιβερές φωνές του γκιόνη, ακούσαμε μια αναταραχή, μια αλλόκοτη βουή στην πλαϊνή μπασιά του χωριού Τρισάκι. Ήταν μια νύχτα πηχτή αυτή η τελευταία του Δεκέμβρη, μια ανάσα μακριά για να πεθάνει το 1943. Παντού περιπλανιόταν μια φοβέρα στον άνεμο, λες και να καραδοκούσε ο θάνατος, ο αφανισμός..."

Οι ήχοι της καμπάνας-Ανδρ.Καρκαβίτσας-ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΔΙΗΓΗΜΑ-ΕΛΛΗΝΙΚΗ...

"Το χωριό γίνεται ανάστατο μεμιάς. Μέσα απ’ τον αγέρα, που σαλεύει με θόρυβο τα δένδρα και μέσα απ’ τα κεραμίδια, σιγά – σιγά δυναμώνουν και φτάνουν στην αρχή σαν όνειρο κι έπειτα σαν πραγματικότητα στ’ αυτιά του κοιμισμένου χωρικού. Αυτός όμως είναι τόσο καλά μέσα στο καλύβι του, αισθάνεται τέτοια ζέστη κάτω από τα μάλλινα σκεπάσματά του, που δυσκολεύεται ν’ αλλάξει τη ζεστασιά του με το κρύο της νύχτας. Αλλά κι οι ήχοι της καμπάνας του φέρνουν τέτοια χαρά στην καρδιά, του χύνουν τόση γαλήνη στην ψυχή, του ξυπνούν τη θρησκευτική του πίστη, που η φαντασία του παρουσιάζει μπροστά του το εκκλησάκι, που λαμποκοπάει μες στην ομορφιά και στη δόξα..."

Τα Χριστούγεννα του Τεμπέλη.. Διήγημα..Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης..Logo-t...

Στὴν ταβέρνα τοῦ Πατσοπούλου, ἐνῷ ὁ βορρᾶς ἐφύσα, καὶ ὑψηλὰ εἰς τὰ βουνὰ ἐχιόνιζεν, ἕνα πρωί, ἐμβῆκε νὰ πίῃ ἕνα ρώμι νὰ ζεσταθῇ ὁ μαστρο-Παῦλος ὁ Πισκολέτος, διωγμένος ἀπὸ τὴν γυναῖκά του, ὑβρισμένος ἀπὸ τὴν πενθεράν του, δαρμένος ἀπὸ τὸν κουνιάδον του, ξωρκισμένος ἀπὸ τὴν κυρα-Στρατίναν τὴν σπιτονοικοκυράν του, καὶ φασκελωμένος ἀπὸ τὸν μικρὸν τριετῆ υἱόν του, τὸν ὁποῖον ὁ προκομμένος ὁ θεῖός του ἐδίδασκεν ἐπιμελῶς, ὅπως καὶ γονεῖς ἀκόμη πράττουν εἰς τὰ «κατώτερα στρώματα», πῶς νὰ μουντζώνῃ, νὰ βρίζῃ, νὰ βλασφημῇ...

Το Μοιρασμένο Φλουρί..Παύλος Νιρβάνας..Διήγημα..Logo-texnis Geo Stavrianea

Τὸ πρῶτο φλουρὶ τῆς βασιλόπιτας πού μου ’πεσε – ἕνα ἀληθινὸ φλουρί, γιατί ὁ πατέρας μου τὸν καιρὸ ἐκεῖνο, πρὶν φτωχύνει ἀκόμη, ὅπως φτώχυνε στὰ ὑστερνά του, συνήθιζε νὰ βάζει στὴ βασιλόπιτα τοῦ σπιτιοῦ μᾶς μιὰ χρυσὴ ἐγγλέζικη λίρα- βγῆκε μοιρασμένο. Πῶς ἔρχονται τὰ πράματα καμιὰ φορᾷ! Ὁ πατέρας μου, ὄρθιος μπροστὰ στὸ ἁγιοβασιλιάτικο τραπέζι, ἔκοβε τὴν πίτα, ὀνοματίζοντας κάθε κομμάτι ξεχωριστά, πρὶν κατεβάσει τὸ μεγάλο μαχαῖρι τοῦ ψωμιοῦ. Ἀφοῦ ἔκοψε τὸ κομμάτι τοῦ σπιτιοῦ, τῶν ἁγίων, τὸ δικό του καὶ τῆς μητέρας μου, πρὶν ἀρχίσει τὰ κομμάτια τῶν παιδιῶν, σταμάτησε σὰν νὰ θυμήθηκε κάτι. «Ξεχάσαμε» εἶπε «τὸ κομμάτι τοῦ φτωχοῦ. Αὐτὸ ἔπρεπε νὰ ’ρθει ὓστερ’ ἀπὸ τοὺς ἁγίους. Ἃς εἶναι ὅμως. Θὰ τὸ κόψω τώρα καὶὕστερα θ’ ἀρχίσω τὰ παιδιά. Πρῶτα ὁ φτωχός».

Δώρο Χριστουγέννων-Δημοσθένης Βουτυράς-ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΔΙΗΓΗΜΑ-ΕΛΛΗΝΙΚ...

Από τη συλλογή Είκοσι διηγήματα (1924) "Σε κάθε χτύπημα που τούδινε ο άνεμος σα να ζητούσε να το γκρεμίσει, το παλιόσπιτο έτρεμε, όπως κι εμείς μαζεμένοι εκεί μέσα. Είχαμε φράξει, όσο μπορούσαμε, τις διάφορες τρύπες. Στα σπασμένα τζάμια του παραθύρου είχε κολλήσει ο Παδούλης χοντρό χαρτί μπλε, αλλ΄ απ΄ τις σχισμάδες της μισοσπασμένης πόρτας ενιώθαμε την παγωμένη πνοή του θηρόυ που μούγκριζε έξω, να μας έρχεται. μα ήταν αδύνατο να ζεσταθεί κείνη η κάμαρα!… Κάμαρα!… Ένα είδος σταύλου μακρόστενου, με χώμα κάτω, αντί για σανίδια, ένα χώμα μαύρο, μαύρο και σχεδόν πάντα υγρό. Ένα παράθυρο είχε, και αυτό στην αυλή έβλεπε, στην αυλήν τη γεμάτη από σωρούς πετρών τετράγωνων, μαυρισμένων και από ξύλα παλιά. Προς το δρόμο υπήρχε και άλλο δωμάτιο, λίγο καλύτερο απ΄ αυτό· αλλ΄ ο κύριος του σπιτιού έβαζε παλιοσίδερα και διάφορα άλλα παλιοπράγματα..."

Ο ΞΕΝΟΣ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ-ΣΤΕΦ.ΔΑΦΝΗΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΔΙΗΓΗΜΑ-ΕΛΛΗΝΙΚΗ...

"Με τα παιδιάτικα μάτια μου, έβλεπα πίσω από το τζάμι, τη σημαία του Παλαμηδιού, του κάστρου τ’ Αναπλιού ψηλά και το σκοπό τυλιγμένο στο μανδύα του, να πηγαινοέρχεται στην τάπια με το τουφέκι στον ώμο. Στο φόντο του ουρανού η σιλουέτα του γραφόταν τεράστια, επιβλητική. Κάμποσες οριές πιο κάτω σάλευαν χαμόκλαδα, φραγκοσυκιές πρασίνιζαν κρεμασμένες στο βάραθρο.Εκείνη η μέρα, η γκρίζα η βουβή, ήταν τα Χριστούγεννα.

Το καντηλάκι μέσ'στο"Φτωχικό"-Ναπολέων Λαπαθιώτης-ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ-Λό...

Το διήγημα Το καντηλάκι μέσ'στο "Φτωχικό" είναι το πέμπτο στη συλλογή ΝΕΟΙ ΔΙΗΓΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΙ, ΔΙΑΛΕΧΤΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ. Εκδόθηκε από τον οίκο Μ. Σαλίβερου με πιθανή ημερομηνία έκδοσης το 1926. Ο Ναπολέων Λαπαθιώτης ( 31 Οκτωβρίου 1888-7 Ιανουαρίου 1944)είναι ένας απ' τους σημαντικότερους Έλληνες ποιητές και πεζογράφους. Θεωρείται ένας απ' τους κορυφαίους ποιητες της νεοσυμβολιστικής και νεορομαντικής σχολής.

… Ένα βραδάκι πνιγηρό του Νοεμβρίου (κατά τις πέντε, λίγο πριν νυχτώσει, ήταν πεσμένη μια ψιλή ψιλή βροχούλα, μα ύστερα δε βάσταξε πολύ), μες στην ταβέρνα του μπαρμπα-Θανάση, είχαν ανταμώσει τρεις νομάτοι: ο Βάθρακας, δεινός μανιταρτζής[1], ο επικαλούμενος και Σταύρακας, ο Νίκος ο Ζαμπόχος –η Αλάνα– κι η αλεπού, ο Γιάννης τ’ Αξιωτάκι. Καθόσανε στο ίδιο το τραπέζι, και κρυφομιλούσαν επί ώρες, με ζωηρές και χαμηλές φωνές, μ’ εκφραστικά παιχνίδια του προσώπου, με μισοκλεισίματα ματιών, με μυστηριώδεις, ξαναμμένες και κάπως νευρικές χειρονομίες.

Τα Χριστούγεννα του Τα Κι Κο.. Διήγημα..Ειρήνη Μάρρα.. Logo-texnis Geo S...

O Τα Κι Κο ήταν ένα Κινεζάκι με χρυσαφένιο δέρματια. O Τα Κι Κο ήταν ένα Κινεζάκι με χρυσαφένιο δέρμα και σκιστά ολόμαυρα μάτια. Ο μόνος του μπελάς ήταν τα μαλλιά του. Ίσια σαν πρόκες δε στεκόντουσαν ποτέ σε μια μεριά κι όλο τα έβρεχε και τα χτένιζε. Γιατί στον Τα Κι Κο άρεσε πολύ να είναι περιποιημένος. Ο αξιότιμος πατέρας του κι η αξιαγάπητη μητέρα του ένα πρωί του ανήγγειλαν πως σύντομα θα ταξίδευαν στην Ευρώπη. — Αυτήν την εποχή, του είπαν, γιορτάζουν μια μεγάλη γιορτή. Τη γέννηση του Χριστού. Θα πάμε να περάσουμε αυτές τις μέρες εκεί με φίλους που είχαν την ευγενική δ μόνος του μπελάς ήταν τα μαλλιά του. Ίσια σαν πρόκες δε στεκόντουσαν ποτέ σε μια μεριά κι όλο τα έβρεχε και τα χτένιζε. Γιατί στον Τα Κι Κο άρεσε πολύ να είναι περιποιημένος. Ο αξιότιμος πατέρας του κι η αξιαγάπητη μητέρα του ένα πρωί του ανήγγειλαν πως σύντομα θα ταξίδευαν στην Ευρώπη. — Αυτήν την εποχή, του είπαν, γιορτάζουν μια μεγάλη γιορτή. Τη γέννηση του Χριστού. Θα πάμε να περάσουμε αυτές τις μέρες εκεί με φίλους που είχαν την ευγενική διάθεση να μας καλέσουν.

"Ταξίδι μέσα σ΄ένα φιλί"Το φιλί μέσα απ' τους ποιητές-ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ-Λό...

Ο Σαρλό και το αθάνατο νερό του Ντίνου Δημόπουλου-ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ-Λό...

"Ο Πέτρος δεν κοιμήθηκε καθόλου τη νύχτα από την αγωνία του. Το ’πε αποβραδίς στη μάνα του πως αύριο, Δευτέρα, είναι καλεσμένος του κυρίου τελώνη να πάνε στην Άρτα, στον κινηματόγραφο, να δούνε τον Μπουκ-Τζόνες κι η μάνα του όλο το πρωί τον ετοίμαζε. Του σιδέρωνε τα ναυτικά του, του γυάλισε τα παπούτσια, του μαντάρισε τις ριγέ του τις κάλτσες και να τονε τώρα θρονιασμένος, καμαρωτός, στο πίσω κάθισμα της «Σεβρολέτ» δίπλα στην Ανθούλα και στη μητέρα της κι η καρδιά του να χτυπάει από ανυπομονησία και να ξεροκαταπίνει και να μπερδεύει τα λόγια του, τόση ήταν η λαχτάρα του που θα 'μπαινε σε κινηματόγραφο για πρώτη φορά στη ζωή του..."

ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΙΑΣ ΔΡΑΧΜΗΣ.. ΧΑΝΣ ΚΡΙΣΤΙΑΝ ΑΝΤΕΡΣΕΝ..ΔΙΗΓΗΜΑ..Logo-texnis.Geo ...

Μεταφράστηκε το 1873 από τον Δ.Βικέλα για χάρη των ανιψιών του και εκδόθηκε στη Λειψία της Γερμανίας...

Το πιθάρι-Λουΐτζι Πιραντέλλο-Λόγος με tempo-Βάνα Σμπαρούνη

"ΓΕΜΑΤΕΣ ΟΙ ΕΛΙΕΣ και τούτη τη χρονιά. Γερά δέντρα, προκομμένα, φορτωμένα πέρσι, ξανακάρπισαν φέτος όλες, παρά το χιόνι που τις βρήκε στον ανθό.Ο Τζίραφα έκανε ένα γύρο στα κτήματά του από το Κότε ως το Πριμοσόλε, και προβλέποντας πως δε θα έφταναν τα πέντε παλιά κιούπια που είχε στην αποδοχή για το λάδι, της καινούριας σοδιάς, παράγγειλε στην ώρα του ένα άλλο πιο μεγάλο ακόμα στο Σάντο Στέφανο της Καμάστρα, εκεί που τα έφτιαχναν. Ψηλό κοντά ένα μπόι, χώρια το κεφάλι, γερό, φαρδύ, το καλύτερο απ’ όλα.Είχε στήσει γερό καβγά με τον καμινά γι’ αυτό το πιθάρι. Μα και με ποιον δεν τα ’βαζε ο ντον Λολό Τζίραφα; Για το καθετί, το παραμικρό, για ένα πετραδάκι που έπεφτε από το φράχτη, για ένα άχυρο, φώναζε να του σελώσουν τη φοράδα να τρέξει στην πόλη να κάνει μήνυση. Έτσι με τα παράβολα, τα δικαστικά έξοδα και τις αμοιβές των δικηγόρων, κόντευε να καταστραφεί.Λέγανε πως ο νομικός του σύμβουλος βαρέθηκε να τον βλέπει μπροστά του δυο τρεις φορές την εβδομάδα, και για να τον ξεφορτωθεί του χάρισε ένα βιβλιαράκι σαν σύνοψη. Ήταν ο κώδικας για να ψάχνει και να βρίσκει μόνος του, αν είχαν νομική βάση οι αγώνες που σκόπευε ν’ αρχίσει..."

Ελλάς- Όσκαρ Ουάϊλντ-Παγκόσμια Ποίηση-Λόγος με tempo-Βάνα Σμπαρούνη

Η ποιητική περιγραφή του ταξιδιού του Όσκαρ Ουάιλντ στην Ελλάδα. Την επισκέφθηκε για πρώτη φορά τη 1η Απριλίου του 1877 σε ηλικία 23 χρονών...!

"Σαν το ζαφείρι ήταν της θάλασσας το χρώμα κι έμοιαζε οπάλιο πυρωμένο τ’ ουρανού το δώμα. Σηκώσαμε πανιά... Και πρίμο φύσαγε τ’ αγέρι, στις ανατολικές γαλάζιες χώρες να μας φέρει..."

Το σημειωματάριο-Αζίζ Νεσίν-Διήγημα-Λόγος με tempo-Βάνα Σμπαρούνη

"ΒΡΗΚΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ, κάτω απ’ το τραπέζι, ένα σημειωματάριο. Ρώτησα τους σπιτικούς μην ήταν δικό τους. Δεν ανήκε σε κανέναν. Ήταν ένα όμορφο και κομψό σημειωματάριο με μπλε εξώφυλλο και χρυσά γράμματα. Άρχισα να το ξεφυλλίζω, για να καταλάβω ποιανού ήταν. Ξαφνιάστηκα κιόλας απ’ το κοίταγμα της πρώτης σελίδας. Ήταν γραμμένο τ’ όνομα ενός υψηλού προσώπου, η διεύθυνση του σπιτιού του, ο αριθμός τηλεφώνου. Γύρισα τη δεύτερη σελίδα, κι εκεί, το ένα κάτω από το άλλο, τα ονόματα τριών προσωπικοτήτων, με τη διεύθυνση του σπιτιού τους και τον αριθμό του τηλεφώνου. Όσο γύριζα τις σελίδες, τόσο μεγάλωνε και η έκπληξή μου. Το σημειωματάριο ήταν γεμάτο με τις διευθύνσεις γνωστών ανωτέρων κυβερνητικών υπαλλήλων, οικονομολόγων και άλλων. Ο κατώτερος βαθμός της κρατικής ιεραρχίας, ανάμεσά τους, ήταν ο βαθμός του Γενικού Διευθυντή... Πρόσεξα και κάτι άλλο: στο σημειωματάριο αυτό, ήταν καταχωρισμένα τα ονόματα των πιο δυναμικών πολιτικών του τόπου μας.Όποιος και να ’ταν στη θέση μου, θα δοκίμαζε την ίδια μ’ εμένα αμηχανία. Το σημειωματάριο αυτό με τις διευθύνσεις σημαινόντων προσώπων μοιάζει σαν μπόμπα έτοιμη να σκάσει. Το δίχως άλλο θα το άφησε σπίτι μου κρυφά κάποιος εχθρός μου. Με κυρίεψε ένας ανεξήγητος φόβος..."

ΟΙ ΣΚΛΑΒΟΙ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ..ΚΝΟΥΤ ΧΑΜΣΟΝ ..Logo -Texnis Geo Stavrianea

Γραμμένο από μένα. Γραμμένο σήμερα για να

ξαλαφρώσω την καρδιά μου. Έχασα τη θέση μου στο

καφενείο κ’ έχασα τις χαρούμενές μου μέρες. ΋λα τα ‘χασα.

Και το καφενείο ήταν το Καφέ-Μαξιμιλιάν.

Ένας νέος κύριος με γκρίζα ρούχα ερχόταν κάθε βράδυ με

δυο άλλους φίλους του και καθότανε σ’ ένα απ’ τα τραπέζια

μου. Ερχόντανε πολλοί κύριοι, όλοι είχαν να μου πουν από

‘ναν καλό λόγο ― αυτός τίποτα. Ήταν ψηλός και λιγνός, είχε

μαλακά μαύρα μαλλιά και γαλανά μάτια, που με κοίταζαν

κάποτε – κάποτε. ΢τ’ απάνω του αχείλι άρχιζε να φυτρώνει ένα

λεπτό μουστακάκι.

Ναι, στην αρχή είχε κάτι τις μαζί μου, αυτός ο άνθρωπος.

Μιαν ολόκληρη βδομάδα ερχότανε κάθε μέρα. Σον είχα

συνηθίσει και τον αναζητούσα σα δεν ερχότανε. Μια βραδιά

δεν ήρθε. Έφερα βόλτα το καφενείο ψάχνοντας μη τον δω·

επιτέλους τον ανακάλυψα δίπλα σε μια απ’ τις μεγάλες

κολόνες, απ’ το μέρος της αλληνής εισόδου· καθότανε μαζί

με μια γυναίκα του ιπποδρομίου. 

ΤΟ ΑΓΟΡΙ ΠΟΥ ΖΩΓΡΑΦΙΖΕ ΓΑΤΕΣ.. Μια Ιστορία από την ΙΑΠΩΝΙΑ..Logo-Texnis ...

Πριν από πολλά πολλά χρόνια , σε ένα μικρό χωριό της Ιαπωνικής υπαίθρου, ζούσε ένα φτωχός αγρότης με τη γυναίκα του, ήταν πολύ καλοί άνθρωποι. Είχαν όμως πολλά παιδιά και δυσκολεύονταν να τα θρέψουν όλα. Ο μεγαλύτερος γιός αν και δεκατεσσάρων μόλις ετών, ήταν αρκετά δυνατός για να βοηθήσει τον πατέρα του, όμως το τελευταίο παιδί, ένα μικρό αγόρι, δεν φαινόταν να τα βγάζει πέρα με τη σκληρή δουλειά.

Μια παρτίδα σκάκι-Άγγελος Τερζάκης-Διήγημα- Λόγος με tempo-Βάνα Σμπαρούνη

" Τα σπίτια τους ήταν αντικριστά, κι όμως δεν έτυχε ποτέ να γνωριστούνε. Κάπου δεκαπέντε χρόνια θα κάθονταν κι οι δυο τους στον ίδιο τούτο δρόμο, ο Βριλάκος στη μεσημβρινή πλευρά, ο Μπερεκίδης στη βορινή. Κάθε πρωί, τον καλόν καιρό σαν άνοιγε ο Βριλάκος το παράθυρό του, σκούρα και τζαμιλίκια, για να πάρει τις βαθιές ανάσες που του είχε συστήσει ο γιατρός, θα ‘βλεπε τον Μπερεκίδη με τα μανικοπουκάμισα να πηγαινοέρχεται στην κάμαρά του και σύγκαιρα να ρίχνει κλεφτές, πονηρές ματιές αντίκρυ. Μό­λις ένιωθε πως τον κοίταζε ο Βριλάκος, λόξευε, κρυβόταν πίσω απ’ τη χον­τρή στόφα της βυσσινιάς κουρτίνας, κι από κει, ασάλευτος με το ρουφηγμένο μούτρο του ισκιωμένο, παραμόνευε. Παράξενος άνθρωπος μα την αλήθεια, τούτος ο Μπερεκίδης..."

Ο ΚΑΖΑΚΟΣ .. ΑΝΤΟΝ ΤΣΕΧΟΦ.. ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ.. Αφήγηση: ΓΕΩΡΓΙΑ ΣΤΑΥ...

.Ο Καζάκος σήκωσε το βλέμμα του και κοίταξε με τα κουρασμένα, άρρωστα μάτια του τον Μαξίμ, τη γυναίκα του και το άλογο. «Έρχεστε από την Ανάσταση;» «Κατευθείαν από την εκκλησία!» «Εμένα με βρήκε η Ανάσταση στο δρόμο. Δεν πρόλαβα να φτάσω μέχρι την εκκλησία. Δεν έχω δυνάμεις. Καλοί μου χριστιανοί, δώστε μου λίγο απ’ το λειτουργημένο τσουρέκι σας να αρτυθώ κι εγώ!» «Θες τσουρέκι;», ρώτησε ο Σορτσακώφ. Υυσικά, μια στιγμή, περίμενε!» Ο Μαξίμ έψαξε τις τσέπες του, κοίταξε τη γυναίκα του και είπε: «Δεν βρίσκω τον σουγιά μου! Κρίμα θα’ναι να το κόψω με τα χέρια. Θα το χαλάσω. Για κοίτα μήπως έχεις κανένα μαχαιράκι πάνω σου! Ο Καζάκος σηκώθηκε με τα χίλια ζόρια και άρχισε να ψάχνει στη σέλα του. «Αυτό μας έλειπε!», είπε η γυναίκα του θυμωμένη. «Δεν σ’ αφήνω να μου τα καταστρέψεις! Με τι μούτρα θα τα πάω σπίτι κομμένα; Που ακούστηκε να τρώνε τα λειτουργημένα οι άνθρωποι μες στο δρόμο; Να πας στο χωριό να βρεις φαί να καταλύσεις εκεί την νηστεία!»

Νινέτ - Ζώρζ Σαρή- Νεανικό Μυθιστόρημα-Απόσπασμα-Λόγος με tempo-Βάνα Σμπ...

Ζωρζ Σαρή, ηθοποιός και συγγραφέας κυρίως νεανικής και παιδικής λογοτεχνίας. Στο απόσπασμα αυτό από το ομότιτλο και βραβευμένο βιβλίο της η Νινέτ μαζί με τη μητέρα της Έμμα και τον θείο της Προσπέρ βρίσκεται σε ένα τρένο με προορισμό το Παρίσι. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού η Έμμα εξομολογείται στον αδερφό της πως νιώθει ενοχές για την απόφασή της να συνεχίσει η Νινέτ τις σπουδές της στο κολέγιο. . .. Καλή ακρόαση...!

"Ξημέρωνε. Tο τρένο πλησίαζε στο Παρίσι. Tα περίχωρά του διαγράφονταν όλο και πιο καθαρά. Eικόνες μιας γρήγορης βουβής ταινίας. Σπίτια ομοιόμορφα με κεραμιδένιες δίριχτες σκεπές, καμινάδες να καπνίζουν κι ο ψηλόλιγνος καπνός τους να σμίγει με την πρωινή ομίχλη. Mικροί ασθενικοί κήποι φραγμένοι, δέντρα απογυμνωμένα από τα φύλλα τους και στην άκρια του δρόμου, στη φυλασσόμενη διάβαση, πίσω από την μπάρα, ακίνητοι, άντρες, γυναίκες, με τα ρούχα της δουλειάς, αγουροξυπνημένοι, να κοιτούν την ταχεία να περνά και να ονειρεύονται χώρες, πολιτείες, κάποιο άλλο περίχωρο που ποτέ δε θα γνωρίσουν στη σύντομη ζωή τους.

O Προσπέρ χτύπησε διακριτικά την πόρτα του βαγκόν λι και μπήκε. H Έμμα είχε κιόλας σηκωθεί, ήταν ντυμένη και χτένιζε τα μαλλιά της.

— Πώς κοιμηθήκατε;, τη ρώτησε φιλώντας την τρυφερά.

H αδελφή του ακούμπησε το δείχτη του χεριού της πάνω στα χείλη της:

— Σσσς…, του ψιθύρισε. Kοιμάται ακόμη η καημενούλα, ήταν τόσο κουρασμένη. Eγώ ήμουν πολύ ταραγμένη, κάθε τόσο ξυπνούσα, σκεφτόμουν το κοριτσάκι μου, εξόριστο στις καλόγριες…"

Το Αηδόνι και το Τριαντάφυλλο..ΟΣΚΑΡ ΟΥΑΙΛΝΤ.. ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ.. ...

«Ο νέος ήταν ακόμα σωριασμένος πάνω στο χορτάρι, όπου τον είχε αφήσει, και τα δάκρυα δεν είχαν ακόμα στεγνώσει στα μάτια του. «Να είσαι χαρούμενος!» του φώναξε το Αηδόνι. «Να είσαι χαρούμενος! Θα έχεις το κόκκινό σου τριαντάφυλλο. Θα το φτιάξω μοναχό μου με μουσική στο φεγγαρόφωτο και θα του δώσω χρώμα από το αίμα της καρδιάς μου. Το μόνο που σου ζητώ γι’ αντάλλαγμα είναι να μείνεις πάντα αυτός που αγαπάει αληθινά, γιατί ο Έρωτας είναι σοφότερος απ’ τη Φιλοσοφία και ισχυρότερος από τη Δύναμη. Έχει φτερά στο χρώμα της φωτιάς και φλόγινο είναι το κορμί του. Γλυκά είναι τα χείλη του σαν μέλι και σαν θυμίαμα η πνοή του».»

Ο Δημοτικός Κήπος του Ταξιμιού.. Γεώργιος Θεοτοκάς..Ελληνική Λογοτεχνία..

O αφηγητής, πίσω από τον οποίο κρύβεται ο ίδιος ο συγγραφέας, μας μεταφέρει στις αρχές του 20ού αιώνα στην πολυεθνική Κωνσταντινούπολη απ’ όπου αντλεί υλικό και μοιράζεται νοσταλγικά μαζί μας τις νεανικές αναμνήσεις του. Παράλληλα όμως αναπαριστάνει το κλίμα της πόλης και της εποχής αυτής, καθώς και τον ελληνικό χαρακτήρα της, μέσα από τα έθιμα, τις σχέσεις των ανθρώπων, τους κοινούς χώρους, τα αξιοθέατα και τα ιδρύματά της...

Ο ΚΑΠΕΤΑΝ ΚΥΡ ΛΑΖΑΡΟΣ .. ΛΑΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ..Αφήγηση: Γεωργία Σταυριανέα ..

«Μωρέ» λέγει ο κυρ Λάζαρος Τέτοιο παλληκάρι να είμαι και να περιμένω να ζήσω μπαλωματής! Κρίμα στα νιάτα σου, κρίμα στη λεβεντιά σου κυρ Λάζαρε, κρίμα στις εξυπνάδες σου. Αφού τόσο καιρό δεν ένοιωσες τι αξίζεις. Να πως οι εχθροί πολλές φορές καταντούν χρησιμότεροι από μερικούς φίλους. Νους μόνο χρειάζεται και στόχαση να ξεύρει κανείς να ωφελείται από την κουταμάρα του καθενός…»

Ο Μπαλάφας στον παράδεισο - Δημοσθένης Βουτυράς - Λόγος με tempo-Βάνα Σμ...

Δημοσθένης Βουτυράς ένας από τους σημαντικότερους διηγηματογράφους και πεζογράφους της ελληνικής λογοτεχνίας του Μεσοπολέμου. Το διήγημα Ο Μπαλάφας στον παράδεισο είναι από τη συλλογή Μέσα στους ανθρωποφάγους, 1927...Καλή ακρόαση...

"Ύστερα από τόσα βάσανα και κόπους που κατόρθωσε ο Μπαλάφας να κάνει παπούτσια, κάτι γιγάντιες αρβύλες, πέθανε. Ίσως απ’ την πολλή χαρά του που θα φορούσε κι αυτός μια φορά, καινούρια παπούτσια το έπαθε αυτό. Όταν η ψυχή του άφησε το βρώμικο σαρκίο του και το πιο βρώμικο μικρό δωμάτιό του, που ήταν δίπλα σ’ ένα πλυσταριό, πέταξε ελεύθερη να πάει σε άλλους κόσμους. Αλλά καθώς ανέβαινε ψηλά και περνούσε τα σύννεφα θυμήθηκε τα παπούτσια του.Η επιθυμία να τα πάρει του ήρθε με τέτοια ορμή, που μία δύναμη που τον έσερνε στα ύψη, όπως το σίδερο ο μαγνήτης, έπαψε να τον σέρνει, σταμάτησε. Και ο Μπαλάφας τότε γύρισε γρήγορος πίσω του αφήνοντας στον αέρα μια γραμμή φωτεινή. Άφησε και μια λάμψη μεγάλη που κατατρόμαξαν οι άνθρωποι. Ο Μπαλάφας που τους είδε έσκασε στα γέλια..."

Το θέλγητρο της Ανδαλουσίας-Κώστας Ουράνης-Λόγος με tempo-Βάνα Σμπαρούνη

...Ανδαλουσία! Ανδαλουσία! ... Ανθισμένα πάτιος γεμάτα αρωματισμένη σιγή·..." Ο Κώστας Ουράνης ως φύση μελαγχολική αλλά και φιλοπερίεργη έκανε πολλά ταξίδια. Έτσι μέσα απ' τα ταξιδιωτικά βιβλία του διέσωσε τις εμπειρίες αποτυπώντας πάνω στο χαρτί την ψυχή όλων των τόπων που κατα καιρούς επισκέφτηκε πάντα ως ένας ταξιδευτής.

Αν η Καστίλλια είναι μια καθολική αρχόντισσα που ζει σ’ ένα μελαγχολικό πύργο μια ζωή μονότονη, αυστηρή κι αποτραβηγμένη, όλη περηφάνια για τα περασμένα της και περιφρόνηση για τα τωρινά, η Ανδαλουσία είναι μια νέα γυναίκα του λαού, κρουστή και μελαψή, με κόκκινα χείλια και φλογερό βλέμμα, που αγαπάει τη ζωή, το χορό και το τραγούδι· μια γυναίκα όλη χυμούς και ζωτικότητα, αγράμματη μα γεμάτη θέλγητρα, που έχει προλήψεις, πιστεύει στη χαρτομαντεία, στολίζει τα μαλλιά της μ’ ένα τριαντάφυλλο, περνάει τις περισσότερες ώρες της στο κατώφλι του σπιτιού της παρά στην κουζίνα της, δίνει ερωτικές συνεντεύξεις μέσα στις εκκλησίες, έχει ένα θερμό και γλυκό αίμα, αγαπάει τα χτυπητά φορέματα και τα φανταχτερά κοσμήματα, έστω και ψεύτικα, και περνάει μέσα από τη ζωή μ’ ένα λικνιστικό, χορευτικό περπάτημα...”

Το προσφυγόπουλο του ουρανού.. Παύλος Νιρβάνας.. Ελληνική Λογοτεχνία.. ...

...Ὁ μικρός σπουργίτης, μολονότι δὲν εγνώριζεν την γλῶσσαν τῶν ἀνθρώπων, ἐκατάλαβε πολύ καλά τί ἔλεγεν ἡ δεσποινίς, διότι ἡ γλῶσσα τῆς ἀγάπης εἶναι μία γιὰ ὅλα τα πλάσματα τοῦ Θεοῦ. Καὶ ἔσπευσε νὰ εὐχαριστήση τὴν δεσποινίδα μ’ ἕνα γλυκύτατον τσίου-τσίου. Δύο τρυφερὰ χεράκια ἐπῆραν τὸν μικρὸν πτερωτὸν πρόσφυγα, τοῦ ἔδεσαν τὸ ποδαράκι του, τὸν ἐτάισαν, τὸν ἐπότισαν καὶ ὕστερα τὸν ἐτοποθέτησαν σὲ μιὰ ζεστὴ καὶ μαλακὴ φωλίτσα. Ἦτο καὶ αὐτὸς ἕνα προσφυγόπουλο τοῦ οὐρανοῦ, ὅπου ἡ κακία τῶν ἀνθρώπων φθάνει κάποτε ἀγρία καὶ τρομερά, ὡς νὰ μὴν τῆς ἔφθανε γιὰ νὰ χορτάση αὐτὴ ἡ μεγάλη καὶ ἀπέραντη Γῆ..

"Ευτυχείς..."τέως" -Δημήτρης Ψαθάς-Αφήγημα- Λόγος με tempo- Βάνα Σμπαρούνη

"Να είσαι τέως είναι μια θλίψη διότι τέως σημαίνει τέως όχι νυν κάτι δηλαδή που ανάγεται στο παρελθόν και δεν έχει ούτε μέλλον ούτε και καμιά ελπίδα μέλλοντος. Τέως πρόεδρος, τέως διοικητής τέως διευθυντής τέως κυβερνήτης, τέως βουλευτής, τέως υπουργός και τέλος πάντων τέως. Χθες ήσουν παντοδύναμος, σούζα μπροστά σου όλοι, κλαρίνο ο σοφέρ της λιμουζίνας σου και τεμενάδες από δω, τεμενάδες από εκεί, Ω! Κύριε Υπουργέ, Α! Κύριε διοικητά, Ω! Κύριε κυβερνήτα, απροσμέτρητη η γλύκα της εξουσίας και ο απολαμβάνων γέρνει τον ώμο προς τα κάτω τον δεξιό ή τον αριστερό ανάλογα με το πού τον βαραίνει περισσότερο η δόξα. .."

Ο ΧΑΜΕΛΑΙΩΝ.. ΑΝΤΟΝ ΤΣΕΧΟΦ..ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ..αφήγηση: Γεωργία Σταυρ...

TΖΙΛ ΒΛΑΡΤΑΡ.. ΙΟΥΛΙΟΣ ΒΕΡΝ..ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ.. αφήγηση: Γεωργία Στα...

Θα ήταν εφτακόσιοι και πάρα πάνω, χαμηλοί στο μπόι Αλλά ρωμαλέοι και ευκίνητοι… Και πηδούσαν εύθυμα κάτω από τις τελευταίες αχτίδες του ηλίου, που βασίλευε πίσω από την κλιμακωτή σειρά των βουνών των υψωμένων δυτικά στον όρμο. Σε λίγο ο ήλιος είχε εξαφανισθεί και το σκοτάδι άρχισε να απλώνεται… Τι περίεργο πλάσμα ο αρχηγός εκείνος! Ψηλός στο μπόι, φορούσε τριχωτή δορά πιθήκου, είχε τα μαλλιά άγρια και πεσμένα γύρω από τα μάγουλά του, ήταν γεμάτος γένια σαν αγκάθια και ξυπόλυτος με τα πόδια του σαν οπλές αλόγου… Η φρουρά της πόλεως καθώς και ο Άγγλος στρατηγός κοιμόντουσαν ήσυχοι. Ποιος μπορούσε τάχα να απειλήσει το Γιβραλτάρ;

Ο Γιαννάκης ο Βρανάς και η γκάφα του-Ναπολέων Λαπαθιώτης-Διήγημα- Λόγος ...

“Ο Γιαννάκης ο Βρανάς ήταν ένα πολύ καλό παιδί —ένας «άριστος» κι «ευφυέστατος» νέος, κατά την επίσημη φρασεολογία των προϊσταμένων του, «πλήρης υποσχέσεων δια το μέλλονκαι θα εξακολουθούσε να μένει τέτοιος, αν δεν του συνέβαινε εκείνη η αλησμόνητη πανωλεθρία, τον καιρό της δίκης του Καβάσιλα, που του χαντάκωσε οριστικά τη φήμη και του ματαίωσε τη σταδιοδρομία… Ακούστε την αυτήν την ιστορία και κρίνετε και μόνοι σας γι’ αυτό.»...το διήγημα αυτό του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη δημοσιεύθηκε στο περιοδικό ΜΠΟΥΚΕΤΟ-ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ στις 21 Μαίου 1936

"Ο Γιαννάκης μας λοιπόν, είχε αξιόλογα φυσικά προσόντα, για να γίνει αστυνομικός: μάτι ψυχρό, παρατηρητικό, διεισδυτικό σαν το τρυπάνι, γρήγορη αντίληψη των λεπτομερειών, λογική φινέτσα απ’ τις σπάνιες, φαντασία ψυχολογική — και, μαζί και τ’ απαραίτητο τσιμπούκι κρεμασμένο στην κόχη των χειλιών —«σήμα κατατεθέν» όλων των «ντέτεκτιβς»— και το εξίσου απαραίτητο κασκέτο… Είχε όλα, δηλαδή, όσα χρειάζονται για ν’ αποβεί ο κυριότερος μοχλός της αστυνομικής υπηρεσίας. Είχε όμως, —δυστυχώς γι’ αυτόν— και το μυαλό του παραφουσκωμένο από λογής-λογής διαβάσματα «αστυνομικής» φιλολογίας, απ’ της πιο καλογραμμένης και λεπτής ως της χοντρής και λαϊκής, που φιγουράρει με πολύχρωμα εξώφυλλα στις προθήκες των καπνοπωλείων… "

Των αστεριών τα λόγια...! Τα αστέρια στην Ελληνική Ποίηση- Λόγος με temp...

Μια περιπλάνηση στην ελληνική ποίηση με συντροφιά των αστεριών τα λογια,,,

"Κλείνω τα βλέφαρα / κάτω απ’ την ήρεμη νύχτα κι ακούω να κελαηδούν μυριάδες άστρα / εκεί όπου σύρθηκαν τα δάχτυλά σου πάνω στη σάρκα μου.Είμαι ο έναστρος ουρανός / του θέρους. Τόσο βαθύς κι ωραίος / τόσο μεγάλος έγινα απ’ την αγάπη σου..." Γιάννης Ρίτσος

Ο ΜΙΚΡΟΣ ΤΟΜΠΡΑΧ ..ΡΙΝΤΥΑΡ ΚΙΠΛΙΝΓΚ..ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ.. Logo-Texnis....

Η Ιστορία που θα σας διηγηθούμε εδώ συνέβη πριν από χρόνια σε ένα Ινδικό δικαστήριο των Ινδιών. Κατηγορούμενος ήταν ένα παιδάκι ιθαγενών που το κεφάλι του μόλις έφτανε ως το κιγκλίδωμα της αιθούσης  των συνεδριάσεων. Τα πρακτικά της δίκης ωστόσο δεν δημοσιεύτηκαν στις εφημερίδες για τον απλούστατο λόγο, ότι κανείς δεν έδινε μια πεντάρα για τη ζωή ή το θάνατο του μικρού  Τόμπραχ , όπως λεγόταν ο κατηγορούμενος…

Ο Ζητιάνος... ΑΝΤΟΝ ΤΣΕΧΟΦ...ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ...Logo-Texnis..Geo Sta...

Καλέ μου κύριε, φανείτε καλός και δώστε προσοχή σ’ ένα δυστυχισμένο που πεινάει. Τρείς μέρες είμαι νηστικός… δεν έχω ούτε μια πεντάρα για να πάω στο νυχτερινό άσυλο, μάρτυς μου ο Θεός… ¨ήμουν οκτώ χρόνια δάσκαλος σε μια αγροτική περιοχή και έχασα τη θέση μου γιατί με συκοφάντησαν… ΄Έγινα θύμα μιας καταγγελίας… Ένα χρόνο τώρα είμαι χωρίς δουλειά.! Ο δικηγόρος Σκβορτσώφ κοίταξε την πελδινή όψι του ανθρώπου που του ζητούσε ελεημοσύνη, τα θολά μάτια του μάτια μέθυσου τις κόκκινες βούλες που είχε στα μάγουλα του, και του φάνηκε πως το είχε ξαναδεί κάπου αυτό το υποκείμενο, με τον παράξενο σκούφο στο κεφάλι… αφήγηση: Γεωργία Σταυριανέα

Ο ΚΑΚΟΜΗΣ.. Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης.. Ελληνική Λογοτεχνία..

Εἶχεν ἰδεῖ πολλὰς καμήλους ὁ Ἀποστόλης ὁ Κακόμης, ἐπειδὴ εἶχε διατρίψει καιρόν τινα εἰς τὴν Αἴγυπτον· καὶ ὄχι μόνον εἰς τὴν Αἴγυπτον, ἀλλὰ καὶ εἰς ἄλλα μέρη εἶχε διατρίψει, ὅπως εἰς τὴν Σμύρνην, τὴν Σαλονίκην, σιμὰ εἰς τοὺς Ἑβραίους καὶ εἰς τὴν Ντούνα πάνω (τὸν Δούναβιν), ὅπως ἔλεγεν. Ἦτο σχεδὸν κοσμογυρισμένος. Ἤξευρε ξένας γλώσσας. Ὄχι μόνον τουρκικά, ἀλλ᾽ ἀράπικα, βλάχικα, κ᾽ ἑβραίικα. Ἤξευρε «τσίτσι φάτσι; γκίνε», καὶ «ἄλτρος κάβος κονταρέμους» καὶ «γιά τάλε γιά μαξούρα» καὶ τόσα ἄλλα. Ὅλοι οἱ συνάδελφοί του τὸν εἶχον ὡς σοφόν.

"Τα φαντάσματα"Μαρία Ιορδανίδου-Αύτοτελές επεισόδιο απ'το βιβλίο της Η α...

Μαρία Ιορδανίδου (1897 - 6 Νοεμβρίου 1989) Ελληνίδα πεζογράφος.'Τα φαντάσματα' είναι ένα μικρό αυτοτελές επεισόδιο απ' το βιβλίο 'Η αυλή μας” Εδώ η συγγραφέας προσπαθεί να παρουσιάσει με πολύ χιούμορ τις αντιφάσεις της ψυχής καθώς και την συνάντηση αλλά και τη σύγκρουση του ανθρώπου όχι μόνο με τα μυστήρια της φύσης αλλά και με το υπερφυσικό...Καλή ακρόαση..

"Όταν σπάσεις, λέει, καθρέφτη, περίμενε εφτά χρόνια γρουσουζιάς. Τι πρέπει να κάνεις για να φέρεις εφτά χρόνια χαράς και ευδαιμονίας; Να σας το πω εγώ. Ν’ ανοίξεις νηπιαγωγείο στην αυλή σου.Κοντεύει χρόνος που εγκαινιάσαμε το νηπιαγωγείο στην αυλή μας και από κείνη την ημέρα άλλος αέρας, θαρρείς, φύσηξε μέσα στην αυλή μας. Έπαψαν τα κλάματα των παιδιών, η νευρικότητα των μανάδων. Σηκώνουνται τα πουλάκια μου το πρωί και τρέχουν χαρούμενα στο σχολειό τους. Πηγαίνουν ν’ ανταμώσουν την Αννούλα, που τα περιμένει με ανοιχτή αγκαλιά. Εγώ από τώρα άρχισα να σκέφτουμαι τι πρέπει να κάνω όταν τελειώσουν αυτά τα ευτυχισμένα εφτά χρόνια, για να παρατείνω την ευτυχία μας.Τώρα θα μου πεις, γιατί εφτά χρόνια; Μα εφτά ήταν τα χρόνια με τις ισχνές και τις παχιές αγελάδες στο όνειρο του Φαραώ. Εφτά ήταν τα χρόνια της πείνας και της αφθονίας που ακολούθησαν. Αυτοί οι σημαδιακοί αριθμοί δεν είναι τυχαίοι..."

Μονόλογος ενός ευαίσθητου ανδρός- Εμμανουήλ Ροΐδης-Ελληνική Λογοτεχνία....

Μεγάλη πρέπει νὰ εἶναι ἡ ἀναισθησία καὶ ἐκείνων ὅπου δανείζουν εἰς τοὺς φίλους των χρήματα, χωρὶς νὰ συλλογισθοῦν ὅτι ἐνδέχεται νὰ μὴ δυνηθῆ νὰ τὰ ἀποδώση εἰς τὴν προθεσμίαν, νὰ τοὺς ἐντρέπεται καὶ νὰ τοὺς ἀποφεύγῃ. Τοῦτο ἠμπορεῖ νὰ φανῆ μικρὸν κακὸν εἰς ὅσους δὲν ἔχουν καρδιάν, ἀλλ᾿ ἡ ἰδική μου θὰ ἐῤῥαγίζετο, ἂν παλαιός μου φίλος, μ᾿ ἀπαντοῦσεν εἰς τὸν δρόμον καὶ ἐκαμώνετο πὼς δὲν μὲεἶδεν. Αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος ποὺ μ᾿ ἔκανε νὰ πάρω τὴν ἀπόφασιν νὰ μὴ δανείσω ποτὲ εἰς φίλον μου ἑκατὸ δραχμᾶς, ἔστω καὶ ἂν πρόκειται νὰ σωθῆ μὲ αὐτὰς ἡ τιμὴ καὶ ἡ ζωή του. Παρὰ νὰ τῶν ἰδῶ ἀχάριστον, καλύτερα νὰ τὸν κλάψω ἀποθαμένον, ἀφοῦ μάλιστα θὰ μ᾿ ἐμπόδιζεν ἡ εὐαισθησία μου νὰ ὑπάγω εἰς τὴν κηδείαν του (...)

Αγάπη - Λιλίκα Νάκου - Διήγημα- Λόγος με tempo - Βάνα Σμπαρούνη

— Δέν περνάς έξω μια στιγμή στο διάδρομο να περιμένεις ; της είπε όταν μπήκαν στο δωμάτιο οι δύο φίλοι του. Θα συζητούσανε πολιτικά ίσως καί νά εϊχανε και ιδιαίτερα.. . Ή Έλενα μάζεψε βιαστικά το τσαντάκι της, τό καπέλο της,—ώ. ναί, να μην ξεχάσε και τά χαρτιά της. Κουβαλούσε παντού, δπου και νά πήγαινε, κάποια μετάφραοη. Ί'ιποτα σπουδαίο. Ήταν για χάποιο λαΐκό περιοδικό. μήπως βγάλει κανένα κατοσιαριο. .. Είπε λοιπον γλήγορα: «χαίρετε», και γελαστή τράβηξε κατά την πόρτα...Όμως κάτι τέτοια γιομίζανε την ψυχή της απελπισία. Πού να πήγαινε; Μπορούσε εκατό φορές την ημέρα να πηγαινοέρχεται ως εδώ;Ήταν ξενοδοχείο αυτού που καθότανε ο φίλος της, κι οι λακέδες την κοιτάζανε που μπαινόβγαινε...

Μονόλογος ενός ευαίσθητου ανδρός... Εμμανουήλ Ροΐδης... Ελληνική Λογοτρε...

Μεγάλη πρέπει νὰ εἶναι ἡ ἀναισθησία καὶ

ἐκείνων ὅπου δανείζουν εἰς τοὺς φίλους των χρήματα, χωρὶς νὰ συλλογισθοῦν ὅτι

ἐνδέχεται νὰ μὴ δυνηθῆ νὰ τὰ ἀποδώση

εἰς τὴν προθεσμίαν, νὰ τοὺς ἐντρέπεται

καὶ νὰ τοὺς ἀποφεύγῃ.

Τοῦτο ἠμπορεῖ νὰ φανῆ μικρὸν κακὸν εἰς ὅσους δὲν ἔχουν

καρδιάν, ἀλλ᾿ ἡ ἰδική μου θὰ ἐῤῥαγίζετο, ἂν παλαιός μου φίλος, μ᾿ ἀπαντοῦσεν εἰς τὸν δρόμον καὶ ἐκαμώνετο πὼς δὲν μὲεἶδεν.

 Αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος ποὺ μ᾿ ἔκανε νὰ

πάρω τὴν ἀπόφασιν νὰ μὴ δανείσω ποτὲ

εἰς φίλον μου ἑκατὸ δραχμᾶς, ἔστω καὶ ἂν

πρόκειται νὰ σωθῆ μὲ αὐτὰς ἡ τιμὴ καὶ ἡ

ζωή του. 

Παρὰ νὰ τῶν ἰδῶ ἀχάριστον, καλύτερα νὰ τὸν κλάψω ἀποθαμένον, ἀφοῦ μάλιστα θὰ μ᾿ ἐμπόδιζεν ἡ εὐαισθησία μου νὰ ὑπάγω εἰς τὴν κηδείαν του (...)

Ο παράδεισος των γάτων.. Εμίλ Ζολά... Παγκόσμια Λογοτεχνία... Logo-Tex...

Σε ηλικία δυο ετών ήμουνα ο παχύτερος και ο απλοϊκώτερος των γάτων. Είχα όλη την έπαρση του ζώου που περιφρονεί τι ανέσεις του σπιτιού. Κι όμως πόσο έπρεπε ν ευχαριστώ τη Θεία Πρόνοια που με έριξε στης θείας σου τα χέρια. Η καλή γυναίκα με ελάτρευσε. Είχα μέσα σε μια ντουλάπα, σωστή κρεβατοκάμαρα, με κουβέρτες και προσκέφαλο μαλακό… Εκαλοπερνούσα και από τροφή. Το νωπό και αιματοστάλαχτο πλεμόνι ποτέ δε μου έλειπε…

Οι τελευταίες στιγμές της Μαρίας Στιούαρτ-Στέφ.Τσβάιχ-Ιστορικό διήγημα-Λ...

Οι τελευταίες στιγμές της Μαρίας Στιούαρτ, της βασίλισσας της Σκοτίας λίγο πριν οδηγηθεί στις 7 Φεβρουαρίου 1587 στο ικρίωμα. Το κόκκινο φόρεμα, τα κόκκινα γάντια που φόρεσε κάτω από το εξωτερικό ένδυμά της σίγουρα κάτι συμβόλιζαν, οι δύο δήμιοί της που ζήτησαν τη συγχώρεσή της, το σκυλί της που ξεπήδησε κάτω απ' το ένδυμά... Ένα ιστορικό διήγημα με τη γλαφυρή και δυνατή πένα του αυστριακού συγγραφέα Στέφαν Τσβάιχ.

"ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΜΟΥ ΘΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΡΧΗ ΜΟΥ». Αυτή τη φράση είχε κεντήσει κάποτε επάνω σ’ ένα ύφασμα η τραγική βασίλισσα της Γαλλίας και της Σκωτίας Μαρία Στούαρτ. Τώρα, η προφητεία της αυτή θα πραγματοποιούνταν. Ο δραματικός θάνατός της θα την εξιλέωνε στα μάτια των μεταγενέστερων για τα νεανικά της σφάλματα και θ’ αποτελούσε πραγματικά την αρχή της δόξας της. Γι’ αυτό, η Μαρία Στούαρτ, η οποία ήξερε ότι η τρομερή αντίζηλός της βασίλισσα της Αγγλίας Ελισσάβετ, που είκοσι ολόκληρα χρόνια την κρατούσε αιχμάλωτό της, θα τη θανάτωνε μια μέρα, προετοιμαζόταν για την ύστατη αυτή δοκιμασία..."

"Η μάνα του αγωνιστή"της Διδώς Σωτηρίου- Λόγος με tempo-Βάνα Σμπαρούνη

"Ένα μήνα τον βασάνιζαν τον Ζήση στην οδό Μέρλιν. Η μάνα του τριγυρνούσε ολομερίς εκεί γύρω μ’ ένα τενεκεδάκι φαγητό, μια κουβέρτα και μιαν αλλαξιά ρούχα. «Απαγορεύεται», της λέγαν, «Φερμπότεν»! Μα κείνη δεν το ’παιρνε απόφαση. Και ξαναγύριζε την άλλη μέρα, και σερνότανε στα σκαλοπάτια της Γκεστάπο βυθισμένη στις σκέψεις της: «Κάπου εδώ θα πάτησε και το παιδάκι μου. Πίσω απ’ αυτά τα παράθυρα θ’ ανασαίνει…». Μια μέρα δέχτηκαν ρούχα και φαγητό. Η κυρία Χαρίκλεια αναθάρρεψε: Δεν χάθηκαν ακόμα όλες οι ελπίδες, όχι δε χάθηκαν. Ήθελε τόσο να ελπίζει! Πίστευε κάθε πληροφορία, φτάνει να ’ταν αισιόδοξη. Της λέγαν : «Δεν θα εκτελεστεί αυτή η φουρνιά, γιατί…». «Τα γιατί» ήταν παράλογα. Μα η καρδιά τής μάνας τα μάζευε, τα ταχτοποιούσε και κει πάνω στήριζε τη δύναμη της αντοχής της. «Είναι και αυτή η υγρασία εκεί στα υπόγεια - έλεγε μέσα της. Θα του κάνει κακό στο κομμένο πόδι του και στα τρυπημένα πνευμόνια του». Και σκιαζόταν την υγρασία την ώρα που τα πυρωμένα σίδερα, τα στεφάνια και τα συρματόσχοινα των βασανιστών, του σακάτευαν το κουτσουρεμένο του κορμί..."

Η γάτα του παπά -Γρηγόριος Ξενόπουλος - Διήγημα - Λόγος με tempo-Βάνα Σμ...

Πέρασε ήσυχα η εβδομάδα. Η ψιψίνα σαν να κατάλαβε τη φοβέρα και τη συμβουλή, φυλάχθηκε να μην ξανακάνει «τα ίδια». Την Κυριακήν όμως την αυγή, μόλις σηκώθηκε ο παπα-Ζήσιμος κι έκανε την τουαλέτα του και την πρώτη του προσευχή στην καμαρούλα του, κάποιος του χτύπησε την πόρτα με χέρι βιαστικό και φοβισμένο. Τίποτα καλό δεν προμηνούσε αυτό το κτύπημα! O παπάς το φοβήθηκε αμέσως.«Ποιος είναι;», ρώτησε.«Εγώ, ο Χρήστος!», αποκρίθηκε η φωνή του κλαμπανάρου.«Έμπα μέσα… Τι είναι, παιδί μου;»O Χρήστος ο κλαμπανάρος μπήκε στην καμαρούλα χλωμός:«Πάλε τα ίδια, παπά μου!»«Ε;»«Η γάτα, πανάθεμά τη!…»«Ω, συμφορά μου!… Στο ίδιο μέρος;»«Όχι, στην Αγία Πρόθεση…»«Ω, μεγάλη συμφορά!… Ω, μεγάλη αμαρτία!… Ω, κατάρα!… ω, Θε μου και συχώρεσέ με!… ω!…»

Το Ανδρόγυνο... ΜΑΞΙΜ ΓΚΟΡΚΙ... Logo -Texnis Geo Stavrianea

...Κάθονται αντίκρυ στο τραπέζι, και ενώ σφυρίζει του σαμοβάρι, η γριά βάζει το τσάι.Αυτός με το δάχτυλο πάνω στο μακρόστενο βιβλίο, το γεμάτο ιερογλυφικά, με το μολύβι κάνει τους λογαριασμούς του, βυθισμένος σαν να πρόκειται να λύσει δυσκολότατο πρόβλημα… -Σαπούνι μισή λίτρα έξη καπίκια, καπνό προς τέσσερα καπίκια…δέκα.. σωστά, δηλαδή σήμερα δώσαμε εν όλω δυό ρούβλια και εξήντα καπίκια βερεσέ…

Ο Δάσκαλος της σοφίας.. ΟΣΚΑΡ ΟΥΑΙΛΝΤ..Logo-Texnis..Geo Stavrianea

Κι ένα απόγευμα έφυγε από την ενδέκατη πόλη, μια πόλη στην Αρμενία, και οι μαθητές του και ένα μεγάλο πλήθος ανθρώπων τον ακολουθούσαν… και ανέβηκε σε ένα βουνό και οι μαθητές κάθισαν γύρω του και το πλήθος κάθισε γονατιστό στην κοιλάδα. Κι έγειρε το κεφάλι μες στα χέρια του και κλαίγοντας είπε στην Ψυχή του, “Γιατί είμαι γεμάτος θλίψη και φόβο και νιώθω ότι κάθε μαθητής μου είναι εχθρός που έρχεται μέρα μεσημέρι;” Και η Ψυχή του απάντησε και είπε, “Ο Θεός σε γέμισε με την τέλεια γνώση Του κι εσύ έδωσες αυτή τη γνώση σε άλλους...

Το κελάδημα της τσίχλας - Κώστας Βάρναλης- Διήγημα- Λόγος με tempo- Βάνα...

"Τσίχλα την παρανομιάζανε στο χωριό την Αννούλα. Κι έζησε και πέθανε τσίχλα. Ήτανε μιας μπουκιάς ανθρωπάκι. Αδύνατη, με ψιλά κανιά, δίχως βάρος, πετούμενη. Δεν περπατούσε — πήδαγε κ έτρεχε.Αλλά για ποιο χωριό μιλάμε;Για έν’ από κείνα τα βουνίσια, που σκαρφαλώνουνε στην πλαγιά του βουνού κι είναι όλα τα ίδια. Όμορφα, μα φτωχά και μίζερα κι αφημένα στην τύχη τους κι από θεούς κι ανθρώπους.Μια ρεματιά στην κατηφοριά με τις κόκκινες ροδοδάφνες και μια γιδόστρατα, που φέρνει μες από το δάσος των πεύκων στην κορφή του βουνού. Τόσο απόμερο, ξεχασμένο χωριό, που σχεδόν είχε κι αυτό ξεχάσει τ’ όνομά του.

Δεν του χρειαζότανε, λες και του ’πεφτε βάρος.

Αλλ’ όσο τους λείπουνε των μικρών αφτών χωριών πολιτισμός, φροντίδα και χορτασιά, τόσο τους περισσεύ’ η ψυχή. Ψυχή του λαού.Είμαστε στον τελεφταίο χρόνο της Κατοχής.Το χωριό, που λέμε, βρισκότανε στα σύνορα των δυο Ελλάδων: της λεύτερης και της συνεργαζόμενης..."

Εκείνη που μ' αγαπά.. ΑΙΜΙΛΙΟΣ ΖΟΛΑ... audio Διήγημα..Logo-Texnis

.Μιά γριά ντυμένη σα μπαγιαντέρα, ανασήκωσε το πανί της πόρτας, και φώναζε στο πλήθος με τη βραχνή φωνή της: Για μια δεκάρα εκείνη που σας αγαπά! Περάστε να δείτε εκείνη που σας αγαπά!

Ο μάγος χτύπησε τη γκρανκάσσα. Η μπαγιαντέρα χτύπησε ένα κουδούνι.

Ο λαός εδίσταζε. Εγώ όμως άκουσα με ενθουσιασμό την πρόσκληση του μάγου. Τα λόγια του ανταπεκρίνοντο στον πόθο της καρδιάς μου…

Το μυθιστόρημα των τεσσάρων-απόσπασμα- Λόγος με tempo-Βάνα Σμπαρούνη

"Εκεί πάνω στο ναό της Αφαίας τους βρήκε το σούρουπο. Τους τύλιξε μέσα στη μαγεία του χωρίς να υποψιαστούν. Οι σκιές τους επλησίαζαν από παντού κι έκαναν τις ομάδες των πεύκων να σμίγουν στ’ απόμακρα. Το νησιώτικο μούχρωμα έκανε τα χρώματα πιο τρυφερά. Τα χρώματα της θάλασσας και των ανάγλυφων βουνών. Όλη αυτή η ειρηνική ατμόσφαιρα της ώρας και του τοπίου μέσα στην απόλυτη ησυχία έκανε τις καρδιές τους να συνεννοούνται μ’ ελάχιστα λόγια. Με ένα ναι, με ένα όχι, ένα «νομίζεις;». Κουβέντιαζαν καθισμένοι πλάι-πλάι στο αρχαίο μάρμαρο, που κρατούσε ακόμα μιαν ευχάριστη, ελάχιστη θαλπωρή από το ολημερινό χάιδι του ήλιου.

"ΖΗΤΑ" Β.ΒΑΣΙΛΙΚΟΣ-Απόσπασμα- Λόγος με tempo-Βάνα Σμπαρούνη

"Περνούσε απ' τη διασταύρωση αυτή για να πάει στο σπίτι ενός φίλου του ν' ακούσουν κάτι καινούριους δίσκους τζαζ, όταν το μεγάφωνο ανάγγειλε: —Προσοχή, προσοχή, θα σας μιλήσει εντός ολίγου ο Ζ. Από περιέργεια στάθηκε να ακούσει τα πρώτα λόγια της ομιλίας του. Ήταν μπροστά απ' το ξενοδοχείο «Κοσμοπολίτ», μαζί με το διευθυντή του ξενοδοχείου, γνωστό του εμπορευόμενο, και τον καταστηματάρχη απ' το διπλανό ζαχαροπλαστείο, που σερβίριζε ζεστούς λουκουμάδες και είχε βγει κι αυτός, όπως κι ο ξενοδόχος, για να παρακολουθήσουν έκπληκτοι τις αντικραυγές του αγριεμένου κόσμου. «Να φύγουν οι Βούλγαροι!» «Θάνατος στον Ζ!» και άλλα τέτοια... "

Ακριβή μου Ελευθερία ...audio Διήγημα.. Γεωργία Σταυριανέα Logo-Texnis

..Την άλλη… τη φωτογραφία με τη Μαρία μου δεν την έβγαλα. Αυτή ήταν μόνο για μένα, ήταν η μισή μου καρδιά που είχε μείνει πίσω στο χωριό μου. Πως να ζήσεις με μισή καρδιά, πως να πολεμήσεις σε ένα πόλεμο που δεν κατανοείς. Έξω ακούγονταν κρότοι και εκρήξεις, η μάχη ήταν σε εξέλιξη. Αν είχαμε μείνει και οι δύο εκεί, στη μάχη, ο ένας ίσως να είχε σκοτώσει τον άλλο, και δύο οικογένειες θα βυθίζονταν στη θλίψη. Η ζωή θα πήγαινε παρακάτω χωρίς εμάς. Θα είμαστε ήρωες σε μια ηρωική πράξη που οδηγηθήκαμε χωρίς επιλογή...

"Σούρουπο στη συνοικία" ένα πεζό του Γιάννη Ρίτσου - Λόγος με tempo-Βάνα...

Άνοιξη. Λαχανιάζει το φως γύρω και μέσα μας. Μια βαθιά ανάσα. Λιγάκι πιότερος αγέρας. Λαχταρίζει ένα φτερό πάνου μας, σκουντάει τους τοίχους. Μια πασχαλιά σκύβει πάνου απ’ τη μάντρα. Σε κοιτάει καλά. Την ξέρεις. Ξέρεις τη μυρουδιά της, φυλαγμένη κατάβαθα, εκεί πλάι-πλάι με την εικόνα της μητέρας, με το χαμόγελό της το βραδινό που σάλευε στη μορφή της σαν ένα μικρό, καρτερικό άστρο… Τότες που γυρνούσαμε σκονισμένοι, παιδιά, με γδαρμένα γόνατα, απ’ τις τάπιες του νησιού, πέρα στη Μονοβάσια, με την πίκρα του σύθαμπου πάνω στην ψυχή, σαν ένα στεγνό βότσαλο πάνω στην παλιά εταζέρα, σαν ένα ξεροκόμματο ψωμί πάνου στο εργατικό τραπέζι μετά το δείπνο. Η πασχαλιά, η μαβιά μυρωδιά της στη συνοικία της Αθήνας..."

Ο σαλτιμπάγκος.. ΑΝΑΤΟΛ ΦΡΑΝΚ..audio Διήγημα..Logo-Texnis Geo Stavrianea

Στην εποχή που βασίλευε ο Λουδοβίκοs, ζούσε στη Γαλλία ένα φτωχός ταχυδακτυλουργός από την Καμπιόνη που τον λέγανε Βαρνάβα και γύρναγε στις πολιτείες κάνοντας ταχυδακτυλουργίες και τεχνάσματα...

Η πρώτη μέρα του πολέμου-Ένα παιδί στον πόλεμο Χρ.Ανδρικόπουλος Βιβλίο μ...

Πρωί 28ης Οκτωβρίου 1940, ώρα 7 π.μ. Μας ξύπνησε ο Πατέρας , για να μας ανακοινώσει την κήρυξη του πολέμου με την φασιστική Ιταλία του Μουσολίνι. Η Μητέρα μου λέει να ντυθώ για να πάω στο σχολείο. Ετοιμάζομαι, παίρνω την σάκα μου και μαζί με την Μητέρα μου προχωράμε για το σχολείο. Η ώρα είναι ήδη 8 π.μ. Στον δρόμο συναντάμε και άλλες Μανάδες που εκείνη την στιγμή επιστρέφουν από το σχολείο. Μας πληροφορούν ότι δεν θα γίνουν μαθήματα, λόγω του πολέμου που κηρύχθηκε και αναγκαστικά επιστρέφουμε στο σπίτι.

Ο ήλιος και ο χρόνος - Μίκης Θεοδωράκης- Ποίημα- Λόγος με tempo-Βάνα Σμπ...

Ο συγγραφέας-Μάξιμ Γκόρκι-Διήγημα- Λόγος με tempo-Βάνα Σμπαρούνη

"Ζούσε κάποτε ένας συγγραφέας υπερφύαλος. Όποτε τον κακολογούσαν του φαινόταν πως το έκαναν υπερβολικά και άδικα. Όποτε τον εκθείαζαν, σκεφτόταν πως δεν τον εκθείαζαν αρκετά και σωστά. Βρισκόταν συνεχώς σε μια κατάσταση δυσφορίας, ώσπου ήρθε ο καιρός του να πεθάνει..."

Ο Παχύς και ο Αδύνατος..ΑΝΤΟΝ ΤΣΕΧΟΦ...audio..Διήγημα......Logo-Texnis.....

Στο σιδηροδρομικό σταθμό του τσάρου Νικολάου συναντήθηκαν δυο φίλοι. Ένας παχύς κι ένας αδύνατος. O Παχύς μόλις είχε γευματίσει στο σταθμό, και τα χείλια του, γεμάτα λίπος, γυάλιζαν σαν γινωμένα βύσσινα. Μύριζε κρασίλα κι άρωμα. O Αδύνατος μόλις κατέβηκε από το βαγόνι, φορτωμένος με βαλίτσες, μπόγους και κιβώτια. Αναδινόταν από πάνω του μια μυρουδιά από χοιρομέρι και κατακάθια καφέ. Πίσω από τη ράχη του ξεμύτιζαν μια αδύνατη γυναίκα με μακρουλό πιγούνι, η γυναίκα του, κι ένα ψηλό γυμνασιόπαιδο με μισοκλεισμένα τα μάτια, ο γιος του. 

Ο πόνος της Παναγίας...Ποίηση...Κώστας Βάρναλης...Logo-texnis...Geo Stavrianea

Πες στον ήλιο καλημέρα...Ποίηση...Γεωργία Σταυριανέα...Logo-texnis...Geo Stavrianea

Ο Μπαμπάς του Σιμόν... Διήγημα ...ΓΚΥ ΝΤΕ ΜΟΜΠΑΣΑΝ... Αφήγηση :Γεωργία Σ...

Όλα είχαν ακούσει να μιλούν για την Μπλασνότ στα σπίτια τους, και παρόλο που όλοι δημόσια την υποδέχονταν καλά́, οι μητέρες τους ωστόσο της έδειχναν έναν οίκτο κάπως περιφρονητικό που πέρασε και στα παιδιά χωρίς να ξέρουν το γιατί. Όσο για τον Σιμόν, δεν τον γνώριζαν, επειδή δεν έβγαινε ποτέ και δεν αλήτευε μαζί τους μες στους δρόμους του χωριού ή στις όχθες του ποταμού. ∆εν τον αγαπούσαν κιόλας, κι έτσι με κάποια χαρά ανάμεικτη με αρκετή έκπληξη δέχτηκαν και διέδωσαν ο ένας στον άλλο τα λόγια που είπε ένα αγόρι δεκατεσσάρων με δεκαπέντε χρονών, που φαινόταν να ξέρει πολλά, επειδή έκλεινε με νόημα το μάτι. «Ξέρετε, ο Σιμόν ... να, δεν έχει μπαμπά.»

Θυσία-Δημήτρης Ψαθάς - Λόγος με tempo- Βάνα Σμπαρούνη

"Τύπος ηρωικός; Δεν έμοιαζε. Ο μόνος του ηρωισμός ήταν ότι κατάφερνε να ζει χωρίς να κλέβει, και να ελπίζει χωρίς να φώσκει ελπίδες πουθενά. Φιλότιμος. Τίμιος. Αγαπούσε την Ελλάδα, το μπαρμπέρικο του και τις όπερες. Μισούσε το πλιγούρι, τους Γερμανούς και την σιωπή. Πολύ συχνά χαριτωμένος. Όταν έβλεπε Γερμανό ή Ιταλό στο δρόμο έβαζε προνοητικά το χέρι του στην τσέπη, άνοιγε την παλάμη του και μούντζωνε. 'Ενας κοντούλης ήταν. Κεφάλι στρογγυλό με φαλακρίτσα, και μία χωρίστρα με τριάμισι μαλλιά. Γαβρήλος ο κουρέας. Έκρυβε λοιπόν, έναν Εγγλέζο και κρατούσε το πράγμα τόσο μυστικό ώστε το ήξερε κόσμος και ντουνιάς. - Γαβρήλο δεν φοβάσαι; - Τι να φοβηθώ; - Αν το μάθουν; Αν σε πιάσουν; - Ας το μάθουν. 'Ολος ο κόσμος κρύβει Εγγλέζους. Ποιον θα πρωτοπιάσουν; Ήλθαν και πολέμησαν στην πατρίδα μας οι άνθρωποι. Να τους αφήσουμε στο έλεος του θεού; Στο κάτω-κάτω μιά ζωή είναι αυτή!..."

Τα τρία ερωτήματα-Λέων Τολστόι-Διήγημα - Λόγος με tempo-Βάνα Σμπαρούνη

Ὑπάρχει μόνο μία στιγμὴ ποὺ εἶναι ἡ πιὸ σπουδαία, τὸ παρόν. Εἶναι ἡ πιὸ σπουδαία στιγμή, γιατὶ εἶναι ἡ μόνη πάνω στὴν ὁποία ἔχεις κάποια δύναμη. Ὁ πιὸ ἀναγκαῖος ἄνθρωπος εἶναι αὐτὸς μαζὶ μὲ τὸν ὁποῖο βρίσκεσαι, γιατὶ κανένας ἄνθρωπος δὲν ξέρει ἂν θὰ ἔχει ποτὲ πάρε-δῶσε μὲ κάποιον ἄλλο. Καὶ τὸ πιὸ σπουδαῖο πράγμα εἶναι νὰ τοῦ κάνεις καλό, γιατὶ μόνο γι᾿ αὐτὸ τὸ σκοπὸ ἔχεις ἔλθει σ᾿ αὐτὸν τὸν κόσμο!»...

Δεν αντέχω τα παράθυρα χωρίς θέα-Ο. Ελύτης-Ποίημα-Λόγος με tempo-Bάνα Σμ...

Το λάθος που αγάπησες Διήγημα της Βάνας Σμπαρούνη

"Όλα τα κυπαρίσσια δείχνουνε μεσάνυχτα. Όλα τα δάχτυλα Σιωπή έχει γράψει ο Ελύτης Ναι, η σιωπή μερικές φορές μπορεί να είναι πιο δυνατή απ' τα λόγια και να γεμίσει ένα δωμάτιο, όπως τώρα το δικό μου. Τώρα θα αναρωτιέσαι γιατί αυτός ο πρόλογος... Ίσως γιατί περίμενα υπομονετικά και τα γενέθλιά μου σίγου­ρος, σιγουρότατος ότι δεν θα σου περίσσευε όχι κασέτα με μουσική για μένα αλλά ούτε καν μια ευ­χή..."
 

Ρετσίνα Φτώχεια και Φιλότιμο...audio Διήγημα Γεωργία Σταυριανέα Logo-Tex...

Όλα είχαν ακούσει να μιλούν για την Μπλασνότ στα σπίτια τους, και παρόλο που όλοι δημόσια την υποδέχονταν καλά́, οι μητέρες τους ωστόσο της έδειχναν έναν οίκτο κάπως περιφρονητικό που πέρασε και στα παιδιά χωρίς να ξέρουν το γιατί. Όσο για τον Σιμόν, δεν τον γνώριζαν, επειδή δεν έβγαινε ποτέ και δεν αλήτευε μαζί τους μες στους δρόμους του χωριού ή στις όχθες του ποταμού. ∆εν τον αγαπούσαν κιόλας, κι έτσι με κάποια χαρά ανάμεικτη με αρκετή έκπληξη δέχτηκαν και διέδωσαν ο ένας στον άλλο τα λόγια που είπε ένα αγόρι δεκατεσσάρων με δεκαπέντε χρονών, που φαινόταν να ξέρει πολλά, επειδή έκλεινε με νόημα το μάτι. «Ξέρετε, ο Σιμόν ... να, δεν έχει μπαμπά.»

"Νάνι,νάνι το μωρό μου"Το νανούρισμα στην ποίηση

 

"Θεϊκή μουσική"Χαλίλ Γκιμπράν

 

"Όσο υπάρχουν ποιητές, τα πουλιά θα πετούν..." Λόγος με tempo-Βάνα Σμπαρ...

Κάποια παιδιά απ' τη ζωή εκδόθηκαν...ποίηση της Γεωργίας Σταυριανέα

 

Η οικογένεια Πλουμπή ήταν η πιο ισχυρή του νησιού-Το ξύλινο βήμα της Αυγής

Κεφάλαιο 2ο 

"Ο Σαράντης Πλουμπής βγήκε απ' το μπάνιο τυλιγμένος με τ' άσπρο του μπουρνούζι και κατευθύνθηκε προς το σαλόνι σέρνοντας στην κυριολεξία τα πόδια του. Πέρασε ανάμεσα απ' τα άδεια μπουκάλια ουίσκι που ήταν πεταμένα στο πάτωμα και άραξε αμέσως το κουρασμένο του κορμί στον καναπέ. Έκλεισε τα μάτια, και προσπάθησε να χαλαρώσει. Χθες πάλι το είχε ρίξει στην κραιπάλη με τα καλόπαιδα, τους κολλητούς του πίνοντας αλκοόλ και σνιφάροντας κόκα. Και να ήταν κανένα τζόβενο, όχι βέβαια, αυτός μάτια μου είχε ήδη περάσει τα πρώτα ...άντα και όδευε ολοταχώς για τα δεύτερα. Παρ' όλα αυτά δεν έλεγε να βάλει μυαλό. Συνέχιζε τις καταχρήσεις. Ποιος ξέρει; Μπορεί να είχε κάνει συμφωνία με τον Μεφιστοφελή να του χαρίσει για πάντα τη νεότητα, απ' τον Σαράντη Πλουμπή όλα κανείς τα περίμενε, ακόμα και αλισβερίσι με το διάβολο.."