...Ὁ μικρός σπουργίτης, μολονότι δὲν εγνώριζεν την γλῶσσαν τῶν
ἀνθρώπων, ἐκατάλαβε πολύ καλά τί ἔλεγεν ἡ δεσποινίς, διότι
ἡ γλῶσσα τῆς ἀγάπης εἶναι μία γιὰ ὅλα τα πλάσματα τοῦ Θεοῦ.
Καὶ ἔσπευσε νὰ εὐχαριστήση τὴν δεσποινίδα μ’ ἕνα γλυκύτατον
τσίου-τσίου.
Δύο τρυφερὰ χεράκια ἐπῆραν τὸν μικρὸν πτερωτὸν πρόσφυγα,
τοῦ ἔδεσαν τὸ ποδαράκι του, τὸν ἐτάισαν, τὸν ἐπότισαν καὶ
ὕστερα τὸν ἐτοποθέτησαν σὲ μιὰ ζεστὴ καὶ μαλακὴ φωλίτσα.
Ἦτο καὶ αὐτὸς ἕνα προσφυγόπουλο τοῦ οὐρανοῦ, ὅπου ἡ κακία
τῶν ἀνθρώπων φθάνει κάποτε ἀγρία καὶ τρομερά, ὡς νὰ μὴν
τῆς ἔφθανε γιὰ νὰ χορτάση αὐτὴ ἡ μεγάλη καὶ ἀπέραντη Γῆ..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου