Ο Δάσκαλος της σοφίας.. ΟΣΚΑΡ ΟΥΑΙΛΝΤ..Logo-Texnis..Geo Stavrianea

Κι ένα απόγευμα έφυγε από την ενδέκατη πόλη, μια πόλη στην Αρμενία, και οι μαθητές του και ένα μεγάλο πλήθος ανθρώπων τον ακολουθούσαν… και ανέβηκε σε ένα βουνό και οι μαθητές κάθισαν γύρω του και το πλήθος κάθισε γονατιστό στην κοιλάδα. Κι έγειρε το κεφάλι μες στα χέρια του και κλαίγοντας είπε στην Ψυχή του, “Γιατί είμαι γεμάτος θλίψη και φόβο και νιώθω ότι κάθε μαθητής μου είναι εχθρός που έρχεται μέρα μεσημέρι;” Και η Ψυχή του απάντησε και είπε, “Ο Θεός σε γέμισε με την τέλεια γνώση Του κι εσύ έδωσες αυτή τη γνώση σε άλλους...

Το κελάδημα της τσίχλας - Κώστας Βάρναλης- Διήγημα- Λόγος με tempo- Βάνα...

"Τσίχλα την παρανομιάζανε στο χωριό την Αννούλα. Κι έζησε και πέθανε τσίχλα. Ήτανε μιας μπουκιάς ανθρωπάκι. Αδύνατη, με ψιλά κανιά, δίχως βάρος, πετούμενη. Δεν περπατούσε — πήδαγε κ έτρεχε.Αλλά για ποιο χωριό μιλάμε;Για έν’ από κείνα τα βουνίσια, που σκαρφαλώνουνε στην πλαγιά του βουνού κι είναι όλα τα ίδια. Όμορφα, μα φτωχά και μίζερα κι αφημένα στην τύχη τους κι από θεούς κι ανθρώπους.Μια ρεματιά στην κατηφοριά με τις κόκκινες ροδοδάφνες και μια γιδόστρατα, που φέρνει μες από το δάσος των πεύκων στην κορφή του βουνού. Τόσο απόμερο, ξεχασμένο χωριό, που σχεδόν είχε κι αυτό ξεχάσει τ’ όνομά του.

Δεν του χρειαζότανε, λες και του ’πεφτε βάρος.

Αλλ’ όσο τους λείπουνε των μικρών αφτών χωριών πολιτισμός, φροντίδα και χορτασιά, τόσο τους περισσεύ’ η ψυχή. Ψυχή του λαού.Είμαστε στον τελεφταίο χρόνο της Κατοχής.Το χωριό, που λέμε, βρισκότανε στα σύνορα των δυο Ελλάδων: της λεύτερης και της συνεργαζόμενης..."

Εκείνη που μ' αγαπά.. ΑΙΜΙΛΙΟΣ ΖΟΛΑ... audio Διήγημα..Logo-Texnis

.Μιά γριά ντυμένη σα μπαγιαντέρα, ανασήκωσε το πανί της πόρτας, και φώναζε στο πλήθος με τη βραχνή φωνή της: Για μια δεκάρα εκείνη που σας αγαπά! Περάστε να δείτε εκείνη που σας αγαπά!

Ο μάγος χτύπησε τη γκρανκάσσα. Η μπαγιαντέρα χτύπησε ένα κουδούνι.

Ο λαός εδίσταζε. Εγώ όμως άκουσα με ενθουσιασμό την πρόσκληση του μάγου. Τα λόγια του ανταπεκρίνοντο στον πόθο της καρδιάς μου…

Το μυθιστόρημα των τεσσάρων-απόσπασμα- Λόγος με tempo-Βάνα Σμπαρούνη

"Εκεί πάνω στο ναό της Αφαίας τους βρήκε το σούρουπο. Τους τύλιξε μέσα στη μαγεία του χωρίς να υποψιαστούν. Οι σκιές τους επλησίαζαν από παντού κι έκαναν τις ομάδες των πεύκων να σμίγουν στ’ απόμακρα. Το νησιώτικο μούχρωμα έκανε τα χρώματα πιο τρυφερά. Τα χρώματα της θάλασσας και των ανάγλυφων βουνών. Όλη αυτή η ειρηνική ατμόσφαιρα της ώρας και του τοπίου μέσα στην απόλυτη ησυχία έκανε τις καρδιές τους να συνεννοούνται μ’ ελάχιστα λόγια. Με ένα ναι, με ένα όχι, ένα «νομίζεις;». Κουβέντιαζαν καθισμένοι πλάι-πλάι στο αρχαίο μάρμαρο, που κρατούσε ακόμα μιαν ευχάριστη, ελάχιστη θαλπωρή από το ολημερινό χάιδι του ήλιου.

"ΖΗΤΑ" Β.ΒΑΣΙΛΙΚΟΣ-Απόσπασμα- Λόγος με tempo-Βάνα Σμπαρούνη

"Περνούσε απ' τη διασταύρωση αυτή για να πάει στο σπίτι ενός φίλου του ν' ακούσουν κάτι καινούριους δίσκους τζαζ, όταν το μεγάφωνο ανάγγειλε: —Προσοχή, προσοχή, θα σας μιλήσει εντός ολίγου ο Ζ. Από περιέργεια στάθηκε να ακούσει τα πρώτα λόγια της ομιλίας του. Ήταν μπροστά απ' το ξενοδοχείο «Κοσμοπολίτ», μαζί με το διευθυντή του ξενοδοχείου, γνωστό του εμπορευόμενο, και τον καταστηματάρχη απ' το διπλανό ζαχαροπλαστείο, που σερβίριζε ζεστούς λουκουμάδες και είχε βγει κι αυτός, όπως κι ο ξενοδόχος, για να παρακολουθήσουν έκπληκτοι τις αντικραυγές του αγριεμένου κόσμου. «Να φύγουν οι Βούλγαροι!» «Θάνατος στον Ζ!» και άλλα τέτοια... "

Ακριβή μου Ελευθερία ...audio Διήγημα.. Γεωργία Σταυριανέα Logo-Texnis

..Την άλλη… τη φωτογραφία με τη Μαρία μου δεν την έβγαλα. Αυτή ήταν μόνο για μένα, ήταν η μισή μου καρδιά που είχε μείνει πίσω στο χωριό μου. Πως να ζήσεις με μισή καρδιά, πως να πολεμήσεις σε ένα πόλεμο που δεν κατανοείς. Έξω ακούγονταν κρότοι και εκρήξεις, η μάχη ήταν σε εξέλιξη. Αν είχαμε μείνει και οι δύο εκεί, στη μάχη, ο ένας ίσως να είχε σκοτώσει τον άλλο, και δύο οικογένειες θα βυθίζονταν στη θλίψη. Η ζωή θα πήγαινε παρακάτω χωρίς εμάς. Θα είμαστε ήρωες σε μια ηρωική πράξη που οδηγηθήκαμε χωρίς επιλογή...

"Σούρουπο στη συνοικία" ένα πεζό του Γιάννη Ρίτσου - Λόγος με tempo-Βάνα...

Άνοιξη. Λαχανιάζει το φως γύρω και μέσα μας. Μια βαθιά ανάσα. Λιγάκι πιότερος αγέρας. Λαχταρίζει ένα φτερό πάνου μας, σκουντάει τους τοίχους. Μια πασχαλιά σκύβει πάνου απ’ τη μάντρα. Σε κοιτάει καλά. Την ξέρεις. Ξέρεις τη μυρουδιά της, φυλαγμένη κατάβαθα, εκεί πλάι-πλάι με την εικόνα της μητέρας, με το χαμόγελό της το βραδινό που σάλευε στη μορφή της σαν ένα μικρό, καρτερικό άστρο… Τότες που γυρνούσαμε σκονισμένοι, παιδιά, με γδαρμένα γόνατα, απ’ τις τάπιες του νησιού, πέρα στη Μονοβάσια, με την πίκρα του σύθαμπου πάνω στην ψυχή, σαν ένα στεγνό βότσαλο πάνω στην παλιά εταζέρα, σαν ένα ξεροκόμματο ψωμί πάνου στο εργατικό τραπέζι μετά το δείπνο. Η πασχαλιά, η μαβιά μυρωδιά της στη συνοικία της Αθήνας..."

Ο σαλτιμπάγκος.. ΑΝΑΤΟΛ ΦΡΑΝΚ..audio Διήγημα..Logo-Texnis Geo Stavrianea

Στην εποχή που βασίλευε ο Λουδοβίκοs, ζούσε στη Γαλλία ένα φτωχός ταχυδακτυλουργός από την Καμπιόνη που τον λέγανε Βαρνάβα και γύρναγε στις πολιτείες κάνοντας ταχυδακτυλουργίες και τεχνάσματα...

Η πρώτη μέρα του πολέμου-Ένα παιδί στον πόλεμο Χρ.Ανδρικόπουλος Βιβλίο μ...

Πρωί 28ης Οκτωβρίου 1940, ώρα 7 π.μ. Μας ξύπνησε ο Πατέρας , για να μας ανακοινώσει την κήρυξη του πολέμου με την φασιστική Ιταλία του Μουσολίνι. Η Μητέρα μου λέει να ντυθώ για να πάω στο σχολείο. Ετοιμάζομαι, παίρνω την σάκα μου και μαζί με την Μητέρα μου προχωράμε για το σχολείο. Η ώρα είναι ήδη 8 π.μ. Στον δρόμο συναντάμε και άλλες Μανάδες που εκείνη την στιγμή επιστρέφουν από το σχολείο. Μας πληροφορούν ότι δεν θα γίνουν μαθήματα, λόγω του πολέμου που κηρύχθηκε και αναγκαστικά επιστρέφουμε στο σπίτι.

Ο ήλιος και ο χρόνος - Μίκης Θεοδωράκης- Ποίημα- Λόγος με tempo-Βάνα Σμπ...

Ο συγγραφέας-Μάξιμ Γκόρκι-Διήγημα- Λόγος με tempo-Βάνα Σμπαρούνη

"Ζούσε κάποτε ένας συγγραφέας υπερφύαλος. Όποτε τον κακολογούσαν του φαινόταν πως το έκαναν υπερβολικά και άδικα. Όποτε τον εκθείαζαν, σκεφτόταν πως δεν τον εκθείαζαν αρκετά και σωστά. Βρισκόταν συνεχώς σε μια κατάσταση δυσφορίας, ώσπου ήρθε ο καιρός του να πεθάνει..."

Ο Παχύς και ο Αδύνατος..ΑΝΤΟΝ ΤΣΕΧΟΦ...audio..Διήγημα......Logo-Texnis.....

Στο σιδηροδρομικό σταθμό του τσάρου Νικολάου συναντήθηκαν δυο φίλοι. Ένας παχύς κι ένας αδύνατος. O Παχύς μόλις είχε γευματίσει στο σταθμό, και τα χείλια του, γεμάτα λίπος, γυάλιζαν σαν γινωμένα βύσσινα. Μύριζε κρασίλα κι άρωμα. O Αδύνατος μόλις κατέβηκε από το βαγόνι, φορτωμένος με βαλίτσες, μπόγους και κιβώτια. Αναδινόταν από πάνω του μια μυρουδιά από χοιρομέρι και κατακάθια καφέ. Πίσω από τη ράχη του ξεμύτιζαν μια αδύνατη γυναίκα με μακρουλό πιγούνι, η γυναίκα του, κι ένα ψηλό γυμνασιόπαιδο με μισοκλεισμένα τα μάτια, ο γιος του. 

Ο πόνος της Παναγίας...Ποίηση...Κώστας Βάρναλης...Logo-texnis...Geo Stavrianea

Πες στον ήλιο καλημέρα...Ποίηση...Γεωργία Σταυριανέα...Logo-texnis...Geo Stavrianea

Ο Μπαμπάς του Σιμόν... Διήγημα ...ΓΚΥ ΝΤΕ ΜΟΜΠΑΣΑΝ... Αφήγηση :Γεωργία Σ...

Όλα είχαν ακούσει να μιλούν για την Μπλασνότ στα σπίτια τους, και παρόλο που όλοι δημόσια την υποδέχονταν καλά́, οι μητέρες τους ωστόσο της έδειχναν έναν οίκτο κάπως περιφρονητικό που πέρασε και στα παιδιά χωρίς να ξέρουν το γιατί. Όσο για τον Σιμόν, δεν τον γνώριζαν, επειδή δεν έβγαινε ποτέ και δεν αλήτευε μαζί τους μες στους δρόμους του χωριού ή στις όχθες του ποταμού. ∆εν τον αγαπούσαν κιόλας, κι έτσι με κάποια χαρά ανάμεικτη με αρκετή έκπληξη δέχτηκαν και διέδωσαν ο ένας στον άλλο τα λόγια που είπε ένα αγόρι δεκατεσσάρων με δεκαπέντε χρονών, που φαινόταν να ξέρει πολλά, επειδή έκλεινε με νόημα το μάτι. «Ξέρετε, ο Σιμόν ... να, δεν έχει μπαμπά.»

Θυσία-Δημήτρης Ψαθάς - Λόγος με tempo- Βάνα Σμπαρούνη

"Τύπος ηρωικός; Δεν έμοιαζε. Ο μόνος του ηρωισμός ήταν ότι κατάφερνε να ζει χωρίς να κλέβει, και να ελπίζει χωρίς να φώσκει ελπίδες πουθενά. Φιλότιμος. Τίμιος. Αγαπούσε την Ελλάδα, το μπαρμπέρικο του και τις όπερες. Μισούσε το πλιγούρι, τους Γερμανούς και την σιωπή. Πολύ συχνά χαριτωμένος. Όταν έβλεπε Γερμανό ή Ιταλό στο δρόμο έβαζε προνοητικά το χέρι του στην τσέπη, άνοιγε την παλάμη του και μούντζωνε. 'Ενας κοντούλης ήταν. Κεφάλι στρογγυλό με φαλακρίτσα, και μία χωρίστρα με τριάμισι μαλλιά. Γαβρήλος ο κουρέας. Έκρυβε λοιπόν, έναν Εγγλέζο και κρατούσε το πράγμα τόσο μυστικό ώστε το ήξερε κόσμος και ντουνιάς. - Γαβρήλο δεν φοβάσαι; - Τι να φοβηθώ; - Αν το μάθουν; Αν σε πιάσουν; - Ας το μάθουν. 'Ολος ο κόσμος κρύβει Εγγλέζους. Ποιον θα πρωτοπιάσουν; Ήλθαν και πολέμησαν στην πατρίδα μας οι άνθρωποι. Να τους αφήσουμε στο έλεος του θεού; Στο κάτω-κάτω μιά ζωή είναι αυτή!..."

Τα τρία ερωτήματα-Λέων Τολστόι-Διήγημα - Λόγος με tempo-Βάνα Σμπαρούνη

Ὑπάρχει μόνο μία στιγμὴ ποὺ εἶναι ἡ πιὸ σπουδαία, τὸ παρόν. Εἶναι ἡ πιὸ σπουδαία στιγμή, γιατὶ εἶναι ἡ μόνη πάνω στὴν ὁποία ἔχεις κάποια δύναμη. Ὁ πιὸ ἀναγκαῖος ἄνθρωπος εἶναι αὐτὸς μαζὶ μὲ τὸν ὁποῖο βρίσκεσαι, γιατὶ κανένας ἄνθρωπος δὲν ξέρει ἂν θὰ ἔχει ποτὲ πάρε-δῶσε μὲ κάποιον ἄλλο. Καὶ τὸ πιὸ σπουδαῖο πράγμα εἶναι νὰ τοῦ κάνεις καλό, γιατὶ μόνο γι᾿ αὐτὸ τὸ σκοπὸ ἔχεις ἔλθει σ᾿ αὐτὸν τὸν κόσμο!»...

Δεν αντέχω τα παράθυρα χωρίς θέα-Ο. Ελύτης-Ποίημα-Λόγος με tempo-Bάνα Σμ...

Το λάθος που αγάπησες Διήγημα της Βάνας Σμπαρούνη

"Όλα τα κυπαρίσσια δείχνουνε μεσάνυχτα. Όλα τα δάχτυλα Σιωπή έχει γράψει ο Ελύτης Ναι, η σιωπή μερικές φορές μπορεί να είναι πιο δυνατή απ' τα λόγια και να γεμίσει ένα δωμάτιο, όπως τώρα το δικό μου. Τώρα θα αναρωτιέσαι γιατί αυτός ο πρόλογος... Ίσως γιατί περίμενα υπομονετικά και τα γενέθλιά μου σίγου­ρος, σιγουρότατος ότι δεν θα σου περίσσευε όχι κασέτα με μουσική για μένα αλλά ούτε καν μια ευ­χή..."
 

Ρετσίνα Φτώχεια και Φιλότιμο...audio Διήγημα Γεωργία Σταυριανέα Logo-Tex...

Όλα είχαν ακούσει να μιλούν για την Μπλασνότ στα σπίτια τους, και παρόλο που όλοι δημόσια την υποδέχονταν καλά́, οι μητέρες τους ωστόσο της έδειχναν έναν οίκτο κάπως περιφρονητικό που πέρασε και στα παιδιά χωρίς να ξέρουν το γιατί. Όσο για τον Σιμόν, δεν τον γνώριζαν, επειδή δεν έβγαινε ποτέ και δεν αλήτευε μαζί τους μες στους δρόμους του χωριού ή στις όχθες του ποταμού. ∆εν τον αγαπούσαν κιόλας, κι έτσι με κάποια χαρά ανάμεικτη με αρκετή έκπληξη δέχτηκαν και διέδωσαν ο ένας στον άλλο τα λόγια που είπε ένα αγόρι δεκατεσσάρων με δεκαπέντε χρονών, που φαινόταν να ξέρει πολλά, επειδή έκλεινε με νόημα το μάτι. «Ξέρετε, ο Σιμόν ... να, δεν έχει μπαμπά.»

"Νάνι,νάνι το μωρό μου"Το νανούρισμα στην ποίηση

 

"Θεϊκή μουσική"Χαλίλ Γκιμπράν

 

"Όσο υπάρχουν ποιητές, τα πουλιά θα πετούν..." Λόγος με tempo-Βάνα Σμπαρ...

Κάποια παιδιά απ' τη ζωή εκδόθηκαν...ποίηση της Γεωργίας Σταυριανέα

 

Η οικογένεια Πλουμπή ήταν η πιο ισχυρή του νησιού-Το ξύλινο βήμα της Αυγής

Κεφάλαιο 2ο 

"Ο Σαράντης Πλουμπής βγήκε απ' το μπάνιο τυλιγμένος με τ' άσπρο του μπουρνούζι και κατευθύνθηκε προς το σαλόνι σέρνοντας στην κυριολεξία τα πόδια του. Πέρασε ανάμεσα απ' τα άδεια μπουκάλια ουίσκι που ήταν πεταμένα στο πάτωμα και άραξε αμέσως το κουρασμένο του κορμί στον καναπέ. Έκλεισε τα μάτια, και προσπάθησε να χαλαρώσει. Χθες πάλι το είχε ρίξει στην κραιπάλη με τα καλόπαιδα, τους κολλητούς του πίνοντας αλκοόλ και σνιφάροντας κόκα. Και να ήταν κανένα τζόβενο, όχι βέβαια, αυτός μάτια μου είχε ήδη περάσει τα πρώτα ...άντα και όδευε ολοταχώς για τα δεύτερα. Παρ' όλα αυτά δεν έλεγε να βάλει μυαλό. Συνέχιζε τις καταχρήσεις. Ποιος ξέρει; Μπορεί να είχε κάνει συμφωνία με τον Μεφιστοφελή να του χαρίσει για πάντα τη νεότητα, απ' τον Σαράντη Πλουμπή όλα κανείς τα περίμενε, ακόμα και αλισβερίσι με το διάβολο.."

 

Δεν τελειώσανε ακόμα οι "χειμώνες".... Γ.Σταυριανέα

"Είναι πολύ να σ' αγαπώ" ποίηση της Γεωργίας Σταυριανέα

 

"Τα κουλουράκια" απόσπασμα απ' το μυθιστόρημα "Κοκκινη κλωστή δεμένη" της Ζωρζ Σαρή

"Κλέφτρα, άτιμη και ψεύτρα. Χτες, ο καραγκιόζης μου (το άλλο «εγώ» που κλείνω μέσα μου, το «σκοτεινό βάθος της συνειδήσεως», όπως το εξηγεί η περισπούδαχτη* αδερφή μου), μου πέταξε κατάμουτρα αυτά τα λόγια κι εγώ δε βρήκα ούτε μια τόση δα λεξούλα να τον αποστομώσω*. Ούτε καν τη λέξη «πεινάω», γιατί το μεσημέρι, δηλαδή λίγες ώρες πριν να γίνει το κακό, είχα φάει και μάλιστα καλοφάει..."
 

ΠΟΥΛΙ ΞΕΝΙΤΕΜΕΝΟ ποίηση της Γεωργίας Σταυριανέα

"Sαντίνα" στην ομίχλη του έρωτα (απόσπασμα)

“...Άρχισα να γράφω τούτο το οδοιπο­ρικό της ζωής μου αδέξια, άκομψα, μή­πως και αγαπήσω τον εαυτό μου. Δεν ξέρω, τελικά, αν τον αγάπησα... Θέλω να πιστεύω πως μετά από τόσα χρόνια γράφω τις αλήθειες μου, ότι ταξινομώ τις σκέψεις μου, πως παραδέχομαι τα λάθη μου. Είμαι σε μια ηλικία που αρχίζω να φοβάμαι. Αναμοχλεύω τα γεγονότα που με σημάδεψαν, τα φέρω στην επιφάνεια και να εξιλεωθώ μετά. Της ζωής μου η βόλτα είχε πολλές συννεφιές, μπόρες, μονοπάτια που τα διάβηκα με πολλές τραυματικές εμπειρίες και γρατσουνιές. .."
 

Απ' την Εαρινή Συμφωνία του Γιάννη Ρίτσου

 

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ "ΠΟΛΙΟΡΚΗΜΕΝΗ ΓΕΙΤΟΝΙΑ" Ποίηση- Λόγος με tempo- Βάνα Σμπα...

"Οι μοίρες με ξεγράψανε"

 

Η κούκλα της αμαρτίας.. Ηχητικό Διήγημα..Γεωργία Σταυριανέα Logo - Texnis

…. «Να…» ξεροκατάπιε ο Ζαφείρης, «πριν λίγο καιρό πέρασε από εδώ το αγόρι σου, ο Λιάς… και μου ζήτησε να αγοράσει κάτι περίεργο. Είχε λεφτά το παιδί, τα είχε μαζέψει από το χαρτζιλίκι του στο σχολείο, αλλά αυτό που ήθελε να πάρει, δεν ήταν… πως να το πω… δεν ήταν αγορίστικο… Για να μη τα πολυλέω, ήθελε μια κούκλα!» είπε και τον κοίταξε βαθιά στα μάτια για να καταλάβει αν ξέρει κάτι περισσότερο από αυτόν. Τον είδε ανέκφραστο και συνέχισε, «...του είπα ότι αυτά δεν είναι παιχνίδια για αγόρια, να πάρει ένα αυτοκίνητο, μια μπουλντόζα, ένα άλλο αγορίστικο παιχνίδι… Αυτός επέμενε, κι έτσι του έδωσα την κούκλα. Με βαριά καρδιά τόκανα να σου λέω την αλήθεια…αλλά σαν γονιός κι εγώ, είπα να στο πω, να προλάβεις το κακό…» «Ποιο κακό;» ρώτησε. «Που είναι το κακό; Δεν το βλέπω. Μου εξηγείς Ζαφείρη;» θύμωσε ο Ζώης. «Μα… κούκλα;» είπε ψελλίζοντας. «Κοίτα με…» του είπε πολύ σοβαρός. «Μη τυχόν… μη τυχόν και βγάλεις κάνα σουσούμι για τον Ηλία μου, γιατί μα το θεό θα τα τσουγκρίσουμε άγρια… Όσο για την κούκλα… δε σου το είπε ο Ηλίας, και καλά έκανε γιατί δεν είχε κανένα λόγο να δώσει εξηγήσεις, την πήρε για την αδερφή του που είχε γενέθλια… οκ; Η κουβέντα λήγει εδώ!» είπε αυστηρά και βγήκε στο δρόμο. Πήρε βαθιές ανάσες, το στήθος του άρχισε να τον πονάει. Ο Ηλίας; Ο μονάκριβός του από τους «άλλους»; Πως του ξέφυγε; Πως άφησε να γίνει κάτι τέτοιο; Γύρισε στο σπίτι σαν ταύρος μαινόμενος. Μπήκε στο δωμάτιο του Ηλία κι άρχισε να ψάχνει κάνοντας άνω κάτω το δωμάτιο, ξοπίσω του η Αρετή και πιο πίσω ο Ηλίας… «Που την έχεις;» απευθύνθηκε στον Ηλία. «Ποια;» ρώτησε ανήσυχο το παιδί. «Αυτή που αγόρασες από το Ζαφείρη και με ξεφτίλισες…» φώναξε δυνατά και του άστραψε ένα χαστούκι.. «Ήθελα να είμαι ο μπαμπάς… όπως τα κορίτσια είναι οι μαμάδες. Τα παιδιά έχουν και μπαμπάδες… Αυτό μόνο… Γιατί είναι τόσο κακό; » ψέλλισε σοκαρισμένος ο Ηλίας γεμάτος δάκρυα, είχε χάσει και το χρώμα του και το χαμόγελό του…...

"Πρώτη Αγάπη" του Αργύρη Εφταλιώτη - Λόγος με tempo-Βάνα Σμπαρούνη

¨"Πρέπει να ήμουν ως δώδεκα χρονών και πρέπει να ήταν εκείνη ως έντεκα. Δε την έβλεπα μήτε στην εκκλησιά, μήτε στον κλήδωνα, μήτε στη βρύση, μήτε στο παράθυρι. Η μάνα της κι η μάνα μου δεν είχανε πολλές φιλίες. Εκεί που την έβλεπα δεν είμαστε οι δυό μοναχοί. Είμαστε οχτώ-δέκα αγόρια της προκοπής, αποφασισμένα να μάθουμε τι θα πει παρέμφατο και να φέρουμε τον πολιτισμό στο χωριό. Και πέντ-έξι κορίτσια, που ερχόντανε δυό ώρες τη μέρα και κάθιζαν από το άλλο πλάγι του γέρου δάσκαλου και τεχνολογούσανε με μια χάρη, που σ' έκαναν, ήθελες δεν ήθελες, να την αγαπάς τη γραμματική..."

"Το βλέμμα της μάνας μου"διήγημα της Γ.Σταυριανέα-Λόγος με tempo-Βάνα Σμ...

"Το βλέμμα της μάνας μου ήταν πάντα σκοτεινό, σκοτεινό από πείνα, σκοτεινό από απόγνωση, σκοτεινό από αγωνία, από αγωνία για το σήμερα και το αύριο, το δικό μου αύριο και της Ευγενίας του μωρού μας. Ο πατέρας όπως και όλοι οι άλλοι πατεράδες είχε φύγει για το μέτωπο, κι εκείνη είχε να φροντίσει εμένα που ήμουνα μια σταλιά, και το νεογέννητο μωρό μας. Το μόνο που θυμάμαι από την Ευγενία ήταν ένα μόνιμο κλάμα. Το κλάμα της πείνας, και δυο χειλάκια ροδοκόκκινα σαν μικρά τριανταφυλλάκια σε ένα στόμα συνήθως ορθάνοιχτο. Η μάνα μου προσπαθούσε να θηλάσει την Ευγενία μας για να μην κλαίει, συνέχεια στο βυζί της κρεμόταν, αλλά που να το βρίσκε η δόλια το γάλα χωρίς να τρώει; Πολλές φορές ζητούσα κι εγώ βυζί γιατί πεινούσα, κι εκείνη βούρκωνε και μούλεγε ότι δεν έχει να φάει ούτε το μωρό μας. Όλα μια αλυσίδα είναι στη ζωή. Για νάχεις γάλα να βυζάξεις πρέπει να φας, για να φας πρέπει νάχεις λεφτά, για νάχεις λεφτά όταν η πατρίδα σου είναι σε κατοχή πρέπει νάχες τα πλούτη στοιβαγμένα από πριν, η να γινόσουν προδότης, γιατί οι προδότες δεν πεινάσανε, δεν πονέσανε, δεν στερηθήκανε, οι προδότες προδότες ήτανε, του εαυτού τους σε πρώτη φάση οπότε…. και σε δεύτερη και σε τρίτη μια χαρά τη βγάζανε, και μην ακούτε ότι τιμωρηθήκανε, λίγοι ήταν αυτοί, όχι όλοι… μάλιστα ξέρω πολλούς από αυτούς που αποκτήσανε οφίτσια αργότερα, και θέσεις, γιατί ο προδότης μάτια μου, ο μπαμπέσης, πάντα βρίσκει τρόπο να επιβιώνει, όπως το σόι του τα ερπετά, τίποτα δεν παθαίνουν ακόμα κι αν τα κόψεις στα δυό… "

“Ο μπαμπάς εκπαιδεύει”του Νίκου Τσιφόρου-Λόγος με tempo-Βάνα Σμπαρούνη

"Ο ίδιος κρατούσε από το χέρι τον υιόν και ο υιός τα νεοαγορασθέντα βιβλία. Όλα δεμένα, χαρτοσημασμένα, με την κλασική δήλωση «παν γνήσιον αντίτυπου φέρει την υπογραφήν…». Ήταν ένα μικρό εορταστικό άνοιγμα της σχολικής περιόδου, που απεφάσισε να το εορτάσει με μια πάστα.Προσέφερε λοιπόν στον γιο του μια πάστα παραγεμισμένη με κρέμα και πολλές συμβουλές παραγεμισμένες με στοργή .-Το παν, παιδάκι μου, είναι τα γράμματα. Άμα μάθεις καλά γράμματα, θα γίνεις μια μέρα… -Δάσκαλος… είπε μπουκωμένος ο μικρός...."

"Ο βιολιστής" διήγημα του Γεωργίου Δροσίνη- Λόγος με tempo-Βάνα Σμπαρούνη

"Hταν ένας βιολιστής με παρδαλά ρούχα και με υψηλό σκούφο. Στο λαιμό του κρατούσε σφιγμένο το βιολί του και με τ' άλλο χέρι το δοξάρι. Kουρδιζόταν κι έπαιζε σαν αληθινός βιολιστής.Kι όμως δεν ήταν αληθινός. Hταν από ξύλο. Aπό ένα πολύ σπάνιο όμως ξύλο: το ξύλο της Aγάπης..."

"Η αγάπη του σκιάχτρου"Π.Νιρβάνας - Λόγος με tempo-Βάνα Σμπαρούνη

"Αυτή είναι μια αληθινή και παράξενη ιστορία,που μου την ανιστόρησε ένας γέρος χωρικός, κάνοντας τον σταυρό του για του κόσμου τα παράξενα. Στο χωριό του ζούσε ο ασχημότερος άνθρωπος του κόσμου, καλά-καλά δε μπορούσες να καταλάβεις, γιατί ήτανε άσχημος. Δεν ήτανε η μύτη του,τα μάτια, τ'αυτια του ,το σαγόνι,το κεφάλι η το κορμί του. Ητανε κι αλλοι ανθρωποι στο χωριο στραβομυτες,στραβοσαγονοι,κεφαλαδες κι αλλιθωροι. Μα η ασχημια του ανθρωπου αυτουνου ητανε αλλο πραμα. Ουτε ζωντανο κανενα,ουτε πετουμενο,ουτε ψαρι ματασταθηκε ποτε τοσο ασχημο. Ήτανε μοναδικος στον κοσμο..."

Γιάννης Ρίτσος "Η ψάθα του μπάρμπα' Λια" διήγημα- Λόγος με tempo - Βάνα ...

"Μόλις βλέπαμε το μπάρμπα-Λια να βάνει τη μεγάλη ψάθα του ξέραμε στα σίγουρα πως άρχιζε το καλοκαίρι. Έτσι σα να λέμε η ψάθα του μπάρμπα-Λια, ήταν το ρολόι του χρόνου μας, το ημερολόγιο και το βαρόμετρό μας. Ο μπάρμπα-Λιας έβγαλε απ’ το σεντούκι την ψάθα του = Άνοιξη. Φόρεσε την ψάθα του = Καλοκαί­ρι. Έβγαλε την ψάθα του = Φθι­νόπωρο. Έκρυψε την ψάθα του = Χειμώνας. Ολάκερα χρόνια το ί­διο. Όσο ξάνθαιναν οι μέρες τό­σο μαύριζε το μούτρο του μπάρ­μπα-Λια. Εμείς τότες, παιδιά, μαζεύαμε λίγο - λίγο τα μυστικά του κό­σμου,, συλλαβίζαμε τα χρώματα, πιάναμε φιλίες με τα πουλιά, κου­βεντιάζαμε με τα λουλούδια. Εί­χαμε πάντα στην τσέπη μας ένα μικρό σημειωματάριο κι ένα μο­λύβι, σαν ένα πουλί που δεν ξέ­ρει ακόμα να τραγουδήσει. .."

ΕΝΑ ΦΙΣΤΙΚΙ ΔΡΟΜΟΣ.. Logo-Texnis.. Γεωργία Σταυριανέα...

....Είχε τελειώσει πια ο πόλεμος. Η απελευθέρωση ήταν γιορτή, μια γιορτή που κράτησε τόσο όσο το στομάχι άρχισε να έχει απαιτήσεις, γιατί μέχρι τη μέρα εκείνη της λευτεριάς, την ευλογημένη μέρα, το στομάχι είχε συμβιβαστεί, η πείνα ήταν κάτι συνηθισμένο, αρκούσε ένα ξεροκόμματο για να κόψει τον πόνο. Μετά όμως, όταν ο πόλεμος τέλειωσε τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν. Και άλλαξαν ακόμα περισσότερο όταν άρχισε ο εμφύλιος. Εκεί λοιπόν η δική μου μοίρα είχε κανονίσει ένα ραντεβού χωρίς φυσικά τη συγκατάθεση μου. «Χρήστο…» μου είπε μια μέρα ο πατέρας μου, «τα αδέρφια σου πεινάνε, κρυώνουμε, πρέπει κάτι να κάνουμε…» «Ε… και τόσα χρόνια με την κατοχή πεινάγανε, ότι κάναμε τότε θα κάνουμε και τώρα…» αποκρίθηκα νιώθοντας ένα ενδόμυχο φόβο γιατί φανταζόμουν ότι κάπου που το πήγαινε...

“η σχέση μας αυτή δεν μπορεί να πάει μακρύτερα”Ραντεβού μ΄ένα γράμμα Μικ...

"...Όλα ξεκίνησαν πριν από μερικούς μήνες, το βράδυ της πρεμιέρας του έργου του Τσέ­χωφ “Θείος Βάνιας”. Νομίζω σου είχα γρά­ψει σε κάποιο γράμμα μου ότι θα ανεβάζαμε το συγκεκριμένο έργο κι ότι θα υποδυόμουν τη Σόνια. Αλλά μη σε ζαλίζω τώρα με λεπτομέ­ρειες... Λοιπόν, ήταν λίγα λεπτά πριν αρχίσει η παράσταση, όταν δέχτηκα στο καμαρίνι μου μια ανθοδέσμη με μια κάρτα. Ήταν απ' τον Παύλο. Συγκινημένη την πήρα στα χέρια μου κι άνοιξα τον φάκελλο σίγουρη ότι θα μου έγραφε καλή επιτυχία και ότι θα με κα­μάρωνε καθισμένος στις πρώτες θέσεις να παίζω. Όμως τίποτα απ' όλα αυτά που σκέ­φτηκα δεν ίσχυαν. Ο Παύλος σ΄εκείνη την κάρτα, τελικά, έγραφε ότι δεν πρέπει πια να είμαστε μαζί βρίσκοντας έναν πολύ ωραίο, ποιητικό τρόπο θα έλεγα για να μου το πει. Μ' ένα απόσπασμα απ' το “Αλεξανδρινό Κουαρτέτο” του Ντάρρελ. Αξίζει να στο γρά­ψω: “...η σχέση μας αυτή δεν μπορεί να πάει μακρύτερα, γιατί έχουμε ήδη εξαντλήσει όλες τις δυνατότητές της στην φαντασία μας, και εκείνο που στο τέλος θ' ανακαλύψουμε, πίσω απ' τα μουντά χρώματα της ηδυπάθειας, θα είναι μια φιλία τόσο βαθειά που θα γίνουμε σκλάβοι της για πάντα. Ήταν η ερωτοτροπία δύο πνευμάτων πρώϊμα εξαντλημένων από την πείρα και που φαινόταν πολύ πιο επικίν­δυνη από έναν έρωτα βασισμένο στην σεξου­αλική έλξη...”

"Αίμα χαμένο και κερδισμένο"Μιχάλης Καραγάτσης-απόσπασμα- Λόγος με tempo...

«…Όσο για τον λαό – το λαό της Ελλάδας, τον πάντα εύπιστο και προδομένο- άσ’ τον να ντραμπαλίζεται μέσα στο χάος της διαμάχης των δυνατών. Ο λαός, στο τέλος, θα πλερώσει τα σπασμένα. Μόνο που είναι φόβος να πλερώσει πολύ ακριβά. Να πλερώσει με την εθνική του ανεξαρτησία, που την είχε σίγουρη στο χέρι…» …Όσο για τον εχθρό, τον τούρκο, που ετοιμαζόταν αμέριμνος για το στερνό γιουρούσι,αυτόν ούτε τον συλλογίζονταν.Κι ούτε είχαν καιρό να τον συλλογιστούν. Η ματαιοδοξία τους-να κυβερνούν- πληρώθηκε με το παράνω.Όσο για την Ελλάδα,αυτήν την αγαπάει ο Θεός και θα κάνει το θάμα του! Έκλεισαν, λοιπόν, τον Κολοκοτρώνη στη φυλακή και διόρισαν στη θέση του τον Κυριάκο το Σκούρτη,που ήταν θαλασσινός και δεν είχε ιδέα από πόλεμο στεριάς, μα που ήταν άνθρωπος δικός τους. Το βασικό είναι η κυβέρνηση να μη κιντυνέψει. Κ’ η Ελλάδα ας χαθεί…» Απ’το βιβλίο του Μιχάλη Καραγάτση «Αίμα χαμένο και κερδισμένο»

"...μια παπαρούνα άνθισε επάνω σ’ ένα συννεφάκι…"Αργύρης Χιόνης- Λόγος μ...

" Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα μικρό σποράκι παπαρούνας, που ζούσε στριμωγμένο, μαζί με τ’ άλλα αδέρφια του, μες στην κοιλιά της μάνας του. Μια μέρα του καλοκαιριού, η μάνα τους, αφού έχασε και το τελευταίο κόκκινο πέταλό της, πέθανε ήσυχα, όπως ήσυχα είχε ζήσει όλη τη ζωή της. Δεν πέρασε πολύς καιρός και η κοιλιά της, ξεραμένη απ’ τον ήλιο, έσκασε, κι από μέσα της τινάχτηκαν τα ελάχιστα μαύρα σποράκια κι έπεσαν στο χώμα. Το χώμα, όπως ξέρετε, το καλοκαίρι είναι στεγνό και σκληρό και τα σποράκια δεν μπορούσαν να χωθούνε μέσα του και να μείνουν εκεί, όλα μαζί, στο μέρος που γεννήθηκαν..."

Διήγημα..."ΟΥΡΙ" Ένας άστεγος Ουρανός..Ηχητικό ....Γ.Σταυριανέα... Logo-...

Ήρεμος είναι αν και γκρίζος, γλυκιά ψυχή που τη γυρεύει, αυτός ο Ουρανός ο άστεγος, που λυπημένος περπατά να βρει το γαλαξία του... Ελευθερία, από την λέξη Ελελεύ πολεμική ιαχή των αρχαίων Ελλήνων προς τον Δία, και το επίθετο “θούριος” ορμητικός, σφοδρός, πολεμικός. Για κάθε πλάσμα στον πλανήτη αποτελεί κάτι διαφορετικό. Η κατάκτηση της, αν υπάρχει, θέλει γκάζια και μεγάλο ξεβόλεμα. Τη φωτιά για να τη γευτείς, για να την κατανοήσεις, θα καείς, αλλιώς δεν θα είναι τίποτα άλλο παρά μία λάμψη. Στη δική μου περίπτωση “ελευθερία” σαφώς σημαίνει πόλεμος. 'Ένας διαρκής πόλεμος με τον εαυτό μου, πόλεμος με πολύμορφες συγκρούσεις, με απώλειες ψυχικές και υλικές. Το ήξερα καλά όμως εδώ και καιρό, πως αυτός ο πόλεμος, αυτή η νίκη ήταν για μένα μονόδρομος. “Ελελεύ” λοιπόν, και ο Δίας βοηθός. Κοίταξα το ρολόι μου. Σχεδόν δώδεκα. Η πτήση μου για Αθήνα είχε ήδη αναγγελθεί. “Το πουλάκι λοιπόν φεύγει απ’ τη φωλιά. Ανοίγει φτερά για άγνωστη πτήση. Θα πετάξει ή θα τσακιστεί. Δεν θα μου έδινα καμία άλλη επιλογή” .....

Οδός Έντισον... Διήγημα audio...Logo-Texnis.. Geo Stavrianea

....Η γειτονιά μας ήταν ένας μικρός παράδεισος γεμάτος βασιλικά και βουκαμβίλιες, χρυσάνθεμα και γιασεμιά, γαρύφαλα και μενεξέδες. Όλα τα σπίτι έλαμπαν από πάστρα. Οι μικρές αυλές μας μύριζαν ασβέστη και έλαμπαν σαν το χιόνι στον ήλιο. Όλα στη γειτονιά ήταν καλά, εκτός από ένα μοναχικό μισογκρεμισμένο σπίτι εκεί στην άκρη της ρεματιάς , εκεί που έμενε ο Στάλιν , έτσι τον λέγανε, δεν είχε όνομα, κάποιοι τον αποκαλούσαν κόκκινο, κάποιο λέγανε πως ήταν μίασμα, αλλά όσες φορές και αν είχα ρωτήσει κανείς δεν μου έλεγε ούτε τι ήταν αυτό το μίασμα ούτε τι ήταν ο κόκκινος. Έτσι μαζί με τη Σουζάνα και τον Γιάννη θεωρήσαμε πως μάλλον το Στάλιν ήταν το όνομα του, Κόκκινος το επώνυμο του ...και το μίασμα σίγουρα το παρατσούκλι του, όλοι είχαμε ένα παρατσούκλι ...

Η Εριέττα ποτέ δεν πίστεψε ότι ο παππούς της αυτοκτόνησεΤο ξύλινο βήμα τ...

Κεφάλαιο Πρώτο

"Εκείνο το κυριακάτικο πρωινό του Ιούνη η Εριέττα ξύ­πνησε λουσμένη στον ιδρώτα και μ' ένα βάρος στο στή­θος. Το όνειρο που είχε δει πρώτη φορά λίγες ημέρες μετά το θάνατο του παππού της, είχε έρθει πάλι να ταράξει τον ύπνο της. Ένα σκοτεινό όνειρο που τη βύθιζε αργά και βασανιστικά στη δίνη ενός φόβου, κι ύστερα σ' έναν πραγματικό εφιάλτη, ό­ταν προσπαθούσε να διακρίνει το πρόσωπο του ανθρώπου που την απειλούσε. Για έναν παράξενο λόγο το όνειρο αυτό το είχε συνδέσει με τον ξαφνικό και κάτω από παράξενες συνθήκες θάνατο του παππού της. Κι αυτό, γιατί απ' την πρώτη κιόλας στιγμή είχε πεισθεί ότι ο θάνατος του δεν ήταν αυτοκτονία, αλλά δολοφο­νία, και μάλιστα μια στυγνή δολοφονία που έπρεπε όμως να φανεί ως αυτοκτονία. Τον παππού της τον γνώριζε καλά, πάρα πολύ καλά. Ποτέ δεν θα έκανε κάτι τέτοιο ο μύστης και λάτρης αυτός της ζωής. Ήταν ενάντια στον χαρακτήρα και τη φιλοσο­φία του. Όμως όσο και να το βροντοφώναζε κανείς δεν την πί­στευε..."

"Με μολύβι φαμπερ νούμερο δύο"της Άλκη Ζέη-απόσπασμα- Λόγος με tempo-Βάν...

"Όλα σ’ ένα σύννεφο μέσα από την ώρα που μπήκαν οι Γερμανοί ως τη μέρα που ήρθε η Διδώ σπίτι μας και τα μάτια της έβγαζαν φωτιές. Ήταν τέλη Σεπτεμβρίου του '41..."

"Πόσο θάθελα να γυρίσω πίσω τον χρόνο..."

"Αχ! Καλλιόπη μου, Πόσο θάθελα να γυρίσω πίσω τον χρόνο, σ' εκείνο το πρωί, θυμάσαι, που με περίμε­νες στο δασάκι κι εγώ δεν ήρθα. Νάξερες όλα αυτά τα χρόνια πόσο βαριά το κουβαλώ αυτό μέσα μου. Άραγε, άμα μάθεις τον λόγο θα με συγχωρέσεις; Ποιος ξέρει; Ίσως ναι, ίσως πάλι όχι. Θα το προσπαθήσω...."

"Το κορίτσι της ντροπής"... Logo-Texnis...Γ.Σταυριανέα

....Από τη μέρα που έφυγε από το μοναστήρι, το λεπτοκαμωμένο όμορφο κορίτσι με τα κατάμαυρα μαλλιά και το σκούρο δέρμα, έγινε στόχος για όλη την τοπική κοινωνία. Οι άντρες τη γλυκοκοίταζαν, τα αγόρια την ονειρευόντουσαν, και οι γυναίκες τη ζήλευαν. Η Ιζαμπώ δούλευε στο καφενείο του Παντελή που ήτανε «ντιντής» όπως λέγανε οι κακόγλωσσοι, άρα λόγω αλληλεγγύης στη «διαφορετικότητα», πήρε στη δούλεψη του την Ιζαμπώ μόλις αυτή έφυγε από το μοναστήρι, στην αρχή για να τους προκαλέσει, έπειτα όμως την αγάπησε σαν παιδί του. Γιατί η Ιζαμπώ ήταν ένα πολύ καλό και ντόμπρο κορίτσι...