....Είχε τελειώσει πια ο πόλεμος. Η απελευθέρωση ήταν γιορτή, μια γιορτή που κράτησε τόσο όσο το στομάχι άρχισε να έχει απαιτήσεις, γιατί μέχρι τη μέρα εκείνη της λευτεριάς, την ευλογημένη μέρα, το στομάχι είχε συμβιβαστεί, η πείνα ήταν κάτι συνηθισμένο, αρκούσε ένα ξεροκόμματο για να κόψει τον πόνο. Μετά όμως, όταν ο πόλεμος τέλειωσε τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν. Και άλλαξαν ακόμα περισσότερο όταν άρχισε ο εμφύλιος. Εκεί λοιπόν η δική μου μοίρα είχε κανονίσει ένα ραντεβού χωρίς φυσικά τη συγκατάθεση μου.
«Χρήστο…» μου είπε μια μέρα ο πατέρας μου, «τα αδέρφια σου πεινάνε, κρυώνουμε, πρέπει κάτι να κάνουμε…»
«Ε… και τόσα χρόνια με την κατοχή πεινάγανε, ότι κάναμε τότε θα κάνουμε και τώρα…» αποκρίθηκα νιώθοντας ένα ενδόμυχο φόβο γιατί φανταζόμουν ότι κάπου που το πήγαινε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου