Ήρεμος είναι αν και γκρίζος, γλυκιά ψυχή που τη γυρεύει, αυτός ο Ουρανός ο άστεγος, που λυπημένος περπατά να βρει το γαλαξία του...
Ελευθερία, από την λέξη Ελελεύ πολεμική ιαχή των αρχαίων Ελλήνων προς τον Δία, και το επίθετο “θούριος” ορμητικός, σφοδρός, πολεμικός.
Για κάθε πλάσμα στον πλανήτη αποτελεί κάτι διαφορετικό.
Η κατάκτηση της, αν υπάρχει, θέλει γκάζια και μεγάλο ξεβόλεμα.
Τη φωτιά για να τη γευτείς, για να την κατανοήσεις, θα καείς, αλλιώς δεν θα είναι τίποτα άλλο παρά μία λάμψη.
Στη δική μου περίπτωση “ελευθερία” σαφώς σημαίνει πόλεμος. 'Ένας διαρκής πόλεμος με τον εαυτό μου, πόλεμος με πολύμορφες συγκρούσεις, με απώλειες ψυχικές και υλικές. Το ήξερα καλά όμως εδώ και καιρό, πως αυτός ο πόλεμος, αυτή η νίκη ήταν για μένα μονόδρομος.
“Ελελεύ” λοιπόν, και ο Δίας βοηθός.
Κοίταξα το ρολόι μου. Σχεδόν δώδεκα. Η πτήση μου για Αθήνα είχε ήδη αναγγελθεί. “Το πουλάκι λοιπόν φεύγει απ’ τη φωλιά. Ανοίγει φτερά για άγνωστη πτήση. Θα πετάξει ή θα τσακιστεί. Δεν θα μου έδινα καμία άλλη επιλογή” .....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου