"Το βλέμμα της μάνας μου ήταν πάντα σκοτεινό, σκοτεινό από πείνα, σκοτεινό από απόγνωση, σκοτεινό από αγωνία, από αγωνία για το σήμερα και το αύριο, το δικό μου αύριο και της Ευγενίας του μωρού μας.
Ο πατέρας όπως και όλοι οι άλλοι πατεράδες είχε φύγει για το μέτωπο, κι εκείνη είχε να φροντίσει εμένα που ήμουνα μια σταλιά, και το νεογέννητο μωρό μας.
Το μόνο που θυμάμαι από την Ευγενία ήταν ένα μόνιμο κλάμα. Το κλάμα της πείνας, και δυο χειλάκια ροδοκόκκινα σαν μικρά τριανταφυλλάκια σε ένα στόμα συνήθως ορθάνοιχτο.
Η μάνα μου προσπαθούσε να θηλάσει την Ευγενία μας για να μην κλαίει, συνέχεια στο βυζί της κρεμόταν, αλλά που να το βρίσκε η δόλια το γάλα χωρίς να τρώει; Πολλές φορές ζητούσα κι εγώ βυζί γιατί πεινούσα, κι εκείνη βούρκωνε και μούλεγε ότι δεν έχει να φάει ούτε το μωρό μας.
Όλα μια αλυσίδα είναι στη ζωή. Για νάχεις γάλα να βυζάξεις πρέπει να φας, για να φας πρέπει νάχεις λεφτά, για νάχεις λεφτά όταν η πατρίδα σου είναι σε κατοχή πρέπει νάχες τα πλούτη στοιβαγμένα από πριν, η να γινόσουν προδότης, γιατί οι προδότες δεν πεινάσανε, δεν πονέσανε, δεν στερηθήκανε, οι προδότες προδότες ήτανε, του εαυτού τους σε πρώτη φάση οπότε…. και σε δεύτερη και σε τρίτη μια χαρά τη βγάζανε, και μην ακούτε ότι τιμωρηθήκανε, λίγοι ήταν αυτοί, όχι όλοι… μάλιστα ξέρω πολλούς από αυτούς που αποκτήσανε οφίτσια αργότερα, και θέσεις, γιατί ο προδότης μάτια μου, ο μπαμπέσης, πάντα βρίσκει τρόπο να επιβιώνει, όπως το σόι του τα ερπετά, τίποτα δεν παθαίνουν ακόμα κι αν τα κόψεις στα δυό… "
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου