…. «Να…» ξεροκατάπιε ο Ζαφείρης, «πριν λίγο καιρό πέρασε από εδώ το αγόρι σου, ο Λιάς… και μου ζήτησε να αγοράσει κάτι περίεργο. Είχε λεφτά το παιδί, τα είχε μαζέψει από το χαρτζιλίκι του στο σχολείο, αλλά αυτό που ήθελε να πάρει, δεν ήταν… πως να το πω… δεν ήταν αγορίστικο… Για να μη τα πολυλέω, ήθελε μια κούκλα!» είπε και τον κοίταξε βαθιά στα μάτια για να καταλάβει αν ξέρει κάτι περισσότερο από αυτόν. Τον είδε ανέκφραστο και συνέχισε, «...του είπα ότι αυτά δεν είναι παιχνίδια για αγόρια, να πάρει ένα αυτοκίνητο, μια μπουλντόζα, ένα άλλο αγορίστικο παιχνίδι… Αυτός επέμενε, κι έτσι του έδωσα την κούκλα. Με βαριά καρδιά τόκανα να σου λέω την αλήθεια…αλλά σαν γονιός κι εγώ, είπα να στο πω, να προλάβεις το κακό…»
«Ποιο κακό;» ρώτησε. «Που είναι το κακό; Δεν το βλέπω. Μου εξηγείς Ζαφείρη;» θύμωσε ο Ζώης.
«Μα… κούκλα;» είπε ψελλίζοντας.
«Κοίτα με…» του είπε πολύ σοβαρός. «Μη τυχόν… μη τυχόν και βγάλεις κάνα σουσούμι για τον Ηλία μου, γιατί μα το θεό θα τα τσουγκρίσουμε άγρια… Όσο για την κούκλα… δε σου το είπε ο Ηλίας, και καλά έκανε γιατί δεν είχε κανένα λόγο να δώσει εξηγήσεις, την πήρε για την αδερφή του που είχε γενέθλια… οκ; Η κουβέντα λήγει εδώ!» είπε αυστηρά και βγήκε στο δρόμο.
Πήρε βαθιές ανάσες, το στήθος του άρχισε να τον πονάει. Ο Ηλίας; Ο μονάκριβός του από τους «άλλους»; Πως του ξέφυγε; Πως άφησε να γίνει κάτι τέτοιο;
Γύρισε στο σπίτι σαν ταύρος μαινόμενος. Μπήκε στο δωμάτιο του Ηλία κι άρχισε να ψάχνει κάνοντας άνω κάτω το δωμάτιο, ξοπίσω του η Αρετή και πιο πίσω ο Ηλίας…
«Που την έχεις;» απευθύνθηκε στον Ηλία.
«Ποια;» ρώτησε ανήσυχο το παιδί.
«Αυτή που αγόρασες από το Ζαφείρη και με ξεφτίλισες…» φώναξε δυνατά και του άστραψε ένα χαστούκι..
«Ήθελα να είμαι ο μπαμπάς… όπως τα κορίτσια είναι οι μαμάδες. Τα παιδιά έχουν και μπαμπάδες… Αυτό μόνο… Γιατί είναι τόσο κακό; » ψέλλισε σοκαρισμένος ο Ηλίας γεμάτος δάκρυα, είχε χάσει και το χρώμα του και το χαμόγελό του…...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου