"Στο τρίστρατο του συνοικιακού δρόμου είχε σταθεί ο Αϊ-Βασίλης, για να μοιράσει τα δώρα του, τους μποναμάδες που γέμιζαν την κόφα του. Ήταν ένας ψηλός ψηλός κι όμορφος Αϊ-Βασίλης, με κόκκινη ρόμπα, ίδιο κόκκινο σκούφο στο κεφάλι κι άσπρα, κάτασπρα σαν το μπαμπάκι και σαν το χιόνι, μαλλιά και γένια. Μα ήταν τόσο φυσικός, που ήταν των αδυνάτων αδύνατο να τον περάσεις για ψεύτικο. Θαρρούσες πως ήταν ο ίδιος ο Αϊ-Βασίλης, που μόλις είχε κατέβει απ’ την Καισάρεια.
Κόσμος πολύς μικροί και μεγάλοι είχαν συναχτεί ολόγυρά του. Κι εκείνος δεν έκανε άλλο από το να βγάζει τα δώρα του από την κόφα του: κούκλες, αρκουδάκια, καραμούζες, σιδεροδρομάκια κι αεροπλανάκια, μπάλες και μπαλόνια και τι δεν είχε η «μαγική» του κόφα... και να τα μοιράζει, γελαστός γελαστός, στα χέρια που απλώνονταν από παντού για να τα πάρουν. Και θα ’πρεπε να είναι στ’ αλήθεια μαγική εκείνη η κόφα του, γιατί, παρόλο που έβγαιναν συνέχεια από μέσα τα διάφορα δώρα, αυτή δεν έλεγε να σωθεί, να στερέψει. Μυστήριο πράγμα, μα την αλήθεια!..."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου