"Ήτανε μια γλυκιά, χειμωνιάτικη μέρα. Η θάλασσα του Αργολικού άστραφτε όλη κάτω από τα φιλήματα του ήλιου. Ωστόσο, οι κορυφογραμμές των μακρινών βουνών ήταν κατάλευκες από το τελευταίο χιόνι, που στην καμπύλη του Αραχναίου φάνταζε πιο πηχτό, πιο γυαλιστερό, σα σε αλπικό βουνό. Και το Ανάπλι, το ιστορικό καστέλι, με τον κωνικόν όγκο του Παλαμηδιού του και τα μπεντένια του Ιτς Καλέ, φαινότανε λιγότερο μουντό σήμερα.
Βρισκόμαστε στα 1730. Πεσμένο από τα χέρια των Βενετσάνων στη σκλαβιά των Τούρκων, το πολύπαθο Ανάπλι, η κορώνα του Μωριά, τειχοζωσμένο πάντα, διατηρούσε ακόμη τα πέτρινα εμβλήματα που του είχε βάλει γύρω στο θώρακά του ο πρεβεδούρος Φραγκίσκος Γριμάνης. Μα, εδώ και κει, απάνω σε ψηλά κοντάρια, ανέμιζε κόκκινη ―ίδιο αίμα― η σημαία του Προφήτη και αστραφτοκοπούσε στις κορφές των μιναρέδων το μισοφέγγαρο..."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου