Ο τούρκος τσάρκα στην Κυρήνεια
κι ο Έλλην, τουρ στη Λευκωσία,
ποιος είναι ο εχθρός, και ποιος ο φίλος;
και υπέρ τίνος η θυσία;
Σε ποιόν χαρίσαν τις ζωές τους
και φύγανε κυνηγημένοι;
για ποιο θεό; για ποια πατρίδα;
άραγε ποιος τους περιμένει;
Που πήγαν τα χαμένα δίκια;
και που η λογική αράζει;
Πού πήγαν ήθος και κανόνες;
και ποιος τη γη τους αγοράζει;
Ήμουν εκεί σαν ήρθε η μπόρα
κάποιους μονάχα για να βρέξει,
μεταμφιέστηκε η αλήθεια
κι ήρθε παιχνίδι για να παίξει..
Ήμουν παιδί, όμως θυμάμαι
όσα παράλογα είχαν γίνει,
κείνη η μέρα του Αττίλα
θολή ανάμνηση έχει μείνει..
Ένα ξημέρωμα εφιάλτης
μαύρος ο ουρανός οδύνη,
φωνές, φωτιές, παντού αντάρα
λέγαν πως πόλεμος θα γίνει.
Φύγαν οι νέοι για τη μάχη
να υπερασπίσουν την πατρίδα,
και γύρισαν την ίδια μέρα
μ’ άδεια καρδιά, χωρίς ελπίδα..
Μιλούσανε για προδοσία
λέγαν για άδειες οπλοθήκες,
κι όλο τα σύννεφα πυκνώναν
μέσα σε άγνωστες συνθήκες..
Μα ήταν και κάποιοι που δεν ήρθαν
Σωτήρης, Πάμπος, και Ελπίδα
μικροί Δαβιήδ με την καρδιά τους
υπερασπίζαν την πατρίδα..
Μας βομβαρδίζαν όλη μέρα
έτσι απλά χωρίς ουσία,
χωρίς αντίσταση μια μάχη
καμμιά δεν έχει σημασία..
Κι αφού γκρεμίσανε τα τείχη
ματώνοντας ότι μπορούσαν,
να εγκαταλείψουμε την πόλη
μέσα στη νύχτα απαιτούσαν..
Κι εμείς ανήμποροι πολίτες,
άξαφνοι πρόσφυγες στο δρόμο,
αμίλητοι και πονεμένοι
με τη καρδιά γεμάτη τρόμο.
Και τότε ανάμεσα στο σκότος
στου φεγγαριού μια λίγη αχτίνα,
είδα βουβά να σιγοκλαίει κλαίει,
του γείτονα η μικρή Αϊλίνα..
Είχε χαθεί απ’ τους γονείς της
τη Νιλουφέρ και τον Οκτάϊ
φύγαν κι αυτοί μέσα στη νύχτα,
σ’ άγνωστο δρόμο είχαν πάει.
Είμαστε φίλοι πολλά χρόνια
όμορφη ήταν η ζωή μας,
μόνο χαρές, πολλά παιχνίδια
στον κήπο τους και στην αυλή μας.
Έτρεξα πλάι της μ’ αγάπη
κι όπως της άπλωνα το χέρι,
είδα στον ουρανό να τρέχει
ένα μελένιο πεφταστέρι..
Κάνε της είπα την ευχή σου,
κάνω κι εγώ για μια ειρήνη,
όπως και πριν αγαπημένη
η γειτονιά να ξαναγίνει..
Περάσανε πενήντα χρόνια
κι όλη αυτή την προδοσία,
την παραδώσαμε σ’ εγγόνια
έχει χαθεί πια η ουσία..
Μύριες ψυχές απλά χαθήκαν
σε ένα τίποτα δοσμένες,
χωρίς κεριά ούτε λιβάνια,
μνήμες θολές ξεθωριασμένες..
Πενήντα χρόνια πέρασαν
κι εμείς στους καναπέδες
τον Αη Λιά γιορτάζουμε
και πίνουμε φραπέδες,
σ’ επέτειους ταρατατζούμ
θυμόμαστε Αττίλα,
φέτος το τερματίσαμε
το κάναμε ξεφτίλα..
Πεντακοστή επέτειο
της κατοχής γιορτάζουν,
οι ημισέληνοι ταγοί
και σόου ετοιμάζουν..
Κι εμείς του τσίρκου θεατές
κουνάμε το κεφάλι,
γεμάτοι αγανάκτηση
κι αλλάζουμε κανάλι..
Σωτήρη απ’ την Κυρήνεια,
Παγώνα από το Κάρμι,
σας ξέχασαν σας κρέμασαν
στης λησμονιάς το χράμι..
Φώντα απ’ τη Γλυκιώτισσα,
Μάριε απ’ την Κυθρέα,
εμείς κι αν εγεράσαμε
σας έχουμε παρέα..
Του Μπέλαπαϊς Νεόφυτε,
Γιαννούλα από την Άσσια,
δισέγγονα αποκτήσατε
γλυκά σαν τα κεράσια..
Μιχάλη απ’ το Καζάφανι,
του Καραβά Μανώλη,
εμείς δεν σας ξεχάσαμε
σας μνημονεύουμε όλοι..
Γρηγόρη από τον Άλωνα,
Χρήστο απ’ το Αραδίπου,
το τέμπο θα’ στε της καρδιάς
του τελευταίου χτύπου..
Κι αν ήταν, νάταν μια στιγμή
τα χρόνια εκείνα τώρα,
σταλιά δεν θάδινα ζωής
να σώσω καμιά χώρα..
Πενήντα χρόνια κατοχή
συνήθισαν την μπάλα,
αδιάφοροι πολιτικοί,
χωρίς ντροπή μια στάλα..
Τούρκος γιορτάζει στο βορρά
Έλλην στη Λευκωσία,
πενήντα χρόνια σ’ αγνοούν,
ποιος δίνει σημασία..
Σωτήρη απ’ την Κυρήνεια
της Μιας Μηλιάς Μανώλη,
εμείς δεν σας ξεχάσαμε
ήρωες είστε όλοι..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου