..Τ’ απογέματα χτυπούσαν οι καμπάνες. Οι δούλες, που κρατούσαν βελόνι και μπάλωναν την ποδιά τους καρφώνανε αμέσως το βελόνι πάνω στο ρούχο και τρύπωναν τα ραψίματα μέσα στο συρτάρι. Δεν μπόραγα να καταλάβω τι δώσε πάρε είχαν οι καμπάνες με τις βελόνες, γιατί τις φοβόντανε τόσο και τρέχανε να κρυφτούνε στο συρτάρι με τόση βιάση. Η νταντά έπαιρνε αυτοστιγμής το θυμιατό και θύμιαζε όλο το σπίτι. Ύστερα πριν να το παραιτήσει στα εικονίσματα, που ήταν η θέση του, παρέα με τους αγίους, κατέβαζε κάθε φορά από το εικονοστάσι ένα εικόνισμα, πότε γυναίκα πότε άντρα, πότε καβαλάρη, πότε με τα βιβλία στα χέρια, πότε με το μωρό… για να μην κατεβάζει όλο το ίδιο, έλεγα με τον νου μου, και ζηλεύουνε τα άλλα… το ‘φερνε κοντά στο στόμα της και σταυροκοπιόταν...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου