Ο Ραντέλ πεινούσε, πεινούσε σαν αγρίμι, σαν τους πεινασμένους λύκους που ορμάνε επάνω στους ανθρώπους. Εξασθενημένος, περπατούσε με μεγάλες δρασκελιές για να κάνει λιγότερα βήματα και, με το κεφάλι του βαρύ, με τις φλέβες να χτυπούν στα μηλίγγια του, με τα μάτια του κόκκινα, με το στόμα στεγνό, έσφιγγε το ραβδί στο χέρι του και του ερχόταν μια ακαθόριστη επιθυμία να χτυπήσει με όλη του τη δύναμη τον πρώτο περαστικό που θα συναντούσε να γυρίζει σπίτι για αν φάει τη σούπα του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου