ΣΤΕΦΑΝΟΣ-Βασίλης Μοσκόβης-Διήγημα-ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ-Λόγος με tempo-Van...

Σκυμμένος πάνω στο τραπέζι μου δεν πήρα είδηση πως ο κλητήρας άνοιξε την πόρτα του γραφείου κι έμπασε μέσα τον Στέφανο. Εκείνος πάλι είχε ζυγώσει τόσο ανάλαφρα προς το μέρος μου που ξαφνικά είδα να στέκει μπροστά μου το κάτω μέρος ενός ανθρώπινου κορμιού. Σήκωσα το κεφάλι έτοιμος να ξεσπάσω, γιατί δεν ήθελα να μ’ ενοχλούν στη δουλειά μου μα όταν αντίκρισα το πρόσωπο του ανεπιθύμητου, δεν είπα τίποτα. Ήταν ένα πρόσωπο παιδιάστικο με μεγάλα φωτεινά μάτια κι ένα δειλό χαμόγελο που σ’ αφόπλιζε. Και το πρόσωπο αυτό ήταν στημένο πάνω σ’ ένα πανύψηλο λιγνό κορμί. Τόσο λυγερό που θύμιζε τα περήφανα ελάτια της Ρούμελης.
― Τι θέλεις; ρώτησα
― Ήρθα ν’ αναλάβω υπηρεσία, κύριε προϊστάμενε. Είμαι καινούριος υπάλληλος. Ορίστε το σημείωμα του προσωπάρχη.
Ακούοντας τα λόγια του ξαναθύμωσα πάλι.
― Και γιατί σε διόρισαν στο τμήμα μου; Ξέρεις τίποτε από βιβλιοθηκονομία; Ξέρεις καμιά ξένη γλώσσα; Ξέρεις τουλάχιστο ελληνική ορθογραφία ή μήπως σε διόρισαν και σένα αργόμισθο όπως τους άλλους;
Το παιδί έκανε ένα βήμα πίσω δειλιασμένο απ’ τις φωνές μου και κοκκίνισε. Το χαμόγελό του όμως έγινε πιο φωτεινό και μ’ αποκρίθηκε:
― Ξέρω αρκετά καλά γαλλικά και γερμανικά. Δεν κάνω πολλά ορθογραφικά λάθη, γιατί είμαι φοιτητής της νομικής. Η κατάσταση μ’ αναγκάζει να πιάσω δουλειά. Σας δίνω το λόγο μου πως θα δουλέψω μ’ όλη μου την ψυχή, γιατί μ’ αρέσει πολύ ν’ ασχολούμαι με βιβλία.
― Καλά, του είπα. Κάθισε στ’ αντικρινό τραπέζι κι έλα να σου δείξω να καταγράψεις στο ευρετήριο αυτά τα βιβλία. Πρόσεξε μην κάνεις λάθος, γιατί δεν επιτρέπονται ούτε σβησίματα ούτε μουντζούρες. Κατάλαβες;

― Μάλιστα, κύριε προϊστάμενε.