"Ο Αντώνης, που κοιμάται στη διπλανή κάμαρη, πρέπει να σηκωθεί. Η γυναίκα του, η Βαγγελία, τον σκούντησε, αλλ’ αυτός αποκρίθηκε αόριστα πως δεν κοιμάται και ότι θέλει να τον αφήσει ακόμα λίγο.
— Επειδή είπες πως θα φύγεις νωρίς.
— Όταν έχω δουλειά δεν περιμένω να με ξυπνήσουν.
— Γιατί δεν γυρίζεις τότε να κουβεντιάσουμε;
— Θέλω κάτι να σκεφτώ. Χρειάζουμαι ακόμη λίγη ώρα.
Ο Αντώνης όμως δεν έχει πια χρόνο για κουβέντα. Τα λόγια της Βαγγελίας του φάνηκαν σαν τραγουδιστά, αλλά θα ‘ναι ανοησία αν δείξει πως τα πρόσεξε. Το σταχτί φως που έχει χυθεί σαν υγρασία στον τοίχο πάει να ροδίσει κι αυτό σημαίνει πως είναι κιόλας αργά. Όταν χαθεί ο θαμπός αέρας και μπερδευτούν οι φωνές της αυλής με τ’ αυτοκίνητα και τη φασαρία του δρόμου, χωρίς να ‘χει ξεκαθαρίσει στο μυαλό του αυτό που σκέπτεται, θα ‘ναι μια απώλεια ανεπανόρθωτη. Η Βαγγελία μπορεί να περιμένει, τα μάτια της θα ‘ναι κι αύριο το ίδιο λαμπερά, αλλά δεν μπορούν να βοηθήσουν σε τίποτα για να βρει ο Αντώνης πώς πρέπει να ενεργήσει για να κερδίσει την ημέρα του. Πρέπει λοιπόν να επωφεληθεί απ’ αυτό το ακαθόριστο διάστημα που του μένει ακόμα. Αν ήταν ζήτημα δουλειάς ή θυσίας θα υπήρχε η λύση. Τώρα όμως χρειάζεται σκέψη γιατί η μέρα άρχισε..."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου