Αποχαιρετισμός.. Γεωργία Σταυριανέα.. Logo-texnis Geo Stavrianea

Αντίο αδερφέ μου.. Δεν είχε ποτέ πλοίο, ούτε δρόμο για να ταξιδέψεις το δικό σου όνειρο.. ...Μικρό πρωί σ’ αποχαιρέτισα κρατώντας τη γαλήνη εντός μου, καθώς λευκά φτερά είδα στους ώμους σου να σ’ ανεβάζουν στα ουράνια φως μου.. Κι είπα ελεύθερος πως έγινες ξανά, ελεύθερος πως έγινες για πάντα, τούτο τον μπάσταρδο τον κόσμο αποχαιρέτησες, μισή κι αν έμεινες ψυχή μου, αγάντα.. Εκεί που είσαι ο ήλιος δεν θα πάει να κοιμηθεί, δεν θα έχει νύχτες ούτε ίντριγκες και πάθη , μήτε ανάγκες να σου καίνε την καρδιά, που έγιναν απ’ των καιρών λάθη Το ξέρω πως στον ύπνο μου θα ‘ρθείς να μου τραβήξεις τα μαλλιά να με πειράξεις, καλά πως είσαι να μου πεις, πως θάσαι εδώ, μ’ αγάπη πάντοτε, αγάπη να μου τάξεις.. Κι όπως κοιτάζω εκεί ψηλά το γαλανό, τούχω θυμό που μόνος σ’ αγκαλιάζει, κι όλο φαντάζομαι πως κάπου θα σε δω, βροχή απ’ το σύννεφο στα χέρια μου να στάζει.. Μα όταν σε σκέφτομαι σ’ αγγέλων αγκαλιές, ίσως και τύχη να το λες που πρόωρα έχεις φύγει, λένε πως όμορφη πως γλύκα έχει η ζωή, για σένα ήτανε άδικη παράλογη και λίγη.. Θα σε θυμάμαι τις βραδιές τις άγρυπνες, που άστρα θα μετρώ, στο ξύλινο του κήπου μας το πράσινο παγκάκι, κοντά μου θάσαι εκεί, θα σου μιλώ, και στον καφέ σου πάντοτε θα έχει ένα παγάκι.. Ταξίδι δύσκολο πικρές σου οι στιγμές, το τέρας που δεν μπόρεσες γλυκέ μου να δαμάσεις, περιστεράκι όμορφο κάτασπρο να γενεί καινούργιους έρωτες, αγνούς, εκεί να δοκιμάσεις. Αντίο λοιπόν.. δεν θα σε δω σ’ αυτή τη γη, ούτε σε δρόμους σε βουνά μαζί θα περπατήσω, όμως θα ζεις στης σκέψης μου τη μόνιμη σιγή, μέχρι εκεί που βρίσκεσαι κι εγώ να τερματίσω..