"Η πρόσκληση τόνε καλούσε να παρουσιαστεί «το ταχύτερον από της λήψεως εις το οικείον αστυνομικόν τμήμα δι’ υπόθεσίν του». Τυχόν καθυστέρηση ή μη παρουσίασή του, θα είχε γι’ αυτόν σοβαρές και πολύ δυσάρεστες συνέπειες. Την πρόσκληση την έφερε κάποιος αστυφύλακας την ώρα που έλειπε. Κάποιος έπρεπε να υπογράψει. Η μάνα του δεν ήξερε. Η μάνα του, μόλις τον είδε στην πόρτα, έκανε πρώτα να κρυφτεί, να μη δώσει απάντηση, κι ο αστυφύλακας να νομίσει πως δεν είναι κανένας στο σπίτι. Αλλά προδόθηκε απ’ το κουρτινάκι. Εκείνος είδε το κουρτινάκι που κουνήθηκε, ξαναχτύπησε, και τότε αυτή σκουπίζοντας τα χέρια της βγήκε και στάθηκε μπροστά του: «Τι θέλετε; του είπα. Δεν είν’ εδώ δουλεύει…Δεν έχει ορισμένη ώρα…Το βράδυ έρχεται…Κάνει και υπερωρίες βλέπετε…Ας κάνει κι αλλιώς αν μπορεί…Δεν ξέρω! Όχι…Το μεσημέρι δεν έρχεται ποτέ…Εγώ; Να υπογράψω εγώ; Και τι ξέρω εγώ από υπογραφές; Και τον θέλετε; Ο γιος μου είναι ήσυχος άνθρωπος…Ούτε σε καφενεία πατάει, ούτε σε ταβέρνες…Γραφείο σπίτι, σπίτι γραφείο. Πώς; Βέβαια, βέβαια! Θα του το πω, θα του το δώσω, να μείνετε ήσυχος...»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου