Βρισκόμαστε στα 1936. Το πλυσταριό της κυρα-Πελαγίας ήταν ένα άθλιο κατασκεύασμα με σκεπή τρύπια, σαραβαλιασμένη πόρτα και παράθυρα δίχως τζάμια, ένα οικοδομικό αίσχος με λίγα λόγια, που δυστυχώς χρησίμευε για κατοικία μας. Για πάτωμα είχε κάτι ακανόνιστες πλάκες κι εμείς πάλι είχαμε για στρώμα ένα πελώριο τσουβάλι, γεμισμένο με καλαμποκόφυλλα, αλλά φαίνεται πως είχε τριφτεί πολύ στις πλάκες και λοιπόν άρχισε να υποχωρεί και να σκίζεται ολούθε. Έχασκε απ’ όλες τις μεριές, κάτι αγιάτρευτα ρήγματα που θα μπορούσαν να ρίξουν στην ανησυχία και την πιο ψύχραιμη σκέψη. Στην αρχή έπιασα να διορθώσω την κατάσταση με σπαγκάκια, όλα όμως αποδείχτηκαν ανώφελα. Ώσπου να κλείσω το ένα σκίσιμο άνοιγε καινούργιο, το καταραμένο δεν έπαιρνε από τίποτα. Ένα πρωί τέλος είπα στον συγκάτοικό μου δείχνοντας το τσουβάλι:
― Νομίζεις λοιπόν, Λαυρέντη, πως θα μας χρησιμέψει για πολύ;
Ο Λαυρέντης, που ήτανε δυο χρόνια μεγαλύτερος και μυαλό θετικό όπως κάθε παλαίμαχος φοιτητής μαθηματικών, θέλησε προτού μιλήσει να βεβαιωθεί με τα ίδια του τα μάτια. Γονάτισε λοιπόν, τάνυσε το τσουβάλι να δοκιμάσει την αντοχή του, κι όταν αυτό σκίστηκε στα δυο αφήνοντας έναν παραπονιάρικο ήχο, γύρισε και είπε:
― Όλα δείχνουν πως έχεις δίκιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου