Με τη γυναίκα μου είχαμε πάντα μια παράξενη γκρίνια. Την αρχίσαμε μια μέρα —ανάθεμα τη για μέρα!— έτσι στα χωρατά και την καταντήσαμε… εκεί που μας κατάντησε, να. Και ούτε μπορώ τώρα να σας πω ποιος από τους δυο μας την άρχισε, εγώ ή εκείνη η μακαρίτισσα. Μα αν κρίνω από το φυσικό μου, άσφαλτα θα πω πως εγώ την άρχισα. Ήμουνα στα νιάτα μου —ποιος ξέρει αν δεν είμαι και τώρα— ένα πειρακτήριο του διαβόλου! Μου άρεσε να πειράζω τον άλλο, να τον πικραίνω, πολλές φορές και να τον παλαβώνω, έτσι για το τίποτα.
Σε τέτοια διάθεση βρέθηκα εκείνη την αναθεματισμένη μέρα κι είπα της γυναίκας μου άσκοπα:
— Δουλειά που την κάνετε και σεις οι νοικοκυρές! Έμπα έβγα στο σπίτι, πάει η μέρα χαμένη. Ωχ θεούλη μου, δε μ’ έκανες και μένα γυναίκαι…
— Και δε γίνεσαι;
— Τι να γίνω; γυναίκα;
— Ναι.
— Και συ να γίνεις άντρας;
— Γιατί όχι;...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου