.. Όταν μπήκα στην «αίθουσα αναμονής» τις βρήκα εκεί. Ήσαν τρεις Κυρίες και προφανώς ήσαν ξένες. Ένας τέταρτος, ο φίλος μου ο Μακής, περίμενε κι αυτός την αράδα του.
Κάθισα. Απ’ την απέναντι κλειστή πόρτα ο γιατρός —μέσα— ακούονταν να «ψευδίζει» όπως πάντα. Και κατεργάζονταν με την εκνευριστική τροχαλία του, τις οίδε τις δοντάρες ποιου πάλι. Συντύχαμε πέντ’ εξ εφτά, φίλοι όλοι μας, σε κάτι οδοντοστοιχίες ως ορίζοντες, να ‘χουμε και σαν κάπρου τα δόντια… Και δώσ’ του αυτός να τσακάει τις ροδέλες του και να τον ταρακουνάν οι ηλεκτρισμοί του… Ωχ, ωχ, ωχ!… έκανε μέσα ο άλλος, τσιρίζοντας…
— Ο Πετάμενος είναι αυτός… μου κάνει μένα ο Μακής. Είναι πολύ πονεσιάρης!
— …Μη το λέτε… του κάνει η μια Κυρία απ’ τις τρεις. Ο πόνος του δοντιού είναι…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου