“...Τι παράξενος άνθρωπος αυτός ο Ζαχαρίας! Η ηλικία του άδηλη. Κανείς από τους γέρους της Γενεύης δεν μπορούσε να πει από πότε το αδύνατο και μυτερό κεφάλι του ταλαντευόταν πάνω στους ώμους του, ούτε ποια μέρα τον είδαν για πρώτη φορά να περπατά στους δρόμους της πόλης, αφήνοντας τη μακριά λευκή του κόμη να ανεμίζει. Αυτός ο άνθρωπος δεν ζούσε. Ταλαντευόταν σαν τα εκκρεμή των ρολογιών του. Το πρόσωπό του, στεγνό και χλωμό, είχε σκοτει‐ νές αποχρώσεις. Όπως στους πίνακες του Λεονάρντο ντα Βίντσι, πάνω του κυριαρχούσε το μαύρο. Η Ζεράντ έμενε στο πιο ωραίο δωμάτιο του παλιού σπιτιού, απ’ όπου, μέσα από ένα σκοτεινό παράθυρο, το βλέμμα της ξεκουραζόταν μελαγχολικά στις χιονι‐ σμένες κορυφές των βουνών Γιούρα. Αλλά το υπνοδωμάτιο και το εργαστήρι του γέροντα βρίσκονταν σε ένα είδος υπογείου, σχεδόν στην επιφάνεια του πο‐ ταμού, το πάτωμα του οποίου ακουμπούσε πάνω στους πασσάλους. Από χρόνια, ο μαστρο‐Ζαχαρίας δεν έβγαινε από κει παρά μόνο τις ώρες των γευμάτων και όταν πήγαινε να κουρδίσει τα διάφορα ρολόγια της πόλης. Περνούσε τον υπόλοιπο χρόνο πλάι σ’ έναν πάγκο γεμάτο με διάφορα σύνεργα της τέχνης του, που τα περισσότερα τα είχε επινοήσει ο ίδιος...”
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου