Καθένας στη δουλειά του.. Ανδρέας Καρκαβίτσας..Διήγημα..Logo-texnis Geo ...

Με τη γυναίκα μου είχαμε πάντα μια παράξενη γκρίνια. Την αρχίσαμε μια μέρα —ανάθεμα τη για μέρα!— έτσι στα χωρατά και την καταντήσαμε… εκεί που μας κατάντησε, να. Και ούτε μπορώ τώρα να σας πω ποιος από τους δυο μας την άρχισε, εγώ ή εκείνη η μακαρίτισσα. Μα αν κρίνω από το φυσικό μου, άσφαλτα θα πω πως εγώ την άρχισα. Ήμουνα στα νιάτα μου —ποιος ξέρει αν δεν είμαι και τώρα— ένα πειρακτήριο του διαβόλου! Μου άρεσε να πειράζω τον άλλο, να τον πικραίνω, πολλές φορές και να τον παλαβώνω, έτσι για το τίποτα. Σε τέτοια διάθεση βρέθηκα εκείνη την αναθεματισμένη μέρα κι είπα της γυναίκας μου άσκοπα: — Δουλειά που την κάνετε και σεις οι νοικοκυρές! Έμπα έβγα στο σπίτι, πάει η μέρα χαμένη. Ωχ θεούλη μου, δε μ’ έκανες και μένα γυναίκαι… — Και δε γίνεσαι; — Τι να γίνω; γυναίκα; — Ναι. — Και συ να γίνεις άντρας; — Γιατί όχι;...

ΕΝΑ ΠΡΩΙΝΟ-ΑΝΔΡΕΑΣ ΦΡΑΓΚΙΑΣ-Διήγημα-ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ- Λόγος με tempo-...

"Ο Αντώνης, που κοιμάται στη διπλανή κάμαρη, πρέπει να σηκωθεί. Η γυναίκα του, η Βαγγελία, τον σκούντησε, αλλ’ αυτός αποκρίθηκε αόριστα πως δεν κοιμάται και ότι θέλει να τον αφήσει ακόμα λίγο. — Επειδή είπες πως θα φύγεις νωρίς. — Όταν έχω δουλειά δεν περιμένω να με ξυπνήσουν. — Γιατί δεν γυρίζεις τότε να κουβεντιάσουμε; — Θέλω κάτι να σκεφτώ. Χρειάζουμαι ακόμη λίγη ώρα. Ο Αντώνης όμως δεν έχει πια χρόνο για κουβέντα. Τα λόγια της Βαγγελίας του φάνηκαν σαν τραγουδιστά, αλλά θα ‘ναι ανοησία αν δείξει πως τα πρόσεξε. Το σταχτί φως που έχει χυθεί σαν υγρασία στον τοίχο πάει να ροδίσει κι αυτό σημαίνει πως είναι κιόλας αργά. Όταν χαθεί ο θαμπός αέρας και μπερδευτούν οι φωνές της αυλής με τ’ αυτοκίνητα και τη φασαρία του δρόμου, χωρίς να ‘χει ξεκαθαρίσει στο μυαλό του αυτό που σκέπτεται, θα ‘ναι μια απώλεια ανεπανόρθωτη. Η Βαγγελία μπορεί να περιμένει, τα μάτια της θα ‘ναι κι αύριο το ίδιο λαμπερά, αλλά δεν μπορούν να βοηθήσουν σε τίποτα για να βρει ο Αντώνης πώς πρέπει να ενεργήσει για να κερδίσει την ημέρα του. Πρέπει λοιπόν να επωφεληθεί απ’ αυτό το ακαθόριστο διάστημα που του μένει ακόμα. Αν ήταν ζήτημα δουλειάς ή θυσίας θα υπήρχε η λύση. Τώρα όμως χρειάζεται σκέψη γιατί η μέρα άρχισε..."

Οι Εκβιασταί.. Κώστας Χατζηαργύρης..Διήγημα.. Logo-texnis Geo Stavrianea..

Βρισκόμαστε στα 1936. Το πλυσταριό της κυρα-Πελαγίας ήταν ένα άθλιο κατασκεύασμα με σκεπή τρύπια, σαραβαλιασμένη πόρτα και παράθυρα δίχως τζάμια, ένα οικοδομικό αίσχος με λίγα λόγια, που δυστυχώς χρησίμευε για κατοικία μας. Για πάτωμα είχε κάτι ακανόνιστες πλάκες κι εμείς πάλι είχαμε για στρώμα ένα πελώριο τσουβάλι, γεμισμένο με καλαμποκόφυλλα, αλλά φαίνεται πως είχε τριφτεί πολύ στις πλάκες και λοιπόν άρχισε να υποχωρεί και να σκίζεται ολούθε. Έχασκε απ’ όλες τις μεριές, κάτι αγιάτρευτα ρήγματα που θα μπορούσαν να ρίξουν στην ανησυχία και την πιο ψύχραιμη σκέψη. Στην αρχή έπιασα να διορθώσω την κατάσταση με σπαγκάκια, όλα όμως αποδείχτηκαν ανώφελα. Ώσπου να κλείσω το ένα σκίσιμο άνοιγε καινούργιο, το καταραμένο δεν έπαιρνε από τίποτα. Ένα πρωί τέλος είπα στον συγκάτοικό μου δείχνοντας το τσουβάλι: ― Νομίζεις λοιπόν, Λαυρέντη, πως θα μας χρησιμέψει για πολύ; Ο Λαυρέντης, που ήτανε δυο χρόνια μεγαλύτερος και μυαλό θετικό όπως κάθε παλαίμαχος φοιτητής μαθηματικών, θέλησε προτού μιλήσει να βεβαιωθεί με τα ίδια του τα μάτια. Γονάτισε λοιπόν, τάνυσε το τσουβάλι να δοκιμάσει την αντοχή του, κι όταν αυτό σκίστηκε στα δυο αφήνοντας έναν παραπονιάρικο ήχο, γύρισε και είπε: ― Όλα δείχνουν πως έχεις δίκιο.

ΔΙ΄ΥΠΟΘΕΣΙΝ ΣΑΣ-ΦΩΝΤΑΣ ΚΟΝΔΥΛΗΣ-Διήγημα-ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ- Λόγος με te...

"Η πρόσκληση τόνε καλούσε να παρουσιαστεί «το ταχύτερον από της λήψεως εις το οικείον αστυνομικόν τμήμα δι’ υπόθεσίν του». Τυχόν καθυστέρηση ή μη παρουσίασή του, θα είχε γι’ αυτόν σοβαρές και πολύ δυσάρεστες συνέπειες. Την πρόσκληση την έφερε κάποιος αστυφύλακας την ώρα που έλειπε. Κάποιος έπρεπε να υπογράψει. Η μάνα του δεν ήξερε. Η μάνα του, μόλις τον είδε στην πόρτα, έκανε πρώτα να κρυφτεί, να μη δώσει απάντηση, κι ο αστυφύλακας να νομίσει πως δεν είναι κανένας στο σπίτι. Αλλά προδόθηκε απ’ το κουρτινάκι. Εκείνος είδε το κουρτινάκι που κουνήθηκε, ξαναχτύπησε, και τότε αυτή σκουπίζοντας τα χέρια της βγήκε και στάθηκε μπροστά του: «Τι θέλετε; του είπα. Δεν είν’ εδώ δουλεύει…Δεν έχει ορισμένη ώρα…Το βράδυ έρχεται…Κάνει και υπερωρίες βλέπετε…Ας κάνει κι αλλιώς αν μπορεί…Δεν ξέρω! Όχι…Το μεσημέρι δεν έρχεται ποτέ…Εγώ; Να υπογράψω εγώ; Και τι ξέρω εγώ από υπογραφές; Και τον θέλετε; Ο γιος μου είναι ήσυχος άνθρωπος…Ούτε σε καφενεία πατάει, ούτε σε ταβέρνες…Γραφείο σπίτι, σπίτι γραφείο. Πώς; Βέβαια, βέβαια! Θα του το πω, θα του το δώσω, να μείνετε ήσυχος...»

Άγγελος χωρίς φωνή.. Γεωργία Σταυριανέα .. Παραμύθια με μέτρο..Logo-texn...

Ήταν κάποτε παλιά

μια φτωχούλα φαμελιά,

δίχως στέγη και τροφή

το χειμώνα ένα σκουφί..

Ζούσε μες τα περιβόλια,

στου βοριά τα κρύα βόλια

και στου στάβλου μια γωνιά,

βόλευε την παγωνιά..

Ο μικρός ο γιός ο Κούλης

ο ξανθός τους ο μικρούλης,

πάντοτε χαμογελούσε

και χατίρι δεν χαλούσε.

Και η Μάρω η τεμπέλα

λάτρευε το πήγαινε έλα,

ήτανε και κουτσομπόλα

να τα τρώει ήθελε όλα.

Θησαυρός παιδί ο Μάχος

της ζωής ο μονομάχος,

τάϊζε τα περιστέρια,

και τραγούδαγε στ’ αστέρια..

Ο Θεός βλέπει την αλήθεια, αλλά περιμένει.. Λέων Τολστόι.. Διήγημα.. Log...

Στο Βλαντίμιρ ζούσε ένας νεαρός έμπορος, ονόματι Ιβάν Ντιμίτριτς Αξιόνοφ, που είχε δύο καταστήματα και ένα δικό του σπίτι.Ο Αξιόνοφ ήταν ένας όμορφο ς νεαρός, με σγουρά ξανθά μαλλιά, φίλος των διασκεδάσεων και μεγάλος λάτρης του τραγουδιού. Όταν ήταν πολύ νέος συνήθιζε να πίνει, αλλά εγκατέλειψε το ποτό όταν παντρεύτηκε εκτός από κάποιες σπάνιες περιπτώσεις. Ένα καλοκαίρι ο Αξιόνοφ θα πήγαινε στην εμποροπανήγυρη του Νίζνι κσι, καθώς αποχαιρετούσε την οικογένεια του, η γυναίκα του του είπε: «Ιβάν Ντιμίτριτς, μη ξεκινάς σήμερα. Είδα ένα άσχημο όνειρο για σένα»..

Οι Δώδεκα Άθλοι του Ηρακλή.. ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ.. Logo-texnis Geo Stavri...

Μια φορά κι ένα καιρό, στην αρχαία Ελλάδα ζούσε ο Ηρακλής, που ήταν ο δυνατότερος από όλους τους ανθρώπους και ο μεγαλύτερος ήρωας που έγινε ποτέ. Εξολόθρευσε άγρια θηρία, έδιωξε τυράννους και κακούς βασιλιάδες και ήταν δίκαιος και καλός με τους ανθρώπους. Ήταν τόσο ατρόµητος που τα πιο ξακουστά κατορθώµατά του έμειναν για πάντα στην ιστορία, ως οι δώδεκα άθλοι του Ηρακλή. Ο Ηρακλής ήταν ημίθεος, γιατί η μητέρα του ήταν η Αλκµήνη, κόρη του βασιλιά των Μυκηνών, και ο πατέρας του ήταν ο Δίας, ο αρχηγός όλων των θεών του Ολύμπου. Γεννήθηκε στη Θήβα όπου είχαν βρει καταφύγιο η Αλκμήνη με τον άντρα της τον Αμφιτρύωνα. Εκεί στη Θήβα, η Αλκμήνη γέννησε δύο παιδιά, τον Ηρακλή και τον Ιφικλή...

Ο ΜΑΣΤΡΟ-ΖΑΧΑΡΙΑΣ-ΙΟΥΛΙΟΣ ΒΕΡΝ-ΝΟΥΒΕΛΑ-ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ- Λόγος με te...

“...Τι παράξενος άνθρωπος αυτός ο Ζαχαρίας! Η ηλικία του άδηλη. Κανείς από τους γέρους της Γενεύης δεν μπορούσε να πει από πότε το αδύνατο και μυτερό κεφάλι του ταλαντευόταν πάνω στους ώμους του, ούτε ποια μέρα τον είδαν για πρώτη φορά να περπατά στους δρόμους της πόλης, αφήνοντας τη μακριά λευκή του κόμη να ανεμίζει. Αυτός ο άνθρωπος δεν ζούσε. Ταλαντευόταν σαν τα εκκρεμή των ρολογιών του. Το πρόσωπό του, στεγνό και χλωμό, είχε σκοτει‐ νές αποχρώσεις. Όπως στους πίνακες του Λεονάρντο ντα Βίντσι, πάνω του κυριαρχούσε το μαύρο. Η Ζεράντ έμενε στο πιο ωραίο δωμάτιο του παλιού σπιτιού, απ’ όπου, μέσα από ένα σκοτεινό παράθυρο, το βλέμμα της ξεκουραζόταν μελαγχολικά στις χιονι‐ σμένες κορυφές των βουνών Γιούρα. Αλλά το υπνοδωμάτιο και το εργαστήρι του γέροντα βρίσκονταν σε ένα είδος υπογείου, σχεδόν στην επιφάνεια του πο‐ ταμού, το πάτωμα του οποίου ακουμπούσε πάνω στους πασσάλους. Από χρόνια, ο μαστρο‐Ζαχαρίας δεν έβγαινε από κει παρά μόνο τις ώρες των γευμάτων και όταν πήγαινε να κουρδίσει τα διάφορα ρολόγια της πόλης. Περνούσε τον υπόλοιπο χρόνο πλάι σ’ έναν πάγκο γεμάτο με διάφορα σύνεργα της τέχνης του, που τα περισσότερα τα είχε επινοήσει ο ίδιος...”

Οι Τρεις Άδειες Καρέκλες.. Γιάννης Σκαρίμπας..Διήγημα..Logo-texnis Geo S...

.. Όταν μπήκα στην «αίθουσα αναμονής» τις βρήκα εκεί. Ήσαν τρεις Κυρίες και προφανώς ήσαν ξένες. Ένας τέταρτος, ο φίλος μου ο Μακής, περίμενε κι αυτός την αράδα του. Κάθισα. Απ’ την απέναντι κλειστή πόρτα ο γιατρός —μέσα— ακούονταν να «ψευδίζει» όπως πάντα. Και κατεργάζονταν με την εκνευριστική τροχαλία του, τις οίδε τις δοντάρες ποιου πάλι. Συντύχαμε πέντ’ εξ εφτά, φίλοι όλοι μας, σε κάτι οδοντοστοιχίες ως ορίζοντες, να ‘χουμε και σαν κάπρου τα δόντια… Και δώσ’ του αυτός να τσακάει τις ροδέλες του και να τον ταρακουνάν οι ηλεκτρισμοί του… Ωχ, ωχ, ωχ!… έκανε μέσα ο άλλος, τσιρίζοντας… — Ο Πετάμενος είναι αυτός… μου κάνει μένα ο Μακής. Είναι πολύ πονεσιάρης! — …Μη το λέτε… του κάνει η μια Κυρία απ’ τις τρεις. Ο πόνος του δοντιού είναι…

Αποχαιρετισμός.. Γεωργία Σταυριανέα.. Logo-texnis Geo Stavrianea

Αντίο αδερφέ μου.. Δεν είχε ποτέ πλοίο, ούτε δρόμο για να ταξιδέψεις το δικό σου όνειρο.. ...Μικρό πρωί σ’ αποχαιρέτισα κρατώντας τη γαλήνη εντός μου, καθώς λευκά φτερά είδα στους ώμους σου να σ’ ανεβάζουν στα ουράνια φως μου.. Κι είπα ελεύθερος πως έγινες ξανά, ελεύθερος πως έγινες για πάντα, τούτο τον μπάσταρδο τον κόσμο αποχαιρέτησες, μισή κι αν έμεινες ψυχή μου, αγάντα.. Εκεί που είσαι ο ήλιος δεν θα πάει να κοιμηθεί, δεν θα έχει νύχτες ούτε ίντριγκες και πάθη , μήτε ανάγκες να σου καίνε την καρδιά, που έγιναν απ’ των καιρών λάθη Το ξέρω πως στον ύπνο μου θα ‘ρθείς να μου τραβήξεις τα μαλλιά να με πειράξεις, καλά πως είσαι να μου πεις, πως θάσαι εδώ, μ’ αγάπη πάντοτε, αγάπη να μου τάξεις.. Κι όπως κοιτάζω εκεί ψηλά το γαλανό, τούχω θυμό που μόνος σ’ αγκαλιάζει, κι όλο φαντάζομαι πως κάπου θα σε δω, βροχή απ’ το σύννεφο στα χέρια μου να στάζει.. Μα όταν σε σκέφτομαι σ’ αγγέλων αγκαλιές, ίσως και τύχη να το λες που πρόωρα έχεις φύγει, λένε πως όμορφη πως γλύκα έχει η ζωή, για σένα ήτανε άδικη παράλογη και λίγη.. Θα σε θυμάμαι τις βραδιές τις άγρυπνες, που άστρα θα μετρώ, στο ξύλινο του κήπου μας το πράσινο παγκάκι, κοντά μου θάσαι εκεί, θα σου μιλώ, και στον καφέ σου πάντοτε θα έχει ένα παγάκι.. Ταξίδι δύσκολο πικρές σου οι στιγμές, το τέρας που δεν μπόρεσες γλυκέ μου να δαμάσεις, περιστεράκι όμορφο κάτασπρο να γενεί καινούργιους έρωτες, αγνούς, εκεί να δοκιμάσεις. Αντίο λοιπόν.. δεν θα σε δω σ’ αυτή τη γη, ούτε σε δρόμους σε βουνά μαζί θα περπατήσω, όμως θα ζεις στης σκέψης μου τη μόνιμη σιγή, μέχρι εκεί που βρίσκεσαι κι εγώ να τερματίσω..

Νύχτα Τρόμου.. Άντον Τσέχοφ.. Διήγημα.. Logo-texnis Geo Stavrianea..

Ο Ιβάν Πέτροβιτς Πανικέδην μας διηγήθηκε ένα βράδυ αυτή την ιστορία.. Μια σκοτεινή απαίσια νύχτα, γύριζα να κοιμηθώ από το σπίτι ενός φίλου μου, όπου εκαθήσαμε πέρα από τα μεσάνυχτα, καλούντος με ένα μέντιουμ διάφορα πνεύματα..

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΕ ΠΟΛΛΑ ΣΤΡΑΣ-ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΚΟΥΡΤΗΣ-ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ-Λόγος με te...

“Χάνονται οι φίλοι, άλλος παντρεύεται, άλλος κρεμιέται,άλλος σαλτάρει. Έχει να τον δεις καιρό και, ξαφνικά, τον βλέπεις να περνάει δίπλα σου και να κάνει διάφορα νοήματα. Γυρίζει πίσω, λες “μα, καλά, δεν με είδε;” Τι να δει; Εσένα; Δεν υπάρχεις. Μονάχα τα φαντάσματα που έχει μέσα του υπάρχουν και μονάχα αυτά βλέπει και μ' αυτά μιλάει. Κι όταν τύχει να σου μιλήσει, τα μηνύματά του είναι τόσο μπερδεμένα που μένεις ξεκρέμαστος. Και δεν πιστεύει ότι μπορεί να συμβεί και αυτό, να τον χάσεις τον άλλο απ' τη μια μέρα στην άλλη και να είναι αδύνατη η επικοινωνία σε τέτοιο βαθμό που τα παρατάς, λες δε γίνεται τίποτα, δεν μπορώ να κάνω τίποτα, ο σώζων εαυτόν σωθήτω. Και τι “σωθήτω”, δηλαδή; Σκατά...”

Το Χτυπημένο Γεράκι..Ζαχαρίας Παπαντωνίου..Διήγημα.. Logo-texnis Geo Sta...

Tα κοτόπουλα της κυρίας Λογάδη, μόλις ένοιωσαν το γεράκι στα ύψη έβγαλαν φοβερές κραυγές ειδοποιώντας την κοινωνία και την εξουσία. Τη φωνή των την αντιλαλλησαν τα γειτονικά κοτόπουλα και τη δική των τα μακρυνότερα, ώστε, σε όλη αυτή την εξοχική περιοχή ακούστηκε ο θρήνος της κότας απελπιστικός σαν εκείνον της γυναίκας..

Απόπειρα αυτοκτονίας.. Γεράσιμος Βώκος..Διήγημα..Logo-texnis Geo Stavria...

.Το τρένον εσταμάτησεν εις τις Τζιτζιφιές ως συνήθως. Και μόλις παρέλαβε τους επιβάτας από το άλλο, που ήρχετο εκ Παλαιού Φαλήρου, ο οδηγός έδωκε το σύνθημα της αναχωρήσεως. Ήτο μεσάνυχτα περασμένα. Πανσέληνος εις το μεσουράνημα. Ο αιγιαλός έφρισσεν από τα φωτοβόλα αγκαλιάσματά της, ο ελαιών προελάμβανεν αίγλην φανταστικού τοπίου υπό την ακτινοβολίαν της, η Αθήνα πέραν και η Ακρόπολις εφαίνοντο βυθισμένα, εις πάλλευκον όνειρον τρυφής και γαλήνης υπό τα αιθέρια φιλήματά της. Εις το βραχνόν κέρας του οδηγού ανταπήντησε παρευθύς η οξεία σφυρίχτρα της μηχανής και ήτο έτοιμον το τρένον να εξορμήσει, ότε ισχυραί ηκούσθησαν κραυγαί: — Σταθείτε!… Σταθείτε!…